Rozdział 103

Laura odzyskała przytomność, a mnie lekarz wygonił na korytarz. Jeszcze dostało mi się za to, że ją zdenerwowałem. Nie pozwolił mi już do niej wejść, więc z ciężkim sercem wróciłem do hotelu.

Chłopaki od razu mnie okrążyli, bo każdy chciał wiedzieć, co się stało drobnej blondynce.

-Zgłupiałeś totalnie?!-wydarł się na mnie Kuraś-Miałeś się z nią pogodzić, a tylko pogorszyłeś sprawę!

-Ale ona…

-Michał, weź się ogarnij, jeśli chcesz, żeby do ciebie wróciła-walnął mnie w ramię Kosa i poszedł do siebie.

-Ty… A może ona w ciąży jest?-zapytał Piotrek, a my patrzyliśmy na niego w osłupieniu-Wy przecież ten… Więc może ona…-Nie mógł się wysłowić.

-Nie ma co spekulować-Bartek przerwał ciszę, która nastała-Jutro do niej pojedziesz, pogodzicie się i dowiecie się, co wyszło z wyników badań.

-Chłopaki idźcie spać, jutro mecz!-Marcin rozgonił nas do pokoi.

W nocy nie mogłem spać, bo cały czas chodziły mi po głowie słowa Cichego. My rodzicami… Maleństwo rozwijające się w brzuchu Laury… To byłoby coś cudownego. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, ale zaraz potem przed oczami stawał mi obraz zszokowanej dziewczyny, gdy wspomniałem o Andrzeju… I jej bezwładne ciało leżące w szpitalnej pościeli…

Zasnąłem dopiero przed świtem, a zaraz po śniadaniu pognałem do szpitala.

Perspektywa Laury

Gdy otworzyłam oczy, Michał akurat znikał za drzwiami.

-Niech pani odpoczywa i się nie denerwuje-uśmiechnęła się pielęgniarka.

Łatwo jej było tak mówić… Przez pół nocy przekręcałam się z boku na bok. Zastanawiałam się, co mi jest, bo lekarz kazał czekać na wyniki. Nurtowało mnie też, co będzie dalej ze mną i z Michałem. Ja go kochałam, on mnie z pewnością też, ale ostatnio tyle się wydarzyło… Dręczyły mnie wątpliwości, czy podejmuję słuszną decyzję…

Rano pielęgniarka przyniosła śniadanie i zapytała, czy na pewno dobrze się czuję, bo jestem strasznie blada. Tak to jest, jak nie śpi się w nocy… Potem przyszedł lekarz z jakimiś papierami.

-Ma pan moje wyniki? Kidy będę mogła stąd wyjść?-nie dałam mu dojść do głosu.

-Spokojnie, pani Lauro. Chciałem zapytać jeszcze o coś. Nie przepracowywała się pani ostatnio? Bo po wczorajszym zajściu nawet nie pytam, czy zdarzały się pani sytuacje stresowe… Przepraszam, to nie moja sprawa.

-Nie przepracowywałam się. Co mi jest?

-Jada pani produkty bogate w żelazo i witaminy C i B?

-Nie wiem…

-Bolała panią ostatnio głowa?-zadał kolejne pytanie.

-Zdarza się czasami, ale to tak jak zwykle…

-Z pani wyników badań wynika, że ma pani za mało erytrocytów, co z kolei oznacza anemię. Prawdopodobnie wszystko wróci do normy, gdy pani zmieni dietę, zacznie łykać witaminy i trochę odpocznie, ale będzie musiała się pani oszczędzać i zgłosić na kontrolne badania. Oraz ograniczyć stres…

-Kiedy będę mogła stąd wyjść?

-Jutro po porannym obchodzie dostanie pani wypis. Ale proszę podejść do tego poważnie, bo niedobór czerwonych krwinek może prowadzić do…

-Wiem, jakie są skutki nieleczonej anemii-przerwałam mu-Dziękuję, doktorze.

Zostałam sama z własnymi myślami. Anemia… W najgorszych przypadkach może powodować białaczkę… Przełknęłam głośno ślinę. Usłyszałam ciche pukanie i w drzwiach stanął Michał. Spojrzał na mnie jakoś dziwnie i bez słowa usiadł na brzegu łóżka.

-Laura, przepraszam-powiedział chwytając moją dłoń-Zachowałem się, jak ostatni kretyn. Jak zasłabłaś, zrozumiałem, jak wiele mogę stracić… Nie strasz mnie tak więcej. Nie poradzę sobie bez ciebie.

-Michał…-zaczęłam, ale mi przerwał.

-Wiem, że powiedziałem i robiłem ostatnio dużo niewłaściwych rzeczy, ale proszę, daj mi szansę to naprawić.

-Proszę, daj mi trochę czasu. Nie przekreślam naszego związku. Kocham cię, ale to dla mnie ogromnie trudne. Teraz muszę odpoczywać i lekarz zabronił mi się denerwować.

-Były wyniki? Czy ty…

-Mam niedokrwistość-widziałam, że nie bardzo wie, o czym mówię-Anemię.

-Och…-wyglądał na przestraszonego-Ale wszystko będzie dobrze, tak? Wypiszą ci trochę leków i ci przejdzie?

