Rozdział 30

Nasze usta się zetknęły. Chciałam się natychmiast cofnąć, ale Michał mnie przytrzymał, zachłannie wpijając się w moje wargi. Po chwili mnie puścił.

-Zgłupiałeś!?-patrzył na mnie z zadowoleniem.

-Chyba nie powiesz, że ci się nie podobało?

-Ale ja jestem z Michałem!

-Laura! Szaleję za tobą!-złapał mnie za rękę.

-Chyba powinieneś już jechać…-próbowałam odejść, ale cały czas mnie trzymał-Mam dużo pracy.

-Laura, spójrz na mnie-zrobiłam to, o co prosił-Niczego nie żałuję tak, jak tego incydentu z piłką. Nie chcę ci zrobić krzywdy. Chcę tylko, żebyś była szczęśliwa… ze mną.

-Jeśli chcesz, żebym była szczęśliwa, to lepiej już jedź-poczułam łzy napływające do oczu-Ja kocham Michała i nie chcę, żeby ktokolwiek to zepsuł…

-Laura, proszę…-spojrzał na mnie błagalnie tymi swoimi oczyma.

-Nie, Michał…

-Laura! Może powiesz koledze, żeby został na obiedzie?-z altanki przed domem wyjrzał mój ojciec.

-Powiedz, że musisz jechać-szepnęłam.

-Dziękuję za zaproszenie, bardzo chętnie zostanę-wypalił Winiar.

Miałam ochotę go rozszarpać, ewentualnie udusić…

-Ale obiad jeszcze nie jest gotowy…-zaczęłam ‘’zmartwionym’’ głosem.

-To ja ci pomogę-zaoferował się siatkarz z uśmiechem.

-Dam sobie radę... Chodź, muszę cię przedstawić tacie-spojrzałam na niego.

Dopiero teraz zorientowałam się, że przyjmujący cały czas trzyma moją dłoń. Wyrwałam ją i ruszyłam w stronę altanki.

-Tato, to jest Michał Winiarski. Michał, poznaj mojego tatę Wojciecha.

Podali sobie ręce. Zostawiłam ich, a sama poszłam do domu, by zrobić obiad. Szybko ostrugałam ziemniaki i zaczęłam smażyć schabowe. Wyglądałam, co jakiś czas przez okno. Mój tata rozmawiał z Winiarem, a we mnie po prostu się gotowało. Jak on w ogóle śmie odstawiać takie akcje… Nałożyłam obiad i zaniosłam im go. Pomyślałam, że miło będzie zjeść na świeżym powietrzu. O mało nie wylałam kompotu, gdy zorientowałam się, że Winiarski jest z moim ojcem „na ty”.

-Świetnie gotujesz-uśmiechnął się Michał.

-Mhm-nie miałam ochoty z nim rozmawiać. No chyba że na niego nawrzeszczeć…

-Laura to skarb. Mam nadzieję, że będziesz się nią dobrze opiekował-odezwał się mój tata.

Zakrztusiłam się kompotem. Michał po klepał mnie po plecach.

-Tato… Ale my nie jesteśmy razem…-wydusiłam.

-Nie?-zdziwił się.

-Michał jest tylko moim znajomym-no pięknie, namieszał, a teraz muszę to odkręcać…

Przez resztę obiadu rozmowa się już nie kleiła. A ja z Winiarem byliśmy bacznie obserwowani. Gdy wszyscy zjedli wstałam i oznajmiłam, że pójdę pozmywać.

-Pomogę ci-zerwał się Michał-Chociaż tak się odwdzięczę za gościnę.

-Nie trzeba, poradzę sobie.

Oczywiście mnie nie posłuchał i wziął część naczyń. Poszliśmy do domu. Ja wkurzona na maksa, a on coś sobie podśpiewywał.

-Ładnie wyglądasz, jak krzątasz się po kuchni-zaczął, ale go zignorowałam przesadnie skupiona na zmywaniu.

-Zabawne, Wojtek myślał, że jesteśmy parą… Przeznaczenie?

-O co ci chodzi?-warknęłam.

-Nie złość się… Chodzi mi o ciebie… O nas…

-Nie ma żadnych nas i nie będzie!

-Laura…

-Nie!

Zaczął się do mnie zbliżać. Złapał mnie za nadgarstek i odwrócił w swoją stronę. Nachylał się, ale ja wolną rękę oparłam na jego piersi i go odepchnęłam.

-Powiedziałam ci już, że kocham Michała.

