Rozdział 34

-Kto zgasił światło!? I kto krzyczał!?-usłyszałem obok głos Zibiego.
-Laura…-szepnąłem.
Próbowałem zaświecić światło, ale nie działało. Odszukałem więc w ciemności telefon, żeby chociaż trochę oświetlić drogę. Wyszedłem na korytarz. Wszędzie było ciemno, ze wszystkich stron otwierały się drzwi… Skierowałem swe kroki w kierunku pokoju Laury. Na szczęście nie zamknęła ich na klucz. Kilku chłopaków weszło tam razem ze mną.
-Laura?
Nikt się nie odezwał. Przeszedłem przez ciemny pokój, raz po raz oświetlany błyskawicami. Nigdzie jej nie widziałem.
-Jest!-krzyknął Igła.
-Gdzie?-rzuciłem w ciemność pytanie.
-Łazienka.
Ruszyłem w kierunku pomieszczenia, po drodze na kogoś wpadając.
-Ała!
-Kurwa, Piotrek, odejdź!
Przecisnąłem się między chłopakami. Każdy z nich oświetlał łazienkę telefonem mniej lub bardziej efektywnie, a ona? Ona siedziała w kącie, chowając twarz w dłoniach.
-Laura! Co się stało?-rzuciłem się w jej kierunku.
Nic nie odpowiedziała. Klęknąłem przy niej i ją przytuliłem.
-Ciii… Co się stało?
Zaczęła płakać jeszcze bardziej.
-Boli cię coś? Ktoś ci coś zrobił?
Nie odzywała się. Popatrzyłem na chłopaków pytającym wzrokiem, ale tylko wzruszali ramionami. Zaczęli się rozchodzić. Został tylko Krzysiek i Winiar. Po kilku minutach przyszedł Możdżonek i oznajmił nam, że piorun uderzył w jakieś drzewo przed hotelem, które upadając zerwało linki. Wyszedł, by poinformować innych.
-Chodź, usiądziemy na łóżku, bo się przeziębisz…-nic, zero reakcji.
Podniosłem ją i zaniosłem do łóżka. Cały czas strasznie płakała, nie mogła się uspokoić, a ja nie wiedziałem, co się stało… Tak się o nią bałem…
-Laura, porozmawiaj ze mną-gładziłem ją po plecach, mocno przytulając-Kochanie…
-Może coś na uspokojenie by pomogło?-zasugerował Ignaczak.
-Laura, ja pójdę po jakieś picie, a Krzysiek załatwi jakieś tabletki… Zostaniesz z nią?-zwróciłem się do Winiarskiego.
-Nie…-wyszeptała.
-Nie chcesz tabletek?-przytuliła się mocniej do mnie.
Nagle przyszedł Cichy i poprosił Krzyśka na stronę. Po chwili zawołali też Michała. Ja dalej siedziałem z Laurą, a ona nadal nie chciała powiedzieć, o co chodzi…

Minister obrony narodowej :]

Laura cały czas płakała. Nie powiedziała, co się stało, nie chciała nic na uspokojenie… Piotrek mnie zawołał, więc wyszedłem z nim na korytarz.
-No, o co chodzi?-zapytałem.
-Yyy… Bo ja nie powinienem mówić… Ale to może być ważne…-zaciął się.
-Jak ważne, to powiedz!
-Bo… bo Michał yyy… napastuje Laurę…
-Zgłupiałeś!? Przecież oni są razem-zdziwiłem się.
-Nie Dzik, Winiarski-wytrzeszczyłem oczy-On ją pocałował…
-Myślisz, że mógł jej coś zrobić?
-Nie wiem…
Zajrzałem do pokoju.
-Winiar, chodź na chwilę!
-Co tam?-zapytał już na korytarzu.
-Skrzywdziłeś ją!?-walnąłem prosto z mostu.
-Co? Kogo?
-Laurę. Jeżeli zrobiłeś jej krzywdę, to…
-Jaką krzywdę, człowieku!-przerwał mi wpół zdania-Pogięło cię?
-Przystawiałeś się do niej, a teraz ona płacze!
-Nic jej nie zrobiłem! Byłem cały czas w pokoju!
-Okaże się… I dobrze ci radzę, daj jej spokój…
Nic nie powiedział, tylko odszedł.
-Myślisz, że kłamał?-zapytał Piotrek.
-Nie wiem… Chodź, załatwimy jakąś melisę dla Laury. I Piotrek… Dzięki, że mi powiedziałeś.
-Musiałem, teraz Laura mnie zabije, ale martwiłem się o nią.

