Rozdział 22

-Michał…

-Chodź, siądziemy i porozmawiamy-ruszył w kierunku ławki.

Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy. Już miałam się odezwać, ale mnie uprzedził.

-Od finału nie mieliśmy okazji porozmawiać-spojrzał na mnie-Unikasz mnie?

-Nie, Michał, ja… Po prostu to chyba nie ma sensu-wyznałam, co mi leży na sercu.

-Jak coś takiego może nie mieć sensu? Szaleję za tobą! To nie ma znaczenia?

-To nie tak! Dopiero się poznaliśmy, a boję się, że związek z kimś takim jak ty, nie ma przyszłości…-widziałam, że to go rani…

-Jakim?

-Nie zrozum mnie źle. Jesteś wspaniałym facetem, ale jesteś siatkarzem. Cały czas gdzieś wyjeżdżasz, masz wiele fanek, piszą o tobie w gazetach… To dla mnie za dużo… Ja tak nie potrafię…-powiedziałam łamiącym się głosem.

-Tego się boisz?-złapał mnie za rękę-Daj mi szansę, a nie pożałujesz. Obiecuję, że to nie będzie miało wpływu na nasze relacje…

-Laura!-Karolinka podbiegła do nas-Mama już idzie.

-Twoja siostra?-zapytał Kubiak.

-Nie, opiekowałam się nią i jej bratem. Karola, to jest Michał Kubiak. Michał, to Karolina-przedstawiłam ich sobie.

-Bardzo mi miło-Dziku uścisnął rękę dziecka.

-Pan jest tym siatkarzem. Fajnie, że wygraliście-uśmiechnęła się.

-Nie uprzedziłam. To jedna z twoich fanek-zaśmiałam się.

-Taka mała, a już interesuje się siatką?

-Oczywiście. I Marcin też.-odparła rezolutnie dziewczynka.

-Kto?-zapytał Kubiak.

-Mój brat. O, tam stoi-wskazała w jego kierunku.

-Dzieci! Idziemy!-usłyszeliśmy krzyk pani Czajkowskiej

-Zaraz wrócę-rzuciłam do Michała.

-Mama mnie woła! Do widzenia-Karola już ruszyła w stronę rodzicielki, ale odwróciła się, podbiegła do siatkarza i go przytuliła.

Przyznam, że szczęka mi opadła. Chłopak też był zdziwiony, Ale już po chwili stałam przed panią Sabiną z Karoliną i Marcinem u boku.

-Załatwiłam wszystko i będziemy się już zbierać-poinformowała mnie Czajkowska.

-Mam nadzieję, że niedługo znowu się zobaczymy-zwróciłam się do dzieci.

-Powodzenia w Londynie-rzucił Marcin.

-Dzięki-uściskałam go i kucnęłam przed dziewczynką-Bądź grzeczna i słuchaj mamy. Po igrzyskach cię odwiedzę.

Rzuciła mi się na szyję tak, że o mały włos, a obie wylądowałybyśmy na ziemi.

-Będę tęsknić… Odwiedź mnie, ale z tym Michałem. Fajny jest-uśmiechnęła się-Powinien być twoim chłopakiem.

-Osz ty!-zaczęłam ją łaskotać.

Puściłam Karolinę i spojrzałam na nią poważnie.

-Zobaczymy-mrugnęłam.

-Czyli ci się podoba-zaczęła się śmiać-Pa.

Cmoknęłam ją w policzek i stanęłam przed jej matką.

-Dziękuję, że pani ich przywiozła.

-Daj spokój-machnęła ręką-Nie daliby mi żyć, gdybym ich nie zabrała.

-Mimo wszystko dziękuję. Do widzenia.

-Szczęściarz z niego-rzuciła odchodząc.

Zdziwiona patrzyłam za oddalającą się rodziną. Po chwili otrząsnęłam się i wróciłam do Kubiaka.

-Bardzo miła jest ta mała… Laura… Proszę daj mi szansę…-nie dałam mu dokończyć.

-W czwartek o 19?-wypaliłam.

-Co?

-Chciałeś, żeby dać ci szansę, więc to robię-uśmiechnęłam się na widok jego zdezorientowanej miny-Możemy się spotkać w czwartek o 19. Możesz wybrać, co będziemy robić.

-Dzięki, Laura. To ja po ciebie podjadę, tylko powiedz gdzie-tak pięknie się do mnie uśmiechał, że przez chwilę nie dotarło do mnie, co w ogóle mówił-To gdzie mam przyjechać?

Podałam mu adres. Po kilku minutach stwierdziłam, że muszę się zbierać. Nie był zadowolony, ale nie protestował.