-Tak, Misiu-uśmiechnęłam się-A teraz chciałabym odpocząć.

-Laura…-patrzył na mnie błagalnie.

-Proszę, daj mi czas-pocałowałam delikatnie jego policzek i położyłam się plecami do drzwi.

Siedział jeszcze kilka minut, a potem usłyszałam, zagłuszone przez skrzypiące drzwi, ciche „Kocham cię”. Długo płakałam, aż w końcu zmęczona usnęłam.

Perspektywa Nowakowskiego

Michał przyjechał na trening prosto ze szpitala. Czekaliśmy na niego w szatni, żeby się czegoś dowiedzieć.

-I jak? Będą małe Miśki?-zapytał go Jarosz.

Dziku był smutny, więc wiedzieliśmy, że coś się stało. Każdy z chłopaków zaczął zadawać pytania o to, co z Laurą, co jej jest, czy wszystko w porządku.

-Nie jest w ciąży. Ma anemię i musi na siebie bardzo uważać…

-A pogodziliście się?-wtrącił się Wrona.

-Ona… Prosiła, żebyśmy dali sobie trochę czasu.

-I ty tak po prostu odpuściłeś?-zdziwił się Zati.

-Nie wolno jej się denerwować! A ja nie chcę jej już bardziej zaszkodzić…-Misiek usiadł na ławce i ukrył twarz w dłoniach.

-Nie martw się. Będzie dobrze…

Każdy starał się go pocieszyć, a potem poszliśmy na trening, a on został sam w szatni. Spóźnił się kilka minut i widać było, że nie może się skupić na grze, ale nie tylko jemu, bo każdy lubił Laurę i życzył im jak najlepiej.

O 20 wbiegliśmy na boisko. Francuzi po drugiej stronie siatki wydawali się pewni siebie, co przełożyło się też na ich grę. Dwa sety przegraliśmy i dopiero w trzecim, po rozmowie z trenerem, zaczęliśmy lepiej grać. Niestety nie udało nam się doprowadzić do tie-break’a. Tylko przedłużyliśmy ten mecz, bo w czwartej odsłonie znów musieliśmy uznać wyższość przeciwników.

Każdy był mniej lub bardziej zawiedziony, bo reprezentacja Francji nie miała być dla nas jakąś wielką przeszkodą.

-Jak jutro wygramy ze Słowacją, a Francja przegra z Turcją, to będziemy w ćwierćfinale…-zaczął Winiar.

-A jak coś nie pójdzie, to baraże-dodał nasz kapitan.

Oczami głównej bohaterki

Przespałam praktycznie cały dzień. Pielęgniarka budziła mnie tylko na obiad i kolację. Otworzyłam oczy i przeciągnęłam się leniwie, ziewając.

-O kurcze! Mecz…-uświadomiłam sobie, gdy już się rozbudziłam.

Zerknęłam na telefon. Było już po 21… Włączyłam internet w komórce, bo na sali nie było telewizora. Znalazłam tylko jakąś relację na żywo. Chłopaki przegrywali już 0:2, ale w tym secie szło im lepiej. Gdy go wygrali, zaczęłam piszczeć z radości, aż jakaś opryskliwa pielęgniarka zwróciła mi uwagę, chociaż nie było jeszcze ciszy nocnej… Miałam nadzieję, że siatkarze będą walczyć i pokażą przeciwnikom potęgę polskiej siatkówki. Coś było nie tak… Już na początku czwartej partii Francuzi zbudowali sobie kilkupunktową przewagę i niestety utrzymali ją do końca. Przegraliśmy…

Jutro spotkanie ze Słowacją, ale nie wiedziałam, czy będę mogła pojawić się na hali. Wszystko zależało od decyzji lekarza, bo to przecież silne emocje i niewątpliwie trochę stresujące.

Zadzwoniłam jeszcze do Zośki, która miała zostać na mistrzostwach, a po moim wyjeździe do szpitala, dalej zastępowała mnie, jako fizjoterapeutka. Poprosiłam, żeby jutro odebrała mnie ze szpitala, na co bez żadnych przeszkód się zgodziła.

_________________________________________________

Wiem, że rozdział miał być wczoraj, ale niestety obowiązki nie pozwoliły mi go dodać wcześniej :(
W tym semestrze zdecydowanie więcej wymagają ode mnie na studiach...
I tak referat na propedeutykę ochrony środowiska oraz sprawozdanie na chemiczną analizę instrumentalną osiągnęły wyższość nad Laurą i Michałem :/

Na pocieszenie powiem, czy raczej napiszę, że na jutro nie mam planów, więc prawdopodobnie wieczorem oddam w Wasze ręce kolejny rozdział ;]
Cieszycie się? ^^

Niestety to nie była ciąża... Moja siostra odgadła, że to nie to, ale ona zna mnie aż za dobrze :D
Michałowi spodobał się pomysł z byciem tatą, więc na pewno nie pozostanie bierny w tej sprawie :]

Oglądaliście tańce Piotra Gruszki? ^^
I kto zrobił sobie dziś wagary xD

Nie przedłużam, bo i tak już mam opóźnienie...
Miłego weekendu!

Łapcie Ziomusia i Kurasia (coś mu wpadło do oka, czy mruga??? :D )
Całuję ;*