Rozdział 102

W czwartek wstałam wcześnie rano, bo nie mogłam spać. Wyszłam pobiegać, a potem wzięłam zimny prysznic i przygotowałam się na spotkanie z trenerem.

Po okazaniu dokumentu tożsamości, wpuszczono mnie na halę. Trochę zabłądziłam w jakimś korytarzu, miałam zapukać do drzwi, gdy one nagle się otworzyły i mnie walnęły.

-Przepraszam! O, Laura. Nic ci nie jest?

Na szczęście nie wpadłam na żadnego z chłopaków, tylko na Gardiniego. Pomógł mi wstać, a potem zawołał Anastasiego. Andrea dopytywał o mój stan zdrowia, pytał, czy na pewno mogę wrócić do pracy. Nie mogłam mieszać życia zawodowego z prywatnym, więc zapewniłam go, że wszystko w porządku. Usiadłam ze statystkami. Siatkarze wbiegli i zaczęli się rozgrzewać.

-Czy to…-zaczął Bartek.

-Laura!-Michał ruszył w moim kierunku, ale ja szybko opuściłam pomieszczenie.

Andrea kazał mu wrócić do treningu, a sam wyszedł do mnie.

-Co się dzieje?-spojrzał na mnie badawczo.

-Nic…

-Laura…

-Proszę, trenerze…-chyba zrozumiał, że nie chcę o tym mówić, bo pokiwał głową-Mógłby trener trzymać Michała z dala ode mnie?-zapytałam, a do moich oczu napłynęły łzy.

-Ja… Oczywiście. Nie martw się, wszystko się ułoży.

W wykonywaniu obowiązków pomagał mi jakiś praktykant. Anastasi podzielił zawodników tak, że Misiek był w kolejce do niego.

-Laura, gdzieś ty była?-Grzesiek spojrzał na mnie z wyrzutem.

-Przepraszam…

-Ej, nie płacz mi tu. Dziku nic nie zrobił, to ta laska go pocałowała.

-Rzuciła się na niego?

-Dokładnie…

-Nie, Grzesiek. W Sylwestra też jakaś dziewczyna się na niego rzuciła i jak to się skończyło?

-Ale teraz to nie skończy się źle. Musisz z nim pogadać-złapał mój nadgarstek.

-A potem co? Znowu jakaś fanka, koleżanka czy była dziewczyna przez przypadek go pocałuje? Za dużo tych przypadków… Zresztą, gdyby mnie kochał, to nie patrzyłby tak na inne…

-Laura…

-Przeszkadzasz mi w pracy. Następny!-zgoniłam go i zajęłam się Kubą Jaroszem.

Po pracy szybko się ulotniłam i wróciłam do domu kuzynki. Ona oczywiście zaczęła dopytywać, czy rozmawiałam z Michałem, czy jej go przedstawię… Jak przekazałam jej to, co powiedział mi Kosa, to stwierdziła, że jestem głupia, bo nadal go unikam.

Wieczorem dostałam sms-a od Michał. Zastanawiałam się, czy go nie skasować od razu, ale postanowiłam tego nie robić. Z ciężkim sercem otworzyłam wiadomość.

„Kochanie, przepraszam. Martwiłem się o Ciebie strasznie. Proszę, nie znikaj już więcej. Musimy porozmawiać. Może jutro po meczu pójdziesz ze mną na spacer i wszystko Ci wyjaśnię? Błagam, zgódź się.

Nie wiem, czy Ty w ogóle czytasz te wiadomości… Nie odbierasz, nie odpisujesz…

Kocham Cię najmocniej na świecie :*”

Zaczęłam płakać.  Nie wiedziałam, w co wierzyć. Chciałabym, żeby ta Sylwia nigdy się nie pojawiła…

Przez kilka godzin nie mogłam zasnąć. Wzięłam koc i wyszłam na taras. Patrzyłam w niebo i błagałam w duchu, żeby wszystko jakoś się ułożyło… Nie wiem, ile czasu tam spędziłam, ale w pewnym momencie przyszedł Tomek. Bez słowa wręczył mi kubek gorącego kakao i wrócił do środka. Niby drobny gest, ale wywołał cień uśmiechu na mojej twarzy. Wypiłam napój i poszłam się położyć z myślą, że ja i Michał jutro wszystko sobie wyjaśnimy.

