Rozdział 80

Bardzo nie chciało nam się wstać, ale moje jojczenie spowodowało, że w końcu wyciągnęłam Michała z domu.

-To co dziś robimy?

-Co powiesz na spacer Doliną Kościeliską?

-A daleko trzeba będzie iść?

-Nie… Będziemy szli spacerkiem, więc się nie przejmuj-uśmiechnęłam się-I pogoda jest taka piękna…

Wzięliśmy wszystko i podjechaliśmy busem pod wejście do doliny. Szliśmy powoli, śmiejąc się, robiąc masę zdjęć i podziwiając majestatyczne góry.

-Pójdziemy do jaskini?-zapytałam wskazując na drogowskaz do Jaskini Mroźnej.

Misiek bez problemu się zgodził. Trochę zmęczyliśmy się idąc do wejścia, bo teren mocno piął się ku górze. Zasapani weszliśmy do środka.

-Jaskinia, jak jaskinia-wzruszył ramionami.

-Zimno tutaj-pociągnęłam zamek błyskawiczny bluzy do góry.

-Może dlatego, że to Jaskinia Mroźna-zaśmiał się mój chłopak.

-Przecież wiem-wystawiłam mu język.

Wyszliśmy na drugim końcu jaskini i zeszliśmy drewnianymi schodkami na dno doliny.

-Wydaje mi się, że trzeba wracać…-Michał wskazał na niebo.

Zasnuwały je ciemne chmury. No tak, w końcu w górach pogoda zmienia się diametralnie… Zawróciliśmy, a ja żałowałam, że nawet do schroniska nie doszliśmy i już trzeba było się zbierać. Temperatura szybko spadała, nawet ciepłe ciuchy nie pomagały. Wiatr zaczął się wzmagać, a z nieba poleciały pierwsze krople. Ludzie pospiesznie wracali do autobusów i samochodów. Biegiem puściliśmy się w kierunku busa do Zakopanego. Było jedno wolne miejsce, ale udało nam się, bo kierowca rozłożył siedzenie z przodu i jakoś się zmieściliśmy. Deszcz tłukł o szyby, a my spokojnie dojechaliśmy na przystanek koło wynajmowanego domku.

-Misiu, daj płaszcze przeciwdeszczowe-wskazałam na jego plecak.

-Pobiegniemy, nie opłaca się zakładać-pociągnął mnie za rękę.

Mieliśmy do przebycia dosłownie 300 metrów, a i tak po przekroczeniu progu, oboje ociekaliśmy wodą.

-Mówiłam, żebyś dał te płaszcze…

-Nie denerwuj się-Michał mnie przytulił.

Staliśmy na korytarzu, oboje mokrzy, obejmując się. Jakby ktoś to zobaczył, to pewnie padłby ze śmiechu.

-Przemokłaś, pewnie ci zimno-odgarnął mi włosy z policzka-Pewnie przydałby ci się gorący prysznic-wyszeptał, a jego ciepły oddech musnął moją szyję.

Po wspólnym prysznicu, siedzieliśmy pod kołdrą z kubkami parującej herbaty i patrzyliśmy na jakiś beznadziejny film w telewizji.

-Misiu, może coś porobimy… Jesteśmy w Zakopanym, a siedzimy w domu…

-Ale deszcz pada-chciał się wymigać.

-Z cukru nie jesteś, więc ci nie zaszkodzi-odparłam-Może jakieś kino? Albo…

-Dobra-przerwał mi-Ja sprawdzam filmy, ty lecisz się szykować, a potem na miasto.

Nie musiał dwa razy powtarzać. Za godzinę miał być jakiś film sensacyjny. Oboje stwierdziliśmy, że zapowiada się ciekawie. Ja kończyłam się malować, gdy Michał stał w drzwiach gotowy do wyjścia.

-Tym razem jedziemy moim autem. Sprawdziłem drogę, więc się nie zgubimy.

-No to prowadź-uśmiechnęłam się.

Kilka minut przed rozpoczęciem się seansu, siatkarz kupował bilety, a ja popcorn. Zajęliśmy bardzo dobre miejsca, bo było niewiele osób.

Po dwóch godzinach wyszliśmy z sali kinowej.

-To było świetne!

-Nie wiedziałem, że lubisz takie filmy-zdziwił się Kubiak.

-Jak widać, jeszcze mało o mnie wiesz.

-To co teraz? Jest jeszcze wcześnie, pewnie nie chcesz wracać do domu…

-Nie wiem… A co proponujesz?-zapytałam, widząc, że on coś knuje.

-Chodź-powiedział z dziwnym uśmieszkiem.

Podjechaliśmy pod kręgielnię.

-Kręgle?-zapytałam.

-Może być?

-Pewnie, ale i tak przegrasz-śmiejąc się, weszliśmy do środka.

Założyliśmy się, że ten kto wygra robi śniadanie do łóżka i masaż tej drugiej osobie. Wygłupialiśmy się w najlepsze, ludzie nam się przyglądali, ale kogo by to obchodziło. Dobrze mi szło, a jemu nie najlepiej.

-No, nawet nieźle ci idzie-powiedział z uśmiechem.

-Nieźle? Misiu, ty tu zaraz osiągniesz sromotną przegraną i mówisz, że nieźle?

-Nie mów hop…

Jego kolejne rzuty sprawiły, że szczękę to ja musiałam z podłogi zbierać. Miałam ogromną przewagę i… przegrałam.

