Rozdział 97

Schodząc na śniadanie spotkałam Damiana Wojtaszka i poznałam Grzegorza Boćka. Okazało się, że nie tylko Krzysiek nie został powołany. Zabrakło również Zibiego. Ale może to dla niego lepiej… Ostatnio nie był w zbyt dobrej formie i na pewno musiał się zrelaksować po związku z tym puszczalskim rudzielcem…

Michał teraz dzielił pokój z Łukaszem, a nasi dwaj nowi reprezentanci mieszkali razem.

Przy wspólnym posiłku jak zwykle nie dało się nudzić. Każdy każdego przekrzykiwał, opowiadał, co się działo, jakby się od wieków nie widzieli. Przedrzeźniania też nie mogło zabraknąć. Damian i Grzegorz na początku czuli się trochę nieswojo, ale cóż się dziwić, skoro teraz mieli grać w reprezentacji z bandą rozwrzeszczanych, niepoczytalnych i ogólnie niereformowalnych facetów.

-Bociek! Żebyś ty nam tu czegoś nie przyniósł!-zaśmiał się Piotrek.

-Ale o co chodzi?-zdziwił się.

-No wiesz, bociany zazwyczaj przynoszą dzieci… A Laura z Michałem ostro się starali na wakacjach. Malinki, te sprawy…

-Piotrek!-spojrzałam gniewnie na środkowego-Poskarżę się Zośce.

-Ale ja przecież nic takiego nie powiedziałem…-zaczął się bronić, wywołując śmiech chłopaków-Byśmy mieli takie małe siatkarzątko, ewentualnie maskotkę drużyny…

-Maskotkę to ty możesz Zosi na urodziny kupić-odcięłam się.

-Piotruś, nie udawaj-poklepał go po plecach Rucek-I tak wszyscy wiemy, że jesteś pantoflarzem.

Chyba w całym ośrodku było słychać nasze śmiechy. Zdecydowanie ucichło, gdy przyszedł czas treningu, bo  Andrea dał chłopakom niezły wycisk. Ja pomogłam Sokalowi w wypełnianiu jakichś dokumentów.

-To była tylko siłownia, nie jęczcie tak-uśmiechnęłam się do chłopaków wychodzących z treningu.

-Nie przeżyję po południu tej hali-jęknął Zatorski.

-Ja nie przeżyję, jak nie weźmiecie prysznica-demonstracyjnie zatkałam nos.

Po chwili narzeczony zaszedł mnie od tyłu i mocno przytulił.

-Ciebie też to dotyczy, Misiu-wystawiłam mu język i powoli się oddaliłam.

-O co jej chodziło?-usłyszałam jeszcze jego pytanie.

-Śmierdzisz-krótka odpowiedź Bartka wywołała mój uśmiech.

Przed obiadem siedziałam w pokoju Michała i Łukiego, przyszło jeszcze kilku chłopaków i rozmawialiśmy sobie.

-Ej, Damian, Grzesiek i Andrzej są nowi, a nie przeszli jeszcze inicjacji!-wypalił Winiar.

-Jakiej inicja…-Kubi delikatnie mnie szturchnął.

-Ooo-wszyscy na mnie spojrzeli-Nasza pani fizjoterapeutka też nie miała swoich pięciu minut-Bartek szeroko się do mnie uśmiechnął.

-Mogłaś się nie odzywać-mruknął Misiek.

-To pani na razie dziękujemy-Kurek wygonił mnie z pokoju i bezceremonialnie zatrzasnął za mną drzwi.

Widziałam się z nimi dopiero na obiedzie. Gorączkowo między sobą szeptali. Michał nie chciał mi nic powiedzieć, ale jego mina nie była za ciekawa.

Wszystko stało się jasne, gdy po treningu czekali w kolejce, żebym ich wymasowała. Bartek wstał i głośno odchrząknął.

-Proszę o uwagę! W drużynie mamy nowe osoby. Grzegorza, Damiana, Wroniaka i naszą kochaną Laurę. A chyba każdy z nas zna tradycję, że każdy świeżak musi zrobić coś ekstra. Po tym skromnym wprowadzeniu pragnę oddać głos Grzegorzowi K.

-Rada plemienia wydała werdykt. Mój imiennik ma za zadanie udawać na jutrzejszym treningu na hali, że odlatuje do ciepłych krajów. Andrzej pójdzie do Andrei wieczorem w samych bokserkach i szlafroku, zapuka, a potem powie, że pomylił drzwi. A Damian powie Sokalowi, że bardzo źle się czuje i będzie udawał, że jest chory na jakąś afrykańską chorobę. I jeszcze nasza gwiazda-spojrzał na mnie-Po interwencji Kubiaka, nie będzie żadnego toples-rozległ się jęk zawodu-Ale wymyśliliśmy coś innego. Bartoszu chcesz czynić honory?