Mecz był dopiero o 20, więc ja miałam prawie cały dzień wolny. Pomogłam Kasi przy obiedzie, byłyśmy razem na zakupach, a wieczorem obie ubrane w barwy narodowe zawitałyśmy na hali. Ergo Arena wypełniona była kibicami. Wszędzie biel i czerwień. Uśmiech sam cisnął się na usta na ten widok. Zajęłyśmy miejsca tuż przy boisku. Po rozgrzewce nasza reprezentacja i drużyna z Turcji wbiegły na boisko. Po cudownym odśpiewaniu hymnu przez kibiców, rozpoczęła się rozgrywka.

Wsparcie tysięcy kibiców, piosenki, uniesione szaliki, fale… A chłopaki robili swoje. Może to nie była jakaś wyśmienita forma, ale pozwoliła im wygrać 3:1. Ogromna radość, okrzyki…

Postanowiłam podejść do Michała i powiedzieć mu, że zgadzam się na ten spacer. Przepchnęłam się przez tłum, by zobaczyć jak Sylwia przytula go od tyłu, a on z uśmiechem się odwraca. Odwróciłam się na pięcie, nawet nie próbując powstrzymać słonej cieczy

-Laura!-usłyszałam jego krzyk, a potem nie było już nic…

Perspektywa Michała

Laura pojawiła się na naszym treningu, ale unikała mnie jak ognia. Nie wiedziałem, co zrobić. Nie miałem nawet pojęcia, gdzie pojechała po pracy. Postanowiłem do niej napisać, bo chciałem z nią porozmawiać, wyjaśnić jej wszystko, a ona mi to uniemożliwiała. Miałem nadzieję, że po treningu zgodzi się zostać i uda mi się naprawić to, co zepsuła Sylwia.

Mecz z Turcją przebiegł po naszej myśli. Wygraliśmy. Cieszyłem się razem z chłopakami, gdy poczułem ramiona oplatające mnie od tyłu.

-Laura-odwróciłem się z uśmiechem, ale za mną stała Sylwia.

Przeszukałem wzrokiem tłum i zobaczyłem moją ukochaną blondynkę, odwracającą się w kierunku wyjścia.

-Laura!-krzyknąłem za nią.

Odepchnąłem Sylwię i ruszyłem w stronę mojej miłości. Nie widziałem jej wśród ludzi, ale tłum zaczął się rozsuwać na boki. Podbiegłem tam i zamarłem, widząc Laurę leżącą na ziemi.

-Kochanie-od razu znalazłem się przy niej-Kochanie, słyszysz mnie?

Nie odpowiadała. Na jej bladej twarzy widać było ślady łez. Któryś z kibiców wezwał pogotowie, gdzieś z boku przepychał się Sokal, a ja ściskałem jej zimną dłoń.

Zjawili się sanitariusze i zabrali ją do szpitala. Tak jak stałem, pobiegłem na postój taksówek i kazałem zawieźć się do szpitala. Wpadłem tam i zaczepiłem najbliższą pielęgniarkę.

-Gdzie jest dziewczyna, którą przed chwilą przywieźli? Co z nią?

-Jest pan kimś z rodziny?-spojrzała na mnie nieufnie.

-Jestem jej narzeczonym. Więc proszę powiedzieć, gdzie ona jest.

-W sali 303, ale teraz nie może pan do niej wejść, bo lekarz ją bada.

Stałem pod drzwiami do wskazanej sali i czekałem, bo nie mogłem zrobić nic innego. Czas dłużył mi się niemiłosiernie, ale wreszcie wyszedł lekarz. Zacząłem go wypytywać, co z nią.

-Pani Laura powiedziała, że pierwszy raz jej się coś takiego zdarzyło, nikt w jej rodzinie nie miał żadnych poważnych chorób, więc podejrzewam, że to zwykłe omdlenie wazowagalne.

-Czyli?

-Nic jej nie będzie-uśmiechnął się-Ale musimy poczekać do jutra na wyniki badań.

