Rozdział 91

Następnego dnia wróciliśmy do Polski. Wszyscy pojechaliśmy do Spały, bo zostały tam nasze rzeczy. Memoriał i Mistrzostwa Europy dopiero we wrześniu, a treningi miały zostać wznowione w sierpniu. Dostaliśmy trzy tygodnie wolnego. Andrea długo rozmawiał z chłopakami o porażce w Bułgarii i ogólnie kiepskiej formie na tej Lidze.

Większość osób postanowiła zostać w Spale do jutra, żeby odpocząć po locie, a nie wracać po nocy do domu. Ja z Miśkiem też tak zrobiliśmy. Nastroje były beznadziejne, nawet ciężko było podtrzymywać rozmowę, a o śmiechu nie było mowy. W dosyć ponurych nastrojach rozjechaliśmy się do domów.

Tata ogromnie ucieszył się na nasz widok. Już nie wspomnę o Koksiku, chyba mu mnie brakowało, bo cały czas właził mi pod nogi i prosił, żebym go wzięła na ręce. Michał przyjechał ze mną, bo umówiliśmy się, że posiedzi u mnie trochę, a potem razem odwiedzimy jego rodziców.

Znów zwykłe obowiązki domowe, pranie sprzątanie, gotowanie. Michał często pomagał tacie w ogrodzie. Chodziliśmy na spacery z psem, wybraliśmy się nawet do kina i restauracji. Zośki nie było w Łodzi, bo pojechała na kilka dni do Piotrka, a Kinga dalej nie dogadała się z Grzesiem. Nie wiedziałam, jak przemówić tej dwójce do rozsądku… Ciągnęło ich do siebie strasznie, ale oboje byli okropnie uparci.

U mnie spędziliśmy cztery dni i w piątek pojechaliśmy do Żor. Mój narzeczony stwierdził, że dawno go tam nie było i musi sprawdzić, czy jego mieszkanie jeszcze stoi. Przy okazji spotkaliśmy się z Michałem i Mileną Łasko. My dwie plotkowałyśmy, a chłopaki rozmawiali przy piwku o siatkówce i naszych szansach na Mistrzostwach Europy.

-To kiedy ślub?-zapytała Milena, wskazują na mój pierścionek.

-Jeszcze o tym nie myśleliśmy…

-To pomyślcie, bo ciężko o wolne sale, a chyba nie chcecie czekać nie wiadomo jak długo. Jeśli będziesz potrzebowała pomocy w planowaniu, to chętnie pomogę. Teraz sama wiem, jak ważny jest to dzień dla kobiety…

-Przepraszam, że nie mogliśmy być na waszym ślubie, ale Anastasi nie dał Michałowi wolnego i…

-Nie musisz mi się tłumaczyć, przecież rozumiem, jak to bywa z siatkarzami-uśmiechnęła się.

Trochę się u nich zasiedzieliśmy, ale cieszyłam się, że w końcu się spotkaliśmy.

Do rodziców Michała pojechaliśmy następnego dnia. Pani Basia mocno nas wyściskała, podobnie pan Jarek.

-Ja od początku wiedziałem, że będziesz moją synową-uśmiechnął się-I jak na razie wszystko zmierza w dobrym kierunku.

-Szkoda, że Błażejek nie ma tyle szczęścia…-wtrąciła się mama siatkarza.

-Co się stało?-zapytałam w tym samym momencie co Michał.

-To wy nie wiecie? Zerwał zaręczyny, bo ta pożal się Boże, Sara zdradzała go na lewo i prawo.

-Nie wierzę! Sara? Nie lubiłem jej, ale nie podejrzewałbym, że mogłaby go zdradzić-zdziwił się Michał.

-Przyjaciel Błażeja zrobił jej zdjęcie w jakimś klubie w dosyć jednoznacznej sytuacji-wzruszył ramionami starszy Kubiak-Ona jak zobaczyła te zdjęcia, najpierw wpadła w szał, że Błażej jej nie ufa i ją szpieguje, a potem zaczęła tłumaczyć, że to nie tak, jak myśli…

-Jak można mieć czelność tak kłamać w żywe oczy?-widziałam, że pani Basia jest poruszona.

Przeszliśmy do salonu i rozmawialiśmy na przyjemniejsze tematy, potem zaproponowałam swoją pomoc w przygotowaniu obiadu.