-To do czwartku-powiedziałam.

-Do czwartku-pochylił się i pocałował mnie w policzek.

Wróciłam do domu i musiałam wziąć zimny prysznic, żeby ochłonąć. Nigdzie już nie wychodziłam. Siedziałam w domu z tatą.

-Coś ty taka roztargniona? Stało się coś?

-Babskie sprawy-mruknęłam.

-Aaa, to może zadzwoń do Majki, czy coś…

-Nie trzeba, idę się zaraz położyć.

Przyglądał mi się uważnie, więc szybko wróciłam do swojego pokoju. Wyjątkowo wcześnie, bo chwilę po 20 leżałam już w łóżku. Oczywiście nie zasnęłam, bo było za wcześnie, a ja po raz setny musiałam myśleć o Michale…

Pukanie do drzwi.

-Proszę.

Wszedł mój tata.

-Przyniosłem ci kanapki z dżemem i kakao-postawił kolację na stole.

-Dziękuję, ale wiesz, że nie musiałeś?-przytaknął-Skąd wiedziałeś, że nie śpię?

-Nie tylko kobiety mają intuicję. Już nie przeszkadzam-zatrzymał się na chwilę w drzwiach-Mam nadzieję, że to dobry chłopak i że niedługo go poznam.

Nie czekał na moją odpowiedź, tylko zamknął za sobą drzwi. Dobrze, bo i tak by jej nie otrzymał. Zamurowało mnie. Aż tak to widać, że chodzi o chłopaka? Mój własny ojciec po tylu latach potrafi mnie zaskoczyć… Zjadłam i szybko zasnęłam.

Gdy rano się obudziłam, mętlik w mojej głowie nie był wcale mniejszy. A dziś jeszcze Maja ma przedstawić mi Sebastiana. Ona od razu zauważy, że coś jest nie tak… Żeby się odstresować sprzątnęłam cały dom i ugotowałam obiad. O 17 miałam się z nimi spotkać w ulubionej kawiarni mojej i Majki. Przyjaciółka dzwoniła do mnie już sześć razy, podekscytowana tym spotkaniem. Ubrana, uczesana i umalowana byłam na miejscu pięć minut przed czasem. Czekałam na nich, żeby nie siedzieć samej w środku. Z daleka już zobaczyłam tych zakochańców. Nie powiem, ładnie razem wyglądali. Seba okazał się bardzo miły i pozytywnie zakręcony, czyli nadawał się idealnie dla Mai. Jedyny minus to to, że nie interesowała go siatkówka. Tak jak wielu facetów wolał nożną. Cały czas gadaliśmy. Nie było problemu z tematem do rozmowy, bo Sebastian był strasznym gadułą. Świetnie się bawiliśmy. Widziałam, że mojej przyjaciółce ulżyło. Gdy zamykali nasz lokal, nie chcieliśmy jeszcze iść do domów i ruszyliśmy na spacer po mieście. Co chwila ktoś z nas się wygłupiał, przedrzeźniał albo po prostu wybuchał śmiechem. Odprowadzili mnie do domu, bo było już bardzo późno. Wykąpałam się i od razu poszłam spać.

Obudził mnie dźwięk telefonu.

-Tak?-ziewnęłam.

-I co sądzisz o Sebusiu?-w słuchawce usłyszałam podekscytowany głos przyjaciółki.

-Dzwonisz do mnie o…-spojrzałam na zegarek-O 3 rano, żeby zapytać o wrażenia?

-Przepraszam, ale dopiero wróciłam…

-Coś ty tyle czasu robiła? Albo jednak nie chcę wiedzieć…-usłyszałam śmiech w słuchawce-Dobra, uważam, że jest fajny. Mogę spać? Resztę powiem ci jutro…

-Raczej dzisiaj-znowu śmiech-Już nie przeszkadzam. Dobranoc.

-Branoc-mruknęłam i odłożyłam telefon.

_______________________________________

Przepraszam, że nie było wczoraj rozdziału :( Mam nadzieję, że się nie obraziliście... To był mój pierwszy dzień studiów i dowalili mi tyle zajęć, że na uczelni siedziałam od 8 do 20... I nie miałam już na nic siły i czasu...

W ramach rekompensaty kolejny rozdział pojawi się jutro, a nie za dwa dni jak zazwyczaj ;) Dziś mam już wolne, więc coś wyskrobię :]

Dziękuję za wejścia i komentarze :*

Co sądzicie o tym rozdziale? Zachęcam do pozostawiania opinii ;)

A i przepraszam, że Was zawiodłam. Dużo osób liczyło na Bartka... Może kiedyś? ;P

Buziaki ;*