Rozdział 81

Dzień zaczęliśmy od pobudki z samego rana i wjazdu kolejką na Kasprowy. Tam nas jeszcze nie było…

-Ej, Laura… Ładnie tu…

-Jakby nie było ładnie, to bym cię tu nie ciągnęła-zaczęłam się śmiać z jego miny.

Przez niecałe trzy minuty udawał obrażonego, a potem zaczął robić głupie pozy do zdjęć. Przyciągał spojrzenia obcych ludzi, ale dalej robił z siebie idiotę.

-Bo przestanę się z tobą pokazywać publicznie-roześmiałam się, patrząc na niego.

-To ty ładniej się ustaw i zobaczymy kto jest lepszym modelem-wystawił mi język.

-Wariat…

-Ale twój-szybko znalazł się przy mnie.

Niestety nadszedł czas powrotu. Humor całkiem mi się zepsuł, gdy patrzyłam na znikające za nami góry. Wieczorem byliśmy w Żorach. Pomogłam Michałowi ogarnąć trochę mieszkanie i się spakować. Brudne ciuchy zapakował do pralki, a walizkę i torbę z czystymi zniósł od razu do bagażnika…

-No to w niedzielę Spała-westchnął.

-Jeszcze przez…-zerknęłam na wyświetlacz telefonu-5 minut jest piątek, więc nie narzekaj.

-Idziemy spać, bo jutro znowu Bartek pojedzie dokuczać twojemu tacie. Dobranoc-pocałował mnie i mocno objął.

-Jurto znowu trzeba rano wstać-jęknęłam.

-Przecież wiem, śpij już, a nie…

Miał być odpoczynek, a byłam gorzej niewyspana niż przed wyjazdem. U mnie byliśmy o 11. Dom stał, Koks żył, więc tata dobrze sobie poradził. Chociaż na nasz widok chyba poczuł ulgę… Ledwo zdążyliśmy wejść i wnieść moje bagaże, a pod dom podjechał Kurek.

-Bartek!-uwiesiłam mu się na szyi.

-Kiedy ja cię widziałem!

-Ej, bo jestem zazdrosny-usłyszałam głos Miśka.

Buziak wynagrodził mu wszystko. Przyjmujący przywitali się i wpadli do domu, rozkładając się na kanapie. Przyniosłam wszystkim soku i wcisnęłam się między nich.

-Czemu mnie nie odwiedziłaś? Co to za pianino? Umiesz na nim grać? Jak Zakopane? Dziku cię nie zamęczył?-zaczął zasypywać mnie pytaniami-Ten szczurek jeszcze żyje? Zaraz… Jak on się wabił?-wskazał na Koksa, który wskoczył mi na kolana.

Jak zaczął zadawać pytania, to myślałam, że nigdy nie skończy. Potem my wypytaliśmy go o wszystko. Potem rozmowa przeniosła się do kuchni, gdzie Bartek zaproponował, że zrobi obiad. Trochę mnie to zdziwiło, ale nie sprzeczałam się.

-Zobaczymy, czegoś się u Ruskich nauczył-podsumował Michał.

Jakąś godzinę później, przed nami pojawiły się talerze pełne spaghetti.

-Ty na pewno w Rosji byłeś?-Kubiak podniósł pytająco brew.

-No tak, a co?-zdziwił się Bartek.

-No… To raczej na Włochy wygląda…

-A kto ci powiedział, że będzie danie kuchni rosyjskiej?

-Myślałem, że…

-Od myślenia to ty masz Laurę, nie wysilaj się za bardzo, bo ci się obwody przegrzeją…

Ja leżałam ze śmiechu, Kurek głupio się uśmiechał, a mój chłopak mordował go wzrokiem.

-Żeś się wyszczekany zrobił…

Bartek praktycznie przesiedział u nas cały dzień. Chłopaczyna nie mógł się nagadać… Na deser zjedliśmy lody, a potem dosiadł się do mojego biednego pianina. Może i były to wygłupy, ale jak Koksik schował się w kącie w kuchni, skomląc, to odgoniłam go. Oznajmiłam mu, że pokażę mu, jak grać.

-Coś ty z nią zrobił? Zepsułeś ją… Ona tak nie potrafiła…-rozdziawił usta ze zdziwienia.

-Ma się ten talent-uśmiechnęłam się.

Bartek zepchnął mnie bezceremonialnie ze stołka i zaczął „grać”.

-Eee, jakieś zepsute…

Wszyscy zaczęliśmy się śmiać. Brakowało mi takich chwil. Nie mogłam się doczekać spotkania z chłopakami z reprezentacji. Tyle głupich pomysłów, energii i siatkarskiego talentu w jednym miejscu zawsze gwarantowało dobrą zabawę.

Wieczorem Bartek pojechał do rodziców, a ja usiadłam zmęczona na kanapie, opierając głowę na ramieniu ukochanego. Film powoli zaczął się oddalać, aż odpłynęłam.

-Obudziłem cię? Przepraszam…-usłyszałam szept Michała-Zasnęłaś, więc przyniosłem cię do łóżka…

-Chodź tu-mruknęłam i przyciągnęłam go do siebie.

Znów zasnęłam wtulona w jego silne ramiona.

Gdy rano otworzyłam oczy, on jeszcze smacznie sobie spał. Leżałam przez jakiś czas, przyglądając mu się…

-Misiu… Skarbie…-musnęłam ustami jego policzek-Kochanie…-moje usta zbliżały się do jego ust-Michał…

Bez otwierania oczy, odnalazł moje usta i przyciągnął mnie do siebie.

-Takie pobudki to ja mógłbym mieć codziennie…

-Mam nadzieję, że się nie gniewasz?-przygryzałam wargę i spojrzałam mu w oczy.

