Rozdział 95

Wstaliśmy jako jedni z pierwszych i Michał wpadł na pomysł zemszczenia się na Wojtku Włodarczyku za nocne bieganie nago.

-Zwariowałeś?-spojrzałam zdziwiona, gdy dowiedziałam się, co chce zrobić.

-Nie, ale bądź cicho i mi pomóż.

-Jesteś pewny, że to ten namiot?

Odsunął suwak i uchylił delikatnie materiał. Dwie wysokie postacie, ale ciężko było stwierdzić, czy to na pewno Włodi z Zatorskim.

-To oni, przytrzymaj, żeby było otwarte.

-Ale co biedny Pawełek ci zrobił?-zapytałam, ale było już za późno, bo mój narzeczony wlał całe wiadro wody do namiotu na niczego nieświadomych śpiochów.

Rozległy się krzyki i po chwili wypadli ze środka… Karol z Andrzejem!

-Powaliło was?-wydarł się na nas Endrju.

-Mówiłam ci, że to nie oni!-spojrzałam zła na Michała.

Spojrzał na środkowych i wzruszył bezradnie ramionami, mrucząc „Ups”.

-Jestem cały mokry, a ty masz tylko tyle do powiedzenia?-spojrzał na niego gniewnie Kłos.

-Ja myślałem, że to Wojtek i…

Nie skończył, bo chłopaki zaczęli go gonić. Biegali między domkami aż w końcu wbiegli do jeziora.

-No, teraz też jesteś mokry-środkowi przybili piątkę i mu odpuścili.

-Zaraz, zaraz-Karollo spojrzał na mnie-Ona mu pomagała!

Ruszyli w moim kierunku, a ja schowałam się za nadchodzącym Nowakowskim.

-Piotruś, kochanie, ratuj mnie!

-Ale czemu ja?-spojrzał na mnie przerażony-Co ty im zrobiłaś?

-Ja nic, to Michał…

-To niech on cię uratuje-odsunął się.

-Dzięki. Nie można na nikogo liczyć… Nikt nie uratuje damy w opresji-jęknęłam.

-Ja uratuję-Bartek przerzucił mnie sobie przez ramię.

Ku mojemu przerażeniu, ruszył w stronę jeziora. Szarpanie i prośby nie pomogły, a chłopaki się z nas (czy raczej ze mnie) naśmiewali. Bartek był już po pas w wodzie.

-Przepraszam, ale wiesz… Skra łączy ludzi-powiedział i rzucił się ze mną pod wodę.

-Menda! Ty grałeś w Rosji w poprzednim sezonie!-wykrztusiłam, gdy się wynurzyliśmy.

-Ale Skra na zawsze pozostanie w moim sercu-puścił mi oczko.

Wróciliśmy na brzeg. Na mój widok Grzesiek zaczął się głośno śmiać, a Piotrek patrzył w ziemię, unikając mojego spojrzenia.

-Myślałem, że śmigus dyngus już był w tym roku-zaśmiał się Krzysiek.

Nim się obejrzałam, wszyscy byliśmy w wodzie i chlapaliśmy się w najlepsze. Nikt nie zwracał uwagi na ciuchy, bo komu chciałoby się przebierać w kostium… Co prawda byliśmy cali mokrzy, ale szczęśliwi.

-Dobra, wychodzimy, bo jak się któryś rozchoruje, to Anastasi da nam popalić-oznajmił Winiar.

-Właśnie! Trzeba oblać powołanie do reprezentacji-zawołał Wrona, a reszta ochoczo mu zawtórowała.

-No dzięki-Karol spojrzał na przyjaciela.

-To ty z Włodim wypijecie za… Mistrzostwo Polski dla Skry w przyszłym sezonie-wypalił Andrzej.

-Nawet na to nie liczcie… Mistrz, mistrz Resovia!-zawołał Grzesiek.

-Ja i tak jestem za Jastrzębskim-przytuliłam się do Michała.

-No nie mówcie, że będziecie się kłócić?-Iwona sceptycznie na nas spojrzała-Pokażecie na co was stać na boisku.

-A teraz…-zaczął Bartek.

-Imprezka!-krzyknęli wszyscy.

Wyszliśmy z wody, przebraliśmy się i chłopaki pojechali zrobić małe zakupy. Gdy wrócili, to zastanawiałam, czy obrabowali monopolowy. Piwo w skrzynkach, a do tego różnego rodzaju przekąski. Co jak co, ale bawić to się oni potrafią…

Michał odpowiedzialny był za wyschnięcie namiotu Kłosa i Wrony, bo jak nie to mieli zająć nasz domek, a my spalibyśmy pod gołym niebem.