-A czy mogę do niej wejść?

-Tylko nie za długo, bo już jest późno. I proszę jej nie denerwować.

-Oczywiście-podziękowałem lekarzowi i delikatnie pchnąłem drzwi od jej sali. Leżała na łóżku wpatrzona w sufit, nie obdarzyła mnie nawet spojrzeniem. Gdy zamknęły się za mną drzwi, ona starła łzę z policzka.

-Laura, kochanie…

-Odejdź-szepnęła prawie niedosłyszalnie.

-Proszę wysłuchaj mnie. Wtedy w Spale to Sylwia mnie…

-Ona cię pocałowała?-przerwała mi-Grzesiek mi to wczoraj powiedział.

-To dlaczego nie chciałaś ze mną porozmawiać?-zdziwiłem się.

-Ja nie chciałam?-spojrzała na mnie z wyrzutem-Jak chciałeś się pogodzić, to nie trzeba było się z nią obściskiwać po meczu!

-Ale to ona…

-Michał, proszę. To dla mnie bardzo trudne, ale dajmy sobie czas. Nie wiem, czy to był dobry pomysł, żeby tak się spieszyć z tymi zaręczynami, ślubem… Nie jesteśmy gotowi. Rozumiem, że jesteś młody, przystojny, rozpoznawalny… A tkwić u boku jednej kobiety do końca życia, to nie jest łatwa decyzja-odwróciła głowę, żebym nie widział kolejnych łez.

-Ale ja chcę być z tobą do końca życia. Marzę o tym, by codziennie budzić się z tobą w moich ramionach, mieć z tobą dom, dzieci, ogród i psa-dotknąłem jej dłoni, ale ją odsunęła.

-Proszę, na razie tak będzie lepiej…

-Lepiej? Chcesz, żeby jakaś głupia Sylwia zniszczyła nasz związek?  Nieba bym ci przychylił, a ty mi nie ufasz…

-A jak mam ci ufać? Na sylwestrze całowałeś się z jakąś fanką, na wakacjach nie miałeś nic przeciwko cyckom tamtej rudej wiedźmy, a teraz jeszcze Sylwia?!

-Nie sądziłem, że będziesz mi to wypominać-spojrzałem na nią z wyrzutem-Związki polegają na zaufaniu, ale ciebie to nie dotyczy, tak? A skąd mam wiedzieć, co robiłaś w Łodzi, jak ja byłem w Żorach? Albo czy z Andrzejem nic cię wcześniej nie łączyło?!

Trochę mnie poniosło i dopiero patrząc na nią, zrozumiałem, że powiedziałem o wiele za dużo. Jej oczy się rozszerzyły i patrzyła na mnie ze strachem i niedowierzaniem.

-Kochanie, przepraszam, nie powinienem…

-Idź sobie!-krzyknęła.

-Laura…

Nie wiem, co się stało. Siedziała na łóżku, by po chwili jej ciało bezwładnie na nie opadło. Wyjrzałem na korytarz i zawołałem pomoc.

-Przepraszam, przepraszam…-powtarzałem jak mantrę, splatając jej palce z moimi.

______________________________________________

Przepraszam, że dopiero teraz, ale na początku nie wiedziałam, jak to będzie wyglądać, a potem tak jakoś zleciało...
I powiem Wam, że najlepiej pisze się o 2 w nocy :P
(Nie martw się, Mamo, na zajęcia chodzę wyspana ^^ )

Spodziewaliście się czegoś takiego? Ja nie bardzo...
A szczerze mówiąc, pisząc ostatnią linijkę, uroniłam jakąś głupią łzę... Sama nie wiem czemu...

Chyba mniej więcej nadrobiłam zaległości u Was ;]
Ostatnio jakoś mniej czasu spędzam przed komputerem (co jest ogromnym plusem) i przez to nie zawsze mam kiedy zajrzeć do Waszych historii...

Dziękuję za komentarze <3 i wyświetlenia <3
Nie wiem, czy dobijemy do dwustu rozdziałów (to mało prawdopodobne), ale jeszcze dużo może się zdarzyć ;)

Życzę Wam miłego dnia ^^
Buziaki ;*