-Dobrze, że mnie obudziłaś, bo nie mogę marnować tego dnia… Wieczorem mam być w Spale…

Ubraliśmy się, razem zrobiliśmy śniadanie, wyszliśmy z Koksem, zrobiliśmy zakupy, ugotowaliśmy obiad… Praktycznie nie było 5 minut, w których nie bylibyśmy koło siebie. Po południu nastał czas pożegnania…

-Będę tęsknić…-zaczęłam się rozklejać.

-Nie płacz, bo i ja zacznę…

-Chłopaki nie płaczą-uśmiechnęłam się, kiedy starł łzę z mojego policzka.

-Jak mają nie płakać, zostawiając tak piękne dziewczyny same?

-Misiu…

-Za tydzień przyjedziesz mnie odwiedzić?

-Głupie pytanie… Jakbym mogła, to od razu bym z tobą pojechała… Za tydzień może wezmę Kingę, bo pewnie będzie chciała odwiedzić Grześka…

-Ty nimi się nie przejmuj, tylko zajmuj się tęsknieniem za najcudowniejszym, najprzystojniejszym i najzdolniejszym facetem pod słońcem…

-No właśnie, pozdrów go.

-Ale kogo?-zdziwił się.

-No Piotrka.

-Wredna, mała menda…

-Też cię kocham-pocałowałam go.

-Muszę jechać… Zadzwonię jak dojadę i przywitam się z chłopakami. A ty masz mi się tu grzecznie uczyć, bo jak nie…-pogroził mi palcem.

-I ty myślisz, że ja się ciebie boję? No chyba nie…

-Powinnaś-zaśmiał się.

Niestety nasze przekomarzania się zakończył mój tata, oznajmiając, że jak nie wypuszczę zaraz Michała, to spóźni się na jutrzejszy trening… Patrzyłam jak odjeżdża… I znów odliczanie dni i godzin do kolejnego spotkania…

Wieczorem czekałam aż do mnie zadzwoni. Gdy tylko włączyła skype’a, usłyszałam sygnał połączenia.

-Michał!-uśmiechnęłam się do jego twarzy na monitorze.

-Cześć, kocie-przesłał mi buziaka.

-Zaraz się porzygam…

-Mówi się: „rzygam tęczą”, ale ty jesteś niemodny…

-Debile-Misiek spojrzał w bok-Jak właśnie słyszysz, kilku ciastomózgich idiotów chciało się z tobą przywitać.

Przekręcił laptop w bok, a ja zobaczyłam machających mi siatkarzy i usłyszałam chóralne „Cześć, Laura”.

-Cześć, chłopaki-uśmiechnęłam się.

-Kiedy do mnie przyjedziesz?-Piotrek zrobił smutną minę.

-Przywieziesz szarlotkę?-wtrącił Zati.

-I tego małego futrzaka weź-dorzucił Zibi.

Więcej próśb nie zrozumiałam, bo jak zaczęli się przekrzykiwać, to wszystko zlało się w jeden huk. Widząc ich, od razu na mojej twarzy pojawił się uśmiech. No, bo jak tu ich nie kochać?

-Kochanie, chyba dokończymy jutro tą rozmowę-Misiek nachylił się nad laptopem, żeby ich przekrzyczeć-Nie da się w spokoju porozmawiać…

-Kocham cię, do zobaczenia-uśmiechnęłam się.

-Pa, Laura-huknęła reprezentacja.

-Papatki-pomachałam do kamerki i zakończyłam połączenie-Jak ja za nimi tęskniłam-pokręciłam głową z niedowierzaniem.

Kolejne dni dłużyły się niemiłosiernie, ale tak to już jest, gdy się na coś czeka… Na uczelni nudziłam się strasznie i tylko pogaduchy z Zośką i Kingą podtrzymywały mnie na duchu. No i oczywiście wieczorne rozmowy z siatkarzami. Michał nie mógł zadzwonić do mnie tak, żeby nikt mu nie przeszkadzał.

Po dwóch kolokwiach, wyjściu do kina z dziewczynami i licznych spacerach z Koksem, nadszedł wreszcie piątkowy wieczór. Uwijałam się w kuchni piekąc uwielbianą przez chłopaków szarlotkę, bo jak jutro tam pojadę, to przecież nie z pustymi rękami…

_________________________________________

No dobrze... To teraz możecie mnie zhejtować, zlinczować, czy co tam jeszcze...

Wiem, obiecałam, że rozdział "będzie wczoraj"... Zawaliłam na całej linii...

Jestem beznadziejna...

Nie będę wymyślać niestworzonych historii, o braku internetu, czy "wybuchniętym" laptopie, bo to nie byłaby prawda...

Myślałam, że wczoraj rano zdążę napisać rozdział, ale wstałam, ubrałam się, zjadłam i przyszedł kolega... Uczyliśmy się chemii do wieczora, potem na 20 do kościoła... Wróciłam i miałam szczere chęci pisać, ale (tak wiem, znowu ale...) pisało do mnie kilka osób, każdy coś chciał i zeszło do późna. Dziś miałam ostatni egzamin (raczej zdałam) z tej nieszczęsnej chemii, a po nim znów miałam niespodziewanego gościa, potem spotkałam się z koleżanką i tak wyszło, że przed chwilą dopiero skończyłam pisać ten rozdział dla Was...

Po prostu doba jest dla mnie za krótka, a ja zbyt wiele chciałabym zrobić...

Nie wiem, czy komuś w ogóle chciało się czytać to moje przydługie wyjaśnienie...

Mam nadzieję, że rozdział się podoba ;]

Pozdrawiam Was serdecznie ;*