Rozdział 29

Była piękna słoneczna pogoda. Spacerowałam z Michałem po łące, wokół nas biegała dwójka roześmianych dzieci i pies. Zatrzymaliśmy się, a mój ukochany złożył na mych ustach pocałunek, następnie położył dłoń na moim mocno zaokrąglonym brzuchu.

-Cieszę się, że was mam. Jesteście dla mnie wszystkim-uśmiechnął się-Dzieci! Chodźcie mi pomóc!

W mgnieniu oka mała blondyneczka i niewiele starszy przystojniak pomogli mu rozłożyć koc. Usiedliśmy i zaczęliśmy jeść kanapki wyciągnięte z kosza piknikowego.

-Mamo, mogę ulwać kwiatki?-zapytała dziewczynka.

-Oczywiście, skarbie…

-Laura…

-Tak, skarbie?

-Też cię lubię, ale weź wstawaj.

Obudziłam się. Nade mną stał ktoś wysoki. Było ciemno, więc widziałam tylko kontury. Przetarłam zaspane oczy.

-Śpisz?-szepnął Nowakowski.

-Nie, bo mnie obudziłeś-warknęłam-Co się stało, że budzisz mnie w środku nocy? Która właściwie jest?

-Trzecia dwadzieścia jeden-chłopak zerknął na wyświetlacz telefonu.

-To co chcesz?

-Przyszedłem cię przeprosić…

-W środku nocy? Nie mogłeś rano?

-Bo ja… Nie chciałem denerwować Michała-mruknął.

-Nim się nie przejmuj. Przejdzie mu-szturchnęłam go, żeby się choć trochę rozweselił.

-Naprawdę przepraszam, to było głupie… Mogliśmy zginąć… Dobrze, że miałaś telefon-wyrzucił z siebie.

-Nie gniewam się. Jak to się mówi: wszystko dobre, co się dobrze kończy…

-I mogłaś mówić, że ci zimno. Nie pomyślałem, że możesz marznąć, bo mi było ciepło. Przeze mnie mogłaś…

-Piotrek!-przerwałam mu-Daj spokój, przecież mówię, że nie jestem zła.

-Naprawdę?

-Naprawdę-przytaknęłam-A teraz mogę już iść spać?

-Mhm, ale radziłbym ci zamykać drzwi na klucz.

-Następnym razem na pewno nie zapomnę. Miłych snów.

-Dobranoc.

Usłyszałam odgłos zamykanych drzwi i po chwili zasnęłam.

Rano obudził mnie jakże znienawidzony dźwięk budzika. Byłam okropnie niewyspana, ledwo stałam na nogach. Nawet zimny prysznic niewiele pomógł. Powlekłam się na śniadanie.

-A ty co taka zmarnowana?-zaczepił mnie nie kto inny jak Krzysiu.

-Igła daj mi spokój. Padam z nóg…

-Coś ty w nocy robiła?-Jarosz spojrzał na Kubiaka podejrzliwym wzrokiem.

-Ha ha ha, bardzo zabawne-mruknęłam.

-Mogę poświadczyć, że Misiek spał w swoim łóżku-odezwał się Zibi.

-A ty skąd wiesz?-podchwycił Kuraś.

-No przecież mamy razem pokój.

-A już się bałem…

-Nie możecie raz zjeść w spokoju?-westchnęłam.

-Nie. I nie jęcz, bo przez ciebie drużyna będzie mieć złą energię-opierniczył mnie Łukasz.

-Daj jej spokój, gdyby Piotrek jej wczoraj nie wyciągnął, to byłoby w porządku-wstawił się za mną Michał i objął mnie ramieniem.

-Nie musielibyśmy latać po tym lesie…-dorzucił Ignaczak.

-I nie…

-Ej, dajcie spokój! Proszę nie czepiać się Piotrka! Chciał dobrze-zaczęłam bronić mojego nocnego gościa.

-Ale mu nie wyszło-mruknął mój chłopak.

-Nic nikomu się nie stało. Zresztą to była fajna przygoda…

Wszyscy spojrzeli na mnie jak na jakąś wariatkę, ale nikt nie poruszył już tematu Nowakowskiego i zgubienia w lesie. Widziałam, jak Cichy bezgłośnie poruszył ustami, z czego można było wyczytać nieme „dziękuję”. Uśmiechnęłam się tylko i mrugnęłam do niego.

Dzień minął bardzo szybko i nim się obejrzałam, był wieczór i trzeba było wracać do domu. Chłopaki pomogli mi zanieść bagaże do samochodu.

-To kiedy przyjeżdżasz? W niedzielę?-zapytał Michał.

-Raczej tak…

-A może po ciebie przyjechać? Albo pojedziesz ze mną na weekend do Żor?

-Może innym razem Michałku-uśmiechnęłam się słodko-Muszę już jechać…

Wpił się w moje usta.

-Musisz?-zapytał, gdy wreszcie dał mi złapać oddech.

