Rozdział 79

Od samego rana biegałam po domu szukając rzeczy, które powinnam wziąć. Michał przyjechał do mnie już spakowany, więc tylko siedział i śmiał się ze mnie.

-Pomógłbyś, a nie…

-A czego szukasz, skarbie?-zapytał, powstrzymując śmiech.

-Tej fioletowej bluzy z kapturem, którą ostatnio…

-W szafie między tą czerwoną sukienką, a jakąś koszulą.

Otworzyłam szafę, do której zaglądałam chwilę wcześniej. Faktycznie bluza tam wisiała.

-Jak ty to zrobiłeś? Skąd wiedziałeś?-zdziwiłam się.

-Nieważne-uśmiechnął się szelmowsko-Ale teraz buziak się należy.

Dzięki pomocy Miśka, szybko uporałam się z zapakowaniem wszystkiego, co potrzebne i potem mogliśmy poleniuchować. Nie chciało nam się siedzieć w domu, więc poszliśmy na spacer, oczywiście zabierając ze sobą Koksa.

Było dosyć ciepło, więc trochę zasiedzieliśmy się. Byliśmy w parku, potem na placu zabaw i Misiek huśtał mnie na huśtawce. Koksik sobie grzecznie spacerował, a my cieszyliśmy się sobą.

-Nie tak wysoko!

-Boisz się?

-Zaraz spadnę!

Reakcja siatkarza była natychmiastowa. Zatrzymał huśtawkę i mnie przytulił.

-Nie ufasz mi? Nie dał bym ci spaść…-pocałowałam go w policzek i zaczęłam się rozglądać.

-Gdzie ten futrzak polazł…

-Tam jest!-spojrzałam we wskazanym przez Michała kierunku.

Najpierw myślałam, że Koks goni jakieś dzieci, ale jak podeszliśmy bliżej, okazało się, że one ganiają się z Koksem, a on biega, szczeka i merda ogonem z radości.

-Widzisz, niepotrzebnie panikujesz-szturchnął mnie chłopak.

-To pani piesek?-podeszła do mnie chyba najmniejsza dziewczynka.

-Tak-uśmiechnęłam się do niej.

-Fajny-błysnęła ząbkami w uśmiechu i wróciła do reszty.

-Fajny, bo ode mnie-Misiek dorzucił pod nosem.

-Prezenty od ciebie zawsze są najlepsze…

-Oj słodzisz, Wójcikówna, słodzisz… Lepiej przyznaj się, czego chcesz.

-Niczego-zrobiłam niewinną minkę.

-Ale ja ci nie wierzę.

-A to już twój problem-wystawiłam język, ale zaraz tego pożałowałam, bo znalazłam się w powietrzu.

Przerzucił mnie przez ramię. Zaraz u jego stóp znalazł się Koks i dzieciaki. Pies skakał po nogach Michała.

-Dobry piesek, przyszedłeś uratować panią?

-Ten pan panią porywa?-zapytała ta sama dziewczynka co wcześniej.

-Pewnie, że ją porywam i nikt jej nie uratuje-zaśmiał się Michał.

-Możemy panią uratować?

-Pewnie-uśmiechnęłam się.

Po chwili  kilkoro dzieci siedziało na siatkarzu, a ja byłam wolna. Popłakałam się ze śmiechu patrząc na tą scenę.

-Zabierz psa-zaczął prosić Michał, bo Koksik podbiegł i właśnie lizał go po twarzy.

Zabrałam yorka i zaczęłam dziękować dzieciom, gdy podbiegła do nas mama któregoś z nich.

-Co wy tu wyprawiacie?! Powariowaliście? Przepraszam państwa za nich…

-Nic się nie stało, bawiliśmy się z nimi-uśmiechnął się Misiek, wstając, bo przerażone dzieciaki szybko z niego zeszły-Niech pani się na nich nie złości.

-Przepraszam… Lepiej ich zabiorę…

Dzieci po kolei żegnały się z Koksikiem, a ta mała mrugnęła do mnie. Wróciliśmy do domu. Michał cały wieczór zastanawiał się, jak to robię, czyli co sprawia, że dzieci mnie kochają, a ja naśmiewałam się z niego, że one go pokonały.

-Dałem im fory…

Wytłumaczyłam tacie, co gdzie ma w zamrażalniku, by nie musiał męczyć się w kuchni. Pokazałam mu, gdzie stoi karma Koksa, żeby przypadkiem nie zapomniał go karmić.

-Skarbie, jestem dorosły. Umiem o siebie zadbać-poklepał mnie po ramieniu.

-Nie będzie mnie pięć dni…

-No właśnie, to tylko pięć dni-uśmiechnął się uspokajająco.

Misiek śmiał się ze mnie, że jestem nadopiekuńcza w stosunku do własnego ojca… No może i racja, ale zostawiałam mu cały dom na głowie, a do tego psa…

Położyliśmy się wcześnie spać, bo pobudka była zaplanowana na piątą…

-Laura, wstawaj, słońce-poczułam wargi Michała w kąciku moich ust i się uśmiechnęłam.

-No już, ale jeszcze budzik nie dzwonił…

-No właśnie… I tu jest problem, bo jest już wpół do siódmej…

Zerwałam się z łóżka. Nie wiedziałam, jak to się mogło stać, że aż tak zaspaliśmy…

Pół godziny później wpychaliśmy walizki do bagażnika. Na początku Misiek prowadził, a ja przysypiałam na siedzeniu pasażera. Po jakichś dwóch godzinach jazdy, zrobiliśmy sobie postój. Michał wypił kawę, ja skoczyłam do toalety i mogliśmy ruszać dalej.

-Laura…-spojrzał na mnie nagle.

-Co się stało?-przestraszyłam się.

-A nic… Chciałem tylko powiedzieć, że cię kocham-uśmiechnął się rozbrajająco.

-Ja ciebie też-złączyliśmy na chwilę nasze usta-Fu… Smakujesz kawą…

Zaśmiał się tylko w odpowiedzi. Podśpiewywaliśmy sobie, oboje w świetnych nastrojach.

Koło południa byliśmy pod domkiem, który wynajął Misiek. W środku było bardzo przytulnie i „góralsko”. Właścicielka dała nam klucze i życzyła miłego pobytu. Zostawiliśmy rzeczy i od razu ruszyliśmy na miasto. Najpierw obiad, a potem standardowo Krupówki.

-Kocham Zakopane-uśmiechnęłam się patrząc na Giewont.

-Ja wolę plażę, słońce