-Nie trzeba, skarbie, ja sobie poradzę…

-Ale ja naprawdę chcę pani pomóc.

-Zgadzam się, ale pod jednym warunkiem. Wolałabym, żebyś nie zwracała się do mnie „pani”, bo niedługo będziemy rodziną.

I wyszło na to, że po raz pierwszy od 13 lat powiedziałam do kogoś „mamo”, pomijając chwile spędzone na cmentarzu i płacz nad grobem ukochanej rodzicielki. Na początku trochę głupio się czułam, mówiąc tak do mamy Michała, ale potem coraz łatwiej mi to przychodziło. Przygotowałyśmy znakomity gulasz.

-Basiu! Pyszny obiad, chyba gulasz jeszcze nigdy nie wyszedł ci tak wyśmienicie-zachwalał żonę pan Jarek.

-To zasługa Laury-puściła mi oczko-Połączyłyśmy nasze przepisy. Michał nam z głodu nie zginie…

-Nigdy w to nie wątpiłem. Pamiętasz tą szarlotkę, co przywiozła, gdy przyjechała do nas pierwszy raz? Wiem, że ty nie próbowałaś, bo nie lubisz, ale była znakomita. Nawet moja mama nie robi lepszej.

-Teraz przywiozłam sernik, to po obiedzie pokroję…

Cieszyłam się, że moi przyszli teściowie tak mnie lubią i doceniają. Michał siedział obok mnie i co chwila się do mnie uśmiechał. W miłej atmosferze spędziliśmy popołudnie. Wieczorem rozdzwonił się telefon pani Basi.

-A to niespodzianka. Babcia Krysia, jak dowiedziała się, że jesteście, to postanowiła przyjechać-oznajmiła nam, gdy tylko zakończyła połączenie-Jutro rano mam wsiąść w autobus i przyjechać.

-To my pojedziemy po nią na przystanek-zaoferował Michał.

-Z wielką chęcią-dodałam.

Wieczorem obejrzeliśmy jakiś film, a potem każdy poszedł się położyć. Ja z Michałem nie mogliśmy się jeszcze nagadać.

-To jutro przyjedzie babcia-westchnęłam.

-Przecież nie mogła przepuścić takiej okazji. Już  od jakiegoś czasu wypomina mi, że cię do niej nie zabrałem…

-Jeszcze będzie okazja-mrugnęłam.

-Czyżbyś planowała zostać ze mną na jakiś dłuższy czas?-Michał przyciągnął mnie do siebie.

-Gdyby było inaczej w strategicznym momencie nie powiedziałabym „tak”.

-Moja kochana narzeczona-wpił się w moje usta-Tylko będziesz to musiała powtórzyć przed ołtarzem.

-Jeszcze to przemyślę.

-Wypadałoby przemyśleć, kiedy weźmiemy ślub. Może w przyszłym roku? Po Lidze Światowej?

-Tak szybko?-trochę mnie to zdziwiło.

-A na co mamy czekać? Kocham cię nad życie…

-Z wzajemnością-wtuliłam się w niego.

-Więc trzeba tylko załatwić salę, orkiestrę, catering, księdza, zaproszenia…-zaczął wymieniać-Nie wiem, czy się wyrobimy w ciągu roku…

-Damy radę, bo jak nie my, to kto? Tylko nie wiem, czy jakaś sala będzie wolna. Często trzeba czekać po dwa lata na wolny termin…

-Nie przejmuj się, wszystko uda się załatwić-uspokoił mnie i zaczął gładzić po włosach.

Zasnęliśmy wtuleni w siebie.

Od rana byliśmy na nogach. Najpierw spacer z Koksem, potem śniadanko i w końcu trzeba było jechać po babcię. Byliśmy przed czasem. Gdy wysiadła z autobusu, bardzo ucieszyła się na mój widok. Wyściskała nas, a potem kazała Michałowi taszczyć ogromną walizkę.

-Babcia miała przyjechać na kilka dni, a nie się wprowadzać…-Michał ugiął się pod ciężarem bagażu staruszki.

-Przecież nie mogłam przyjechać z pustymi rękami-uśmiechnęła się promiennie.