Ulubiony przyjmujący pani praktykantki ;)

Po jakimś czasie wrócił Krzysiek w towarzystwie Nowakowskiego.
-Przynieśliśmy melisę na uspokojenie-mruknął Piotrek-No to dobranoc.
Wycofali się, a ja zostałem z Laurą. Wypiła trochę napoju i po niedługim czasie zasnęła. Sam nie wiem kiedy, też położyłem głowę na poduszce…
Nie spałem długo, bo dziś mecz mamy o 12:30. Nie chciałem jeszcze budzić Laury, więc ostrożnie wstałem, wziąłem zimny prysznic na rozbudzenie i zszedłem na dół, załatwić jakieś śniadanie. Gdy wróciłem, ona stała przy oknie.
-Cześć, skarbie-odstawiłem jedzenie na stolik i ją przytuliłem-O czym myślisz?
Pocałowała mnie w policzek i dalej wpatrywała się w jakiś punkt za oknem. Powędrowałem za jej wzrokiem. Patrzyła w miejsce, gdzie prawdopodobnie jeszcze wczoraj rosło drzewo, które pozbawiło nas elektryczności.
-Co jest?-odwróciłem ją w swoim kierunku-Przestraszyłaś się, gdy zabrakło prądu?
-Nie o to chodzi…
-To powiedz, o co. Przecież się nie domyślę.
-Widziałam, jak piorun uderzył w to drzewo, te iskry, gdy linki wysokiego napięcia pękły. I mi się przypomniało, jak…-nie dokończyła, jej oczy znów wypełniły się łzami…
-Spokojnie, bałem się, że coś ci się stało. Jeżeli nie chcesz, o tym mówić, to nie musisz…
Wtuliła się we mnie. Staliśmy tak przez chwilę, a potem zagoniłem ją do śniadania, a sam musiałem się pospieszyć, bo zaraz mamy omawiać pracę statystyków…

Laura…

Jak się obudziłam na dworze szalała burza. Akurat w momencie, gdy stanęłam przy oknie piorun uderzył w drzewo. Momentalnie wszystkie wspomnienia wróciły. Nic nie poradzę na to, że sobie z tym nie radzę. Nie chciałam martwić chłopaków, ale nie potrafiłam opowiedzieć, co się stało... Michał cały czas był przy mnie. Powiem mu, ale jeszcze nie teraz. I tak będzie musiał się dowiedzieć.
Szybko nadszedł czas meczu. Chłopaki dziwnie się mi przyglądali w czasie rozgrzewki, ale nie zwracałam na to uwagi. Nie było dziś mowy motywacyjnej, bo po prostu nie miałam na to siły. Drugi mecz igrzysk, starcie z Bułgarią.
Niestety pierwszy set padł łupem przeciwników. Andrea zachował spokój, dał im kilka rad i wrócili na boisko. Końcówka drugiego seta była bardzo nerwowa. Gralismy na przewagi, ale pechowo dla nas przy stanie 28:27 dla Bułgarów, nie udało nam się zatrzymać ich kontry...
-Co się z wami dzieje! Nowakowski! Winiarski! Do roboty!-Anastasi próbował ich zmusić do walki, a ja patrzyłam to na jednego, to na drugiego z wymienionych chłopaków-Laura? Może ty im coś powiesz?
-Macie tam wejść i pokazać im, że z Polską się nie zadziera! Zostawcie sprawy prywatne poza boiskiem i idźcie to wygrać!
Podziałało, ale tylko na jednego seta. Rozwaliliśmy pastuchów, jakby to powiedział Zibi, do 13. W czwartej części spotkania na początku nie było za fajnie, na szczęście wyrównaliśmy. Do końca graliśmy łeb w łeb, ale przy piłce meczowej dla Bułgarów ich trener wziął czas. Skutecznie zdekoncentrował tym Winiarskiego, no i niestety...
Nie tego spodziewaliśmy się po tym meczu, w ciszy wróciliśmy do hotelu. Pomogłam Bieleckiemu w zabiegach fizjoterapeutycznych, a później rozeszliśmy się do pokoi.
Po jakimś czasie usłyszałam pukanie do drzwi.
-No cześć, Krzysiu-uśmiechnęłam się do libero.
-Musimy porozmawiać-bezceremonialnie wparował do mojego pokoju...
_________________________________________
Przepraszam, że tak późno, ale nie dałam rady wcześniej :(
Dziś miałam masakryczny dzień, ale chyba jestem dzieckiem szczęścia. Najpierw kolokwium z matmy. Potem spacerkiem na autobus do domu, ale zgubiłam się na dworcu (w Krakowie dworzec autobusowy, kolejowy i Galeria Krakowska są koło siebie). Przez pół godz. szukałam autobusu (odzywa się natura, w końcu jestem blondynką). W ostatniej chwili zdążyłam i zajęłam ostatnie wolne miejsce w pojeździe. To się nazywa mieć farta ;)

Dużo hejtów ostatnio poleciało na Winiara... On też ma uczucia... :P
To jednak nie on ;)

Następny rozdział ma być w niedzielę. Od razu informuję, że wybieram się na chrzciny. I nie wiem, jak to z tym będzie...

Jeszcze raz przepraszam za opóźnienia, utrudnienia i w ogóle...
Miłego weekendu  ;*