Rozdział 28

Obudził mnie pocałunek Michała.

-Ty już nie śpisz?-szepnęłam.

-Ja już trening miałem-wyszczerzył się-Przyszedłem obudzić cię na obiad…

-Powinnam być z wami na treningu!-zerwałam się z łóżka.

-Spokojnie, Andrea dał ci wolne-złapał mnie w pasie-Chciałem, żebyś coś zjadła. Jak się czujesz?

-Dobrze, ale się nie wyspałam-ziewnęłam, na co Michał się zaśmiał.

Cmoknęłam go w policzek i skierowałam się do łazienki. Wyglądałam tragicznie, więc mi trochę zeszło z doprowadzenie się do stanu w miarę normalnego.

-Dłużej się nie dało?-mruknął siatkarz, gdy wyszłam.

-Mogłeś iść sam-wystawiłam mu język i ruszyłam do drzwi.

-Ale ja wolę z tobą-złapał mnie za rękę i zeszliśmy na stołówkę.

Chłopaków jak zwykle było najpierw słychać, potem widać, co jest nie lada wyczynem jak się ma dwa metry. Chórem życzyli mi smacznego.

-I tak, że na obiad zdążyłaś, śpiochu-zaśmiał się Igła.

-Bo ją obudziłem-uśmiechnął się Kubiak.

-Takiej to dobrze, a my biedni od rana musimy harować…-westchnął Nowakowski.

Podniosłam się z miejsca.

-A ty gdzie?-wszystkie pary oczy wlepione były we mnie.

-Skoro się mnie czepiacie, to idę do pokoju…

-My się czepiamy? Bardzo się cieszymy, że z nami jesteś…

-Dobra, Krzysiu, żartowałam. Co ja bym tam sama robiła? Kto by mi dokuczał?

-Ej! My ci nie dokuczamy!-obruszył się Ziomek.

-Nie… Wcale…-uśmiechnęłam się.

-Chyba za mało nas zna-mruknął Piotrek.

-Uważaj sobie, bo jak zaczniemy ci dokuczać, to dopiero będziesz narzekać-dorzucił Zbyszek.

Do końca obiadu przekomarzaliśmy się. Później razem z nimi skierowałam się na halę.

-A ty dokąd?-złapał mnie Michał.

-Na trening.

-Masz wolne…

-Nie będę siedzieć i się nudzić w pokoju-fuknęłam.

-Ale miałaś odpoczywać…

-Będę siedzieć grzecznie na trybunach i cię dopingować-mrugnęłam.

-Nie zmienisz zdania?-pokręciłam przecząco głową-To chodź uparciuchu.

Pocałowałam go przelotnie i ruszyłam za chłopakami.

Tak jak obiecałam nie robiłam praktycznie nic. Wszyscy pytali, jak się czuję. Trochę rozmawiałam z Bieleckim, a potem przyglądałam się pracy statystyków. Czas szybko zleciał i już wracaliśmy do pokoi. Zaczepiłam jeszcze Piotrka, pytając o plany na wieczór. Oznajmił, że bardzo chętnie pójdzie ze mną na szarlotkę. Umówiliśmy się za pół godziny pod recepcją. Przebrałam się i odwiedziłam Michała, żeby mnie nie szukał. Nie był zachwycony, ale powiedziałam, że nic mi nie jest i nie mam zamiaru leżeć w łóżku przez tydzień. Kazał mi na siebie uważać i odprowadził mnie do windy. Obiecałam, że napiszę mu, jak wrócimy. Środkowy już na mnie czekał. Podeszłam, ale był zajęty rozmową.

-Tak, tak, rozumiem-spojrzał na mnie-Muszę już lecieć. Na razie. Tak, zrozumiałem!-schował telefon do kieszeni.

-Masakra-mruknął.

-Coś się stało?

-Kubiak mnie denerwuje!-wyrzucił z siebie-Ale wiesz, nie bierz tego do siebie…-spojrzał na mnie z obawą.

-Zakładam, że próbował ci wmówić, że jestem obłożnie chora i że muszę odpoczywać-zaśmiałam się.

-Dokładnie! Ale nic ci nie jest, a my idziemy tylko do kawiarni…

-Widzę, że się dogadamy-uśmiechnęłam się i ruszyliśmy do wyjścia.

-Ale jakbyś źle się poczuła, czy coś, to mów…

-Piotrek! Nie denerwuj mnie!

-No dobra, już dobra.

Zaprowadził mnie w bardzo przytulne miejsce. Zamówiliśmy szarlotkę i usiedliśmy przy jednym ze stolików. Zaczęliśmy rozmawiać. A dokładniej Piotrek zaczął… Mi rzadko udawało się coś wtrącić. Gadał jak najęty… Cichy Pit… ta, jasne. Opowiadał mi o wszystkim. Od dzieciństwa począwszy, kończąc na tym, co lubi jadać na śniadanie. Nawet jedząc ciasto nie przestawał mówić.

-Dobra, Piotrek, robi się późno i jestem już zmęczona. Idę zapłacić i wracamy-w końcu nie wytrzymałam.

-Ale jak to? Będziesz płacić?-zrobił zdziwioną minę.

-Jak się kupuje ciasto i je zjada, to trzeba za nie zapłacić.

-Nigdzie nie idziesz, ja zapłacę-zerwał się z miejsca.

-Ale chyba miałam ci postawić szarlotkę…

-Zjadłaś ze mną, a teraz ja zapłacę.