-Mhm…

Znów odnalazł moje usta. Przypierał mnie do samochodu, a jego ręce wędrowały po moim ciele…

-Może przenieślibyście się w bardziej ustronne miejsce-przerwał nam Bartek-Chyba, że chcecie oglądać zawartość mojego żołądka…

Pocałowałam Michała ostatni raz i życząc mu bezpiecznej podróży, wsiadłam do auta.

Półtorej godziny później wysiadłam przed domem.

-Tato! Wróciłam!-rzuciłam od progu.

Po chwili z salonu wyłonił się mój tata. Wyściskał mnie, jakbyśmy nie widzieli się pół roku.

-Dobrze, że już jesteś. Tak pusto tu bez ciebie…

-Też tęskniłam-cmoknęłam go w policzek i ruszyłam na górę.

Wypakowałam zawartość walizki, nastawiłam pranie i zeszłam do taty. Jak zwykle oglądał telewizję. Jadł już kolację, więc zrobiłam kanapki tylko dla siebie i usiadłam razem z nim. Czułam się winna, że przez te moje wyjazdy strasznie go zaniedbałam. Nie miał z kim porozmawiać, całymi dniami siedział sam. A teraz wyjazd na kolejne dwa tygodnie…

Przed północą wywieszałam jeszcze pranie, potem prysznic i wreszcie mogłam położyć się we własnym łóżku.

Już od rana miałam masę roboty. Wczoraj prałam ciemne rzeczy, więc dziś jasne. Do tego dochodzi sterta prasowania i ogólne sprzątanie w domu. A i obiad trzeba zrobić… Nie było mnie tydzień i wszystko muszę zrobić jednego dnia. Założyłam krótkie szorty, bokserkę, a na to starą koszulę w kratę. Włosy związałam w niedbałego koczka i wzięłam się do roboty. Między ścieraniem kurzy w salonie a zmywaniem naczyń, zadzwoniłam do Majki i umówiłyśmy się, że przyjdę do niej na noc.

Było koło jedenastej, gdy wyszłam wywiesić świeżo wyprane ubrania na sznurku na zewnątrz. Już część z nich wisiała, gdy pod nasz dom podjechało jakieś auto. Wysiadł z niego Michał Winiarski.

-Cześć, co tu robisz?-zapytałam zdziwiona.

-No hej, pewnie trudno się domyślić, ale przyjechałem do ciebie-zaśmiał się. Po chwili spoważniał i dodał-Chciałem cię przeprosić.

-Nie masz za co-machnęłam ręką.

-Jak to nie mam za co? To przeze mnie wylądowałaś w szpitalu…

-Ćśśś. Mój tata o tym nie wie i wolałabym, żeby tak zostało.

-Czemu? A zresztą nieważne…-wyciągnął zza pleców bukiet kwiatów i czekoladę-Przepraszam, że zrobiłem ci krzywdę. Zapomniałem się i zacząłem grać normalnie. Nie zrobiłem tego specjalnie. W ogóle nie zrobiłbym ci specjalnie żadnej krzywdy. A to tak na przeprosiny.

-Ale Michał… Nie trzeba… Nie musiałeś… Dziękuję-uśmiechnęłam się-To może jak skończę wejdziesz na kawę i zjemy tą czekoladę?

-Takim ładnym dziewczynom się nie odmawia-mrugnął do mnie.

Pokręciłam tylko głową i zaniosłam kwiaty i słodycze do domu. Wyszłam po chwili i dalej wywieszałam ubrania.

-Sexi.

Spojrzałam na Winiara, który trzymał w rękach moje koronkowe majtki i strasznie się im przyglądał.

-Michał! Oddaj to natychmiast!

Rzuciłam się na niego, ale był za wysoki i za nic nie mogłam odebrać mu bielizny.

-Winiarski! Liczę do trzech! Raz… Dwa…

-Oddam ci, ale pod jednym warunkiem-powiedział z cwaniackim uśmiechem.

-No słucham-skrzyżowałam ręce na piersi, czekając, co on takiego wymyślił.

-Mogę ci je oddać… za buziaka w policzek.

-Hm… Nie wiem, czy są tego warte… Może sobie kupię nowe, a w tych będziesz ty chodził?

-Ej-szturchnął mnie-Nie chcesz, to nie-zaczął wpychać majtki do kieszeni.

-Chcę!

-Najpierw buziak.

-Najpierw majtki.

-Ale jak ci oddam, to nie dostanę zapłaty.

-Niech ci będzie.

Stanęłam na palcach, żeby dosięgnąć jego policzka. Już miałam go pocałować, gdy obrócił głowę. Nasze usta się zetknęły…

_________________________________________

Przepraszam, że dziś później, ale we wtorki będzie tak zawsze, bo mam zajęcia przez cały dzień. Dosłownie przed chwilą wróciłam z uczelni... Po prostu padam :(

Co o tym sądzicie?

Mam nadzieję, że nie będzie za wiele hejtów, chociaż konstruktywna krytyka czasem pomaga ;)

Czekam na Wasze komentarze i zapraszam w czwartek ;]

Pozdrawiam ;*