-Nie rozumiem, jak ty się z tym zabrałaś, przecież to waży z tonę…

-Nie przesadzaj… Na siłowni ćwiczysz, a walizki nie możesz unieść. Widać, że nie dają wam porządnych obiadów w tej Spale…

W domu okazało się, że walizka po brzegi wypełniona była uszkami, pierogami, krokietami…

-A co to za słodka kruszynka?-babcia zobaczyła yorka-Jakiś ty malutki i chudziutki…

Obiad zrobiła babcia i ja z Michałem dostaliśmy tak ogromne porcje, że ledwo połowę zjadłam.

-Babciu, ja już dziękuję-Misiek odniósł talerz.

-To ja pół nocy stoję przy garach, a ty nawet tego nie docenisz-załamała ręce staruszka.

Nie mieliśmy innego wyjścia, jak siedzieć i jeść dalej. Koks nie pomógł, bo też dostał porcję i wyglądał, jakby miał zaraz pęknąć…

Jakoś przetrwaliśmy najbliższe dni i w środę ruszyliśmy do Żor. Wreszcie chwila dla nas. Dojechaliśmy i zajęliśmy się słodkim lenistwem. Nie byliśmy w stanie nic zjeść, a babcia zapakowała nam pełen samochód jedzenia. Leżeliśmy na kanapie przed telewizorem.

-Trzeba by spalić te kalorie-stwierdził Michał-I nie, nie mam na myśli spaceru z Koksem-uśmiechnął się zawadiacko.

-Idziemy na siłownię? Czy pobiegać?

-Nie i nie. Skoczę tylko zamknąć psa.

Po chwili wrócił, już bez koszulki.

-Ej, ja to chciałam zrobić-jęknęłam.

-Chcesz, to mogę się ubrać z powrotem, ale to chyba będzie strata czasu… Przejdźmy do przyjemniejszych rzeczy-poruszył brwiami i wylądował nade mną.

-Telefon ci dzwoni-zauważyłam chwilę później.

-Niech dzwoni…

-Ktoś strasznie się dobija… Może to coś ważnego?

-Zadzwoni jeszcze raz-Misiek muskał ustami moją szyję.

W końcu nie wytrzymał, rzucił telefonem w kierunku kuchni i wrócił do przerwanej czynności.

Obudziło mnie dzwonienie. Zwlekłam się z łóżka, zgarniając po drodze koszulkę Michała i odnalazłam pod stołem kuchennym telefon narzeczonego.

-Tak?

-Laura? To telefon Michała tak?-usłyszałam głos Ignaczaka.

-Mhm.

-To dlatego wczoraj nie odbierał… Przepraszam, że przeszkadzałem, mam nadzieję, że i tak będę chrzestnym-zaśmiał się do słuchawki-Gdzie masz tego ogiera?

-Krzsiek!-fuknęłam na niego.

-No co? Zamęczyłaś go?

-Jeszcze śpi…-w odpowiedzi usłyszałam kolejną falę śmiechu-Co tam chciałeś?

-Macie być jutro na Mazurach.

-Co?!-wytrzeszczyłam oczy.

-Jak wreszcie wstanie to niech zadzwoni i mu wszystko wyjaśnię. To do jutra!

-Pa…

Igła się rozłączył, a ja zaczęłam robić śniadanie, zastanawiając się, co ten człowiek znowu wykombinował...  

___________________________________________

Przepraszam za to... opóźnienie...
Czas mi przez palce ucieka :/
Moja mama powiedziała, że bierze na siebie odpowiedzialność za to, że wczoraj nie pojawił się rozdział, więc mnie nie bijcie...

Mam nadzieję, że rozdział się podoba ;) Kolejny pomysł Krzyśka, więc nudno nie będzie :D

Ponad 75 000 wyświetleń!!! Kocham Was!!! <3

Ostatnio coś słabiej z komentowaniem :/ Każdy rozdział ma bardzo dużo wyświetleń, a komentarzy jest tylko kilka :(
Ale i tak bardzo Wam dziękuję, że jesteście i czytacie :*
I nowym Czytelnikom, którym chce się czytać te głupoty od samego początku <3

Kolejny rozdział powinien pojawić się już zgodnie z "harmonogramem", czyli jutro ;]
Tak więc do zobaczenia (albo raczej napisania... no, szczegół...)
Pozdrawiam ;*

Ps. Właśnie! Byłabym zapomniała!
Dziś urodziny obchodzi mój ulubiony przyjmujący!
Wszystkiego najlepszego dla Michała Kubiaka! <3 I żeby wszystkie sezony były dla niego tak udane, jak obecny ;]

To macie taki mały spam z nim ^^
Misiek najlepszy <3