-Jak ty to…?

-Chciałem dać ci fory, ale sama zaczęłaś-wystawił mi język-To rano poproszę coś ekstra-mrugnął.

Wróciliśmy do domu i zamówiliśmy my pizzę (nie ma to jak zdrowe odżywianie przed samym zgromadzeniem kadry). Zaraz po zjedzeniu poszliśmy spać.

-Laura… Kochanie…

-Misiu?

-Głodny jestem-usłyszałam jego chichot, który umilkł natychmiast, gdy walnęłam go moją poduszką.

-Przegrywać też trzeba umieć, a tak się bawić nie będziemy…

Zaczęliśmy wojnę na poduszki. Byłam na straconej pozycji, gdy nagle Michał dostał sms-a, co odwróciło jego uwagę, a ja wykorzystałam sytuację i walnęłam go tak, że wylądował na łóżku.

-Ej, oszukujesz!-sapnął, kiedy usiadłam mu na brzuchu, żeby nie mógł wstać.

-Przegrywać też trzeba umieć-uśmiechnęłam się i skradłam mu buziaka-Idę zrobić śniadanie.

Gdy weszłam z tacą z tostami i kawą, Michał dalej leżał tak, jak go zostawiłam.

-Pyszne… Ale pamiętaj, że to nie koniec, chociaż… Masaż może poczekać do wieczora-poruszył zabawnie brwiami.

Zjedliśmy, spakowaliśmy i ruszyliśmy na podbój jednego z bardziej znanych szczytów.

-Jesteś pewna, że Giewont to dobry pomysł?

-Jak najbardziej.

-A jeśli pogoda znowu się zepsuje?

-Nie kracz, tylko chodź. Masz zapisany numer TOPR-u, więc nie panikuj.

Z jednej strony trochę żałowałam, że go wyciągnęłam, bo cały czas narzekał, ale bardzo się opłaciło. Nawet on nie mógł powstrzymać zachwytu, gdy dotarliśmy na górę.

-Jeszcze nigdy nie całowałem nikogo na szczycie… Będziesz pierwsza-uśmiechnął się.

-I mam nadzieję, że ostatnia.

-To to na pewno…

Nasze usta już miały się złączyć, gdy zadzwonił mój telefon. Trochę się zdziwiłam, że w ogóle mam zasięg, ale od razu odebrałam.

-No cześć-usłyszałam znajomy głos.

-Telefony ważniejsze ode mnie-fuknął Misiek-Idę pocałować tamtą skałę, ona nie złamie mi serca.

-Ooo, Bartuś, kochanie, jak miło, że dzwonisz-powiedziałam głośno, żeby chłopak usłyszał.

-Co za Bartuś?-znalazł się momentalnie przy mnie.

-Gdzie ty się podziewasz? Byłem u ciebie i słyszałem, że szlajasz się, gdzieś z Dzikiem…

-Przyleciałeś z Rosji i od razu, chciałeś mi podokuczać?

-Dokładnie-zaśmiał się-Dawno nie widziałem się z moją ulubioną przyjaciółką…

-Oj, Kuraś, Kuraś…

-Z Siurakiem rozmawiasz?-wtrącił się Michał-Daj mi go.

Zabrał mi telefon i bez żadnego przywitania, opierniczył przyjmującego.

-Zepsułeś najromantyczniejszy moment dzisiejszego dnia…

-…

-Nie obchodzi mnie to.

-…

-Spoko, widzimy się w sobotę?

-…

-Dobra, przekażę.

-…

-No, cześć.

Oddał mi telefon.

-No to na czym skończyliśmy?-przytrzymał mój podbródek.

-Co masz mi przekazać?

-Kobiety… Czy wy musicie wszystko psuć? Kazał cię pozdrowić i wpadnie do nas w sobotę rano.

-Aha.

-Już mogę?

-Hm… Muszę się zastanowić…

Przerwał mi, zachłannie wpijając swoje wargi w moje. Po miłosnych wyznaniach, sweet fociach na śpiącym rycerzu i przekomarzaniach, wróciliśmy do domu.

-Trochę smutno, że jutro ostatni dzień…

-Jak będę miał wolne, to znowu gdzieś pojedziemy.

-Z tobą mogę jechać nawet na koniec świata.

Spakowaliśmy część rzeczy, żeby jutrzejszy dzień móc poświęcić na przyjemniejsze rozrywki niż pakowanie i padliśmy na łóżko. Nadeszła kolej na dokończenie zadania po przegranym zakładzie…

___________________________________________

Jestem!

Przepraszam za wczoraj, ale po prostu zmęczenie fizyczne i psychiczne było zbyt wielkie i padłam.
W poniedziałek egzamin, a wczoraj ogarnęliśmy dopiero ok. ¼  obowiązującego materiału...
Nie cierpię chemii...

Dobra i pomocna, pomagam z matmą i chemią, jak ktoś poprosi, więc nie mam czasu na nic. Muszę kupić kalendarz, żeby umawiać spotkania...

Rozdział jest i mam nadzieję, że się podoba ;]

Fajnie, że aż tyle osób kocha Zakopane ^^

Trochę sporo dialogów w tym rozdziale mi wyszło, ale mam nadzieję, że to Wam nie przeszkadza...

Jutro kolejny, na który serdecznie zapraszam :]

Jeszcze raz przepraszam za wczoraj...

Całuję,

Wasza Niezapominajka ;*