-Ale…

-Cicho! Jaki ze mnie byłby gentelman, jakbym kazał za siebie płacić. I nie dyskutuj!

Byłam w niemałym szoku, ale nie kłóciłam się z nim. Po chwili wrócił uradowany.

-Już!

-Ile mam ci oddać?

-Ty? Nic. Niby za co?-wytrzeszczył oczy.

-Za szarlotkę.

-Aaa, za to-machnął ręką-Nic, ja stawiam.

Co za człowiek… Nie nadążam za jego tokiem rozumowania… Na dworze robiło się już ciemno. A przed nami dosyć długa droga.

-Chodź tędy-Piotrek pociągnął mnie w całkiem innym kierunku,

-Ale stamtąd przyszliśmy-wskazałam ręką.

-Jest już późno, pójdziemy na skróty. Wiesz ile razy ja tędy wracałem?

Wzruszyłam tylko ramionami i ruszyłam za nim leśną ścieżką. Robiło się coraz ciemniej, a las przed nami zamiast zacząć rzednąć, zrobił się jeszcze gęstszy.

-Piotrek, normalną drogą byśmy już doszli. Coś ty za skrót wymyślił?

-A bo ja wiem…

-Zaraz-zatrzymałam się gwałtownie-chcesz mi powiedzieć, że nie wiesz, gdzie jesteśmy?

-Mam nadzieję, że jeszcze w Spale-zgromiłam go wzrokiem-Nie za bardzo wiem-spuścił głowę.

-Zamorduję cię!-warknęłam-Dzwoń do chłopaków.

Wygrzebał telefon i spojrzał na mnie przerażonym wzrokiem.

-Tylko mnie nie bij… Bateria mi padła.

Znalazłam swoją komórkę i zadzwoniłam do Michała.

-No, nareszcie. Wiesz która godzina? Dłużej nie mogliście tam siedzieć?-usłyszałam głos Kubiaka.

-Michał, bo my jeszcze nie wróciliśmy…

-Coś się stało? Źle się czujesz?-wpadł mi w słowo.

-Nie, bo my… zgubiliśmy się…

-CO!?

Zaczęłam mu na spokojnie tłumaczyć pomysł Piotrka z powrotem na skróty. Chłopak poprosił mnie bym dała mu towarzysza do telefonu. Z odległości kilku metrów było słychać, jak się na niego wydziera. Biedny Pituś musiał się nasłuchać o swojej głupocie… Potem tłumaczył Michałowi, jak szliśmy i gdzie mniej więcej powinniśmy być.

-Chłopaki idą nas szukać. Mamy się stąd nie ruszać.

-Świetnie-mruknęłam-To ile to razy wracałeś tym skrótem?

-Yyy…

-No, słucham.

-Raz… Wtedy nie było ciemno i wracaliśmy całą drużyną.

-Pięknie! Po prostu cudownie! I ty myślałeś, że trafimy!?

-Nie krzycz. Już Michał obiecał, że jak mnie znajdzie, to mnie zamorduje…

Siedzieliśmy przez prawie godzinę, nie odzywając się do siebie. Nagle usłyszałam na prawo od nas jakiś szelest.

-Michał?

Nikt nie odpowiedział. Przesunęłam się bliżej Nowakowskiego. Po chwili z krzaków wyłonił się Krzysiek.

-Igła, mój wybawco!-Piotrek rzucił się na niego.

-Odejdź debilu! Nareszcie was znalazłem. Nic wam nie jest?

-W porządku-odpowiedziałam.

Krzysztof zadzwonił do chłopaków, żeby zawrócili. Z tego co mówił, Michał nie chciał wracać do ośrodka, najchętniej by tu przyszedł.

-To wracamy.

Było już ciemno, a latarka w telefonie była marnym źródłem światła. Więc nie ma co się dziwić, że po kilku minutach się potknęłam i wylądowałam na ziemi.

-Chodź, pomogę ci-Ignaczak rzucił mi się na pomoc-Jezu, Laura, ale ty jesteś zmarznięta!

Szybko okrył mnie swoją bluzą i zaczął pomstować na Piotrka, jakim on jest idiotą. Zadzwonił też do chłopaków, żeby szykowali jakiś koc. Krzysiek już przez całą drogę pomagał mi, a Cichy wlókł się z tyłu. Po jakimś czasie zauważyłam, że las nie jest już tak gęsty, a w oddali widać światła. Odetchnęłam z ulgą. Gdy tylko wyszliśmy spomiędzy drzew, ktoś puścił się w naszą stronę biegiem spod hotelu.

-Laura!

Utonęłam w jego objęciach. Wziął mnie na ręce i zaniósł do środka. Po chwili ktoś okrywał mnie kocem, jeszcze inny osobnik wciskał do ręki kubek z gorącą czekoladą. Widziałam, jak Piotrek ze smutną miną i kubkiem w ręce, oddala się do swojego pokoju. Mnie odeskortowano do łóżka. Każdy musiał zapytać, jak to się stało, czemu posłuchałam Piotrka, czy standardowe już, jak się czuję. W końcu Michał ich wygonił i mogłam zasnąć.

___________________________________________

Nie ma to jak spalskie lasy ;)

Nie miałam jakoś weny i wyszło to, co wyszło... Ale mam nadzieję, że będzie już lepiej :)

No i zaczęła się długo wyczekiwana PlusLiga :]

Jakim zespołom kibicujecie? Macie jakichś faworytów do złota?

W moim sercu gości Skra, Sovia i Jastrzębski <3

Pozdrawiam ;*