-Ależ z przyjemnością-uśmiechnął się Kurek-Laura pojutrze na treningu wpadnie na salę i zacznie wołać Michała. Andrea zwróci na to uwagę, a nasza fizjoterapeutka odpowie mu, że ma dni płodne i potrzebuje narzeczonego w tej chwili.

-Chyba wam gorzej…-pojrzałam na nich jak na idiotów, a oni tylko się uśmiechali-Nie zrobię tego!

-Wolisz toples?

Spojrzałam na Miśka, ale on tylko bezradnie wzruszył ramionami. Poradził, że lepiej dla mnie będzie, jak się zgodzę. Zostałam przegłosowana. Pozostała trójka „wyróżnionych” też nie wyglądała na szczęśliwych z tego powodu. Nie zamieniając z nikim już słowa, dokończyłam swoje obowiązki i zamknęłam się w pokoju.

Michał do mnie przyszedł i oglądaliśmy film, dopóki nie usłyszeliśmy głosów na korytarzu. No tak, Andrzej przyszedł do Anastasiego. Z uchem przy drzwiach, ja i Misiek słuchaliśmy wymiany zdań między środkowym, a trenerem. Potem nie trzeba było podsłuchiwać, bo podniesiony głos szkoleniowca niósł się echem po korytarzu.

-Jak pomyliłeś drzwi, to do kogo chciałeś iść? Do Laury? Ona ma narzeczonego! Jutro na treningu 20 dodatkowych okrążeń! Bez dyskusji, bo dołożę kolejne. A teraz idź się ubrać i żebym cię nie widział w tej części korytarza.

Usłyszeliśmy trzaśnięcie drzwiami i wyjrzeliśmy, by zobaczyć Wronę w bokserkach a’la Tygrysek z Kubusia Puchatka i nonszalancko rozwiązanym szlafroku. Misiek zatkał mi oczy i stwierdził, że mam nie patrzeć. Andrzej szedł do siebie, a z kolejnych pokoi wychodzili siatkarze i poklepywali go po plecach, mówiąc, że to „swój chłop”.

Koło 22 zajrzał do nas trener i wygonił Kubiego, zauważając, że już jest cisza nocna i muszę odpocząć. Krótko mówiąc, Michał miał być w pełni sił na jutrzejszym treningu. Popisaliśmy ze sobą jeszcze chwilę, bo nie dane nam było się nawet pożegnać i zasnęłam wykończona dniem z tą wesołą ferajną.

Rano do mojego pokoju wpadł Piotrek, Andrzej i Damian Wojtaszek. Zażądali ode mnie moich kosmetyków i zamknęli się w łazience.

-To będzie idealne! Ona ma jaśniejszą cerę, a ty się jeszcze opaliłeś…-słyszałam ich szepty.

Po pół godzinie wyszli. Damiana wymazali moim podkładem i pudrem, a oczy podkreślili fioletowymi i czerwonymi cieniami. Był bardzo blady i miał wory pod oczami. Faktycznie można było go wziąć za chorego. Chłopaki zadowoleni z efektów, zeszli na śniadanie, a ja za nimi. Damian szybko zjadł swoją porcję, a potem poszedł do łazienki. Nie widziałam go aż do treningu, na którym Anastasi wysłał mnie, żebym go poszukała. Siedział w pokoju z laptopem na kolanach.

-Damian, to chyba twoja chwila-uśmiechnęłam się do niego pocieszająco, a on ze zbolałą miną poszedł za mną na siłownię.

Zaczął tłumaczyć Anastasiemu, że zwrócił śniadanie i że ogólnie źle się czuje.

-Faktycznie źle wyglądasz-zmartwił się trener, po czym wysłał go z moją eskortą do Sokala.

Lekarz nie bardzo wiedział, co mu jest. Sprawdził gorączkę, ciśnienie, ale wszystko było w normie. Wypytał go o choroby rodzinne, o to co jadł i czy podróżował ostatnio.

-A może to choroba Heine’go Medina?-zasugerował Wojtaszek.

Lekarz sprawdził, czy to możliwe, a potem kazał mi iść i powiedzieć Andrei, że Damian jedzie do szpitala, bo ta choroba może powodować nawet śmierć. Wymieniłam przerażone spojrzenia z libero. Sokal wziął telefon i chciał dzwonić na pogotowie. Nasz „umierający” wyrwał mu telefon i zaczął tłumaczyć, że to nieporozumienie i że już mu lepiej, ale niestety to nie uchroniło go od jego gniewu, gdy zorientował się, że to tylko głupie żarty. Wyprosił mnie, a potem nawrzeszczał na Wojtaszka.

-O wszystkim powie trenerowi-spojrzał na mnie ponuro, gdy tylko wyszedł.

-Przykro mi, ale przynajmniej masz to już za sobą.

On poszedł zmyć tapetę, a ja wróciłam do reszty siatkarzy, którzy akurat wychodzili z siłowni. Najpierw opierniczyłam ich za głupie pomysły, a potem musiałam streścić całe zajście, którego byłam świadkiem.

Nim się obejrzałam, nadszedł czas popołudniowego treningu na hali. Andrzej się cieszył, bo nie musiał sam biegać dodatkowych kółek. Towarzyszył mu Damian. Gdy reszta się rozciągała, Grzesiek Bociek wstał i zaczął machać rękami. Oczywiście nie uszło to uwadze trenera.

-Co ty robisz?

-Zima przyjdzie wcześniej w tym roku, więc odlatuję do ciepłych krajów-odpowiedział atakujący, a wszyscy, z wyjątkiem szkoleniowca, zaczęli się śmiać.

-Że co?!

-Bociany odlatują na południe…

-Co się z wami dzieje?! Idź sobie polataj dookoła boiska razem z Wroną i Wojtaszkiem! Jakieś herezje będą mi tu opowiadać…-zły odszedł, by zamienić kilka zdań po włosku z Gardinim.

Do końca treningu siatkarze nie mieli chwili wytchnienia, bo trener musiał na nich odreagować. Niestety przez to, ja miałam więcej pracy, bo każdy narzekał, że coś go boli, albo coś przetrenował… Przy kolacji wszyscy mieli dość, bo nawet rozmowę było ciężko podtrzymywać.

-No, ale trzech już ma to za sobą… Jeszcze tylko Laura-zauważył Kuba Jarosz.

Nie chciałam z nimi dyskutować na temat tego, jak bardzo beznadziejny jest ten pomysł. Wiedziałam, że i tak mi nie odpuszczą, a może być tylko gorzej. Potem każdy o dziwo poszedł do siebie i o godzinie 21 można było przez drzwi podsłuchać co najwyżej chrapanie. Ja chwilę posiedziałam na internecie, a potem wzięłam przykład z moich dwumetrowych kolegów.

Kolejny dzień, był dniem mojego wyzwania. Zawsze, jak człowiek chce, żeby czas zwolnił, on pędzi nieubłaganie. Dopiero wstawałam z łóżka, a już było po 16 i chłopaki odbijali piłkę na hali. Denerwowałam się strasznie, ale przecież raz się żyje…

Otworzyłam z hukiem drzwi. Akurat narzeczony stał w polu zagrywki.

-Michał! Misiu, to już! Chodź szybko!

Michał odrzucił piłkę i ruszył w moim kierunku.

-Gdzie ty idziesz? Laura, coś się stało?-Andrea wyglądał na przestraszonego.

-Nie, panie trenerze-uśmiechnęłam się-Ale to już. Muszę porwać Misia na trochę…

-Ale co już?-zapytał zdezorientowany.

-Mam dni płodne, a z wyliczeń wynika, że teraz jest ta idealna chwila. Teraz, albo nigdy, a kolejna szansa za miesiąc.

-Ja mogę z tobą iść-odezwał się Winiar, za co oberwał piłką od Bartka.

Trener spoglądał raz na mnie, raz na Kubiego, a cała reszta przyglądała się tej scenie, powstrzymując śmiech. W końcu wzrok Anastasiego spoczął na mnie.

-Laura-uśmiechnął się i zniżył głos, żeby reszta nie podsłuchiwała-Rozumiem, że to dla kobiet jest bardzo ważne. Michał nie musi już wracać, ale proszę, abyś wieczorem wypełniła swoje obowiązki.

Ja stałam przez chwilę zszokowana, a potem podeszłam do szkoleniowca i przytuliłam, szepcąc ciche „Dziękuję”.

-Powodzenia-spojrzał na mnie ciepło.

Chwyciłam dłoń narzeczonego i pociągnęłam w kierunku drzwi.

_____________________________________________

Moja wena gdzieś poszła i nie chce wrócić... :(
Udało mi się naskrobać (czy raczej wystukać na klawiaturze) dla Was coś takiego.

Ogólnie ten rozdział jest z dedykacją, dla mojej kochanej sisterki, która ma dziś urodziny <3
Wszystkiego najlepszego, Kiniu ;*

I znów weekend :]
Pierwszy tydzień nowego semestru już za mną, ale zanosi się, że będzie ciężko...
W końcu nikt nie mówił, że na studiach jest lekko.

Widzieliście zdjęcia małej Poli Kubiak?
Śliczna :) A jaką ma czarną czuprynkę po mamusi ^^

Gratulacje dla JSW! Piękny początek play-off'ów ;]
I dzisiaj znów Misiek zgarnął MVP <3

Życzę miłego weekendu i dziękuję za wszystkie miłe słowa, które zostawiacie po sobie w komentarzach <3
Pozdrawiam serdecznie ;*

Ps. Łapcie Łukasza Żygadło ^^