Kiedy siatkarze byli już nieźle wstawieni, wtedy dopiero się rozkręcili. Śpiewali, czy raczej fałszowali, tak głośno, że chyba wszystkie dzikie zwierzęta uciekły z lasu. Próbowałyśmy ich uciszyć, ale nie na wiele się to zdało.

-Ciszej, bo dziki wystraszycie-szepnął Piotrek.

-Dziku boisz się?-Winiarski uwiesił się na ramieniu Kubiego.

-Ani trochę! Chyba, że zaatakują nas niedźwiedzie…

-To tu są niedźwiedzie?-Zatorski zerwał się przerażony.

-Szczęściem by było, gdyby to były tylko niedźwiedzie…-powiedział Grzesiek.

Ja z dziewczynami śmiałyśmy się z nich, a oni jak najbardziej na poważnie zaczęli rozmawiać o dzikich zwierzętach. Karol, Bartek, Grzegorz i mój Michał najchętniej poszliby polować. Moją uwagę zwrócił Krzysiek, który był wyjątkowo ponury i nie rozkręcał imprezy, jak to miał w zwyczaju.

-Co tam, panie Ignaczak?-usiadłam obok i szturchnęłam go łokciem.

-A nic…-westchnął z grobową miną.

-Ej, co jest?-teraz to poważnie się przejęłam.

-Jakoś nie bardzo mam powody do radości.

-Wiem, że Liga Światowa wam nie poszła, ale teraz skopiecie im tyłki-uśmiechnęłam się pocieszająco.

-No właśnie nie do końca…

-Co się dzieje?

-Może się przejdziemy?-zaproponował.

Ruszyliśmy wolnym krokiem w stronę brzegu. Coraz bardziej oddalaliśmy się od krzyków i śpiewów, a Igła dalej nic nie mówił.

-Krzysiu, martwię się. Powiedz mi, co jest nie tak-poprosiłam, a on gwałtownie się zatrzymał.

-Nie jestem powołany-spuścił wzrok.

-Co? Ale jak to?

-Rozmawiałem z Andreą i… Tak będzie lepiej dla drużyny. Przynajmniej na razie.

Widok smutnego Ignaczaka naprawdę chwyta za serce. Nie mogłam tak bezczynnie stać i patrzeć. Przytuliłam go.

-Czemu wcześniej nie powiedziałeś?

-Nie chciałem, żeby było wam mnie żal-posmutniał jeszcze bardziej, chociaż myślałam, że to niemożliwe.

-Nam miałoby być ciebie żal? Niby czemu? Jesteś najlepszym libero na świecie, więc nie smuć się-delikatnie się uśmiechnął-Nie martw się, jeszcze nie jeden sezon przed tobą.

-Może masz rację…

-Nie może, ale na pewno-uśmiechnęłam się-A teraz smajl i idziemy się bawić. Nie ma co się przejmować.

Wróciliśmy do reszty. Igła zachowywał się, jak gdyby nigdy nic. Brał nawet udział w karaoke i dzikich tańcach z resztą siatkarzy.

Trochę zeszło zanim wszyscy usnęli. Nie wiem, jak oni to zrobili, ale w jednym namiocie zmieścili się Bartek, Winiar, Kłos, Wrona, Zator i Włodi. Jak sardynki w puszce, ale my z dziewczynami nie miałyśmy siły się z nimi sprzeczać i prowadzić ich do łóżek. Same położyłyśmy się w jednym z wolnych domków i po długiej rozmowie, zasnęłyśmy dopiero nad ranem.

Kolejny dzień minął nam bardzo spokojnie, bo chłopaki leczyli się po wczorajszym. Cisza jak makiem zasiał. Wreszcie można było się relaksować i słuchać śpiewu ptaków. Jeszcze dwa dni i jedziemy do domu, więc każdy korzystał, jak tylko mógł. Dziewczyny zażywały kąpieli słonecznych na leżakach, a chłopaki popijali wodę w cieniu drzew.

Wieczorem każdy poszedł do siebie, bo mimo nic nie robienia i tak byliśmy zmęczeni. Już zasypiałam w ramionach ukochanego, gdy usłyszałam krzyki.

-Aaa! Niedźwiedź!

-Cholera-Misiek się zerwał-Myślałem, że nie ma tu niedźwiedzi!

_____________________________________________

Przepraszam, że taki krótki i bez moich walniętych refleksji na koniec :/
W następnym postaram się to wynagrodzić ;]

Lecę, Kraków wzywa :P
Pozdrawiam ;*

Ps. Wszystkiego najlepszego dla Grzesia <3