-Nie mówiłaś którego-wyszczerzył się-I zobacz, co zrobiłaś… Umoczyłaś mi koszulkę…

-Po prostu tragedia-mruknęłam pod nosem-Mogłeś mi nie przeszkadzać w zmywaniu…

Winiar tylko spojrzał na mnie i ściągnął z siebie mokre ubranie.

-Co ty robisz?-wytrzeszczyłam oczy.

-Nie będę chodził z mokrą plamą na środku koszulki-wzruszył ramionami.

-Ubierz się. Powiedziałam, ubierz się! Winiarski! Co mój ojciec pomyśli, jak tak stąd wyjdziesz?

-Powiem mu, że było mi gorąco…

-Jeżeli myślisz, że to jest zabawne, to się grubo mylisz!

-Późno już, muszę jechać…-ruszył do drzwi.

-Ubierz się!

Wyszedł tak jak stał. Poszłam za nim. Mój tata był w niemałym szoku, gdy go zobaczył.

-Dziękuję za gościnę, ale muszę się już zbierać-uścisnął rękę mojemu tacie.

-Miło było cię poznać, powodzenia w Londynie.

Podszedł do mnie.

-Do zobaczenia w Spale-uśmiechnął się i pocałował mnie w policzek.

Nie odezwałam się nawet słowem. Patrzyłam, jak kieruje się do samochodu. W połowie drogi zawrócił.

-Zapomniałbym. Laura, to chyba twoje-wyciągnął w moją stronę moją bieliznę.

Mogę się założyć, że takiego wstydu jeszcze nikt nigdy mi nie zrobił. Wyrwałam mu majtki i patrzyłam jak odjeżdża z uśmiechem. Tata chyba chciał mnie o coś zapytać, ale powiedziałam, że idę do Mai i szybko pobiegłam po rzeczy. 20 minut później stałam pod drzwiami przyjaciółki. Po kilku minutach wreszcie raczyła otworzyć. Włosy miała we wszystkie strony, a sukienkę na lewą stronę.

-Miałaś przyjść później…-za nią w drzwiach pojawił się Sebastian.

-Przepraszam… Muszę z tobą porozmawiać. Przyjechał dziś do mnie Michał i mnie pocałował…-zaczęłam.

-A to nowość-wzruszyła ramionami.

-Michał Winiarski…-wytrzeszczyła oczy.

-Misiu, musisz już iść, dokończymy jutro-zwróciła się do chłopaka-A ty do mojego pokoju. I to już!

Po jakichś 10 minutach przyszła Maja. Już normalnie ubrana i uczesana. Usiadła naprzeciwko mnie.

-Mów.

Opowiadałam jej wydarzenia dzisiejszego dnia, nie obyło się też bez wspomnienia o wypadku na boisku i szpitalu. Nie przerwała mi, słuchała z otwartą buzią. Wreszcie skończyłam.

-Nie wierzę…-wykrztusiła-Jak on mógł to zrobić? I to koledze z drużyny?

-Nie pomagasz…

-Przepraszam, po prostu jestem w szoku… Musisz powiedzieć Michałowi.

-Nie mogę…

-To nie jest kwestia tego, co możesz, a co nie. Musisz być z nim szczera!

-Wiem, ale teraz igrzyska…

-Zastanów się, co jest dla ciebie ważniejsze.

-Jeżeli Winiarski będzie dalej odstawiał mi takie akcje, to powiem Michałowi. A jeśli sobie odpuści, powiem Michałowi, jak wrócimy z Londynu.

-Jak uważasz…-wzruszyła ramionami-I musisz mi go wreszcie przedstawić.

-Może kiedyś…-szturchnęła mnie-Dobra, jeżeli będzie miał czas po igrzyskach, to ci go przedstawię…

-Czemu nie mówiłaś, jak byłaś w szpitalu? Przyjechałabym cię odwiedzić…

-Bo byś przyjechała-uśmiechnęłam się-Po co niepotrzebnie miałam siać panikę?

-Powinnaś była mi powiedzieć… Tata wie?

-Nie i nie musi-spojrzałam na nią znacząco.

Resztę wieczoru (i pół nocy, ale to już szczegół) przegadałyśmy, oglądałyśmy też filmy i zrobiłyśmy sobie maseczki i manicure. Brakowało mi czasu spędzanego z Mają. Tyle czasu przebywałam z facetami, że zapomniałam, jak to jest mieć przy sobie przyjaciółkę.

Wstałyśmy koło południa. Ja musiałam wracać do domu i się spakować na ostatnie dwa dni w Spale. Gdy tylko przekroczyłam próg, poczułam zapach rosołu. Tata wziął się za obiad, ale na szczęście rosół jest u nas w każdą niedzielę i nauczył się go gotować.

-Cześć, tato-cmoknęłam go w policzek.

-Cześć-mruknął.

Widziałam, że jest nie w humorze, więc poszłam się pakować, po jakimś czasie zawołał mnie na obiad. Jedliśmy w milczeniu, a on bacznie lustrował mnie wzrokiem.

-Ten chłopak, co tu był wczoraj…-nie chciałam słuchać jego wywodu, więc mu przerwałam.

-Tato, to jest tylko kolega, mojego chłopaka przedstawię ci, gdy już wrócimy z Londynu.

-Dobrze-kiwnął głową-Ale pamiętaj, że szczerość jest podstawą udanego związku-spojrzałam na niego zdziwiona.

-Wiem, tato… I dziękuję, że tak się o mnie troszczysz-przytuliłam go.

-Nie chcę, żebyś cierpiała… Wybieraj mądrze.

Wyszedł na dwór, a ja z mętlikiem w głowie udałam się do swojego pokoju. Na szczęście zmieściłam wszystko w jedną, niedużą torbę. Sprawdziłam, czy wszystko wzięłam i po 16 ruszyłam do Spały. Całą drogę dręczyły mnie rozmyślania o Michale. A właściwie o dwóch. Kiedy i jak powiedzieć Miśkowi o Winiarskim? Postanowiłam zrobić tak, jak mówiłam Majce. Nie chciałam psuć teraz atmosfery w drużynie…

Nim się obejrzałam, stałam na parkingu przed ośrodkiem. Wysiadłam i uśmiechnęłam się na widok znajomego mi samochodu. Czyli Michał już jest. Dostałam kluczyk do tego samego pokoju. Zostawiłam rzeczy w nim rzeczy i już po chwili pukałam do pokoju Kubiaka. Otworzył mi Zibi.

-No cześć-uśmiechnął się-Misiek, chodź zobacz!-krzyknął w głąb pokoju.

-Co znowu wymyśliłeś? Laura!-porwał mnie w ramiona i bez problemu odnalazł moje usta.

-Dobra, może starczy już tego?-odezwał się Bartman-Nie widzieliście się tylko dwa dni! Nie mogę na to patrzeć… Idę na kolację.

-My też musimy iść-zauważyłam.

-Głodna jesteś?

-Mhm…

-To idziemy.

Znów witanie się z chłopakami, jakbyśmy nie widzieli się miesiąc. Znów głupie teksty, żarty, przepychanki i kłótnie. Nie wyobrażam sobie, co będzie, gdy skończą mi się praktyki…

Nagle zadzwonił mój telefon. Musiałam wyjść, żeby cokolwiek usłyszeć. To Karolina dzwoniła, żeby zapytać, co słychać i kiedy przyjadę do niej (oczywiście z Michałem). Rozmawiałam z nią chwilę i obiecałam, że zadzwonię jutro po południu. Skończyłam rozmowę i miałam wracać do chłopaków, gdy wpadłam na Winiara.

-No hej, Laura. Tylko ze mną się nie przywitałaś…-zagrodził mi drogę.

-Cześć, spieszę się. Chłopaki mi wszystko zjedzą…

-Zastanowiłaś się już, którego Michała wolisz?

-Tego, co wczoraj.

Wyminęłam go i wróciłam do reszty. I w spokoju skończyłam kolację. Wychodząc zaczepiłam Cichego.

-Piotruś… Bo ja mam do ciebie taką sprawę…

__________________________________________

Taki jakiś dłuższy mi chyba wyszedł... Ale mam nadzieję, że Wam to nie przeszkadza? ;) I wcześniej, bo miałam mniej zajęć :)

 I znów biedny Pituś będzie w coś wmieszany... ^^ 

Reakcja Laury jest już znana, ale pozostaje pytanie, kiedy (jeśli w ogóle) powie Michałowi o Michale? ;P

Jak to się mówi: kobieta zmienną jest :D

Dopiero zaczynałam, a dziś już "stuknęła" mi na blogu trzydziestka... ;]

Dziękuję za tak dużo komentarzy pod ostatnim postem :) To na prawdę bardzo wiele dla mnie znaczy :*

Oglądaliście wczoraj mecz Resovia-Zaksa?

Ja oczywiście tak i powiem tyle: "Mistrzem Polski jest Sovia, Sovia najlepsza jest..." :]

Będzie tego rozpisywania się...

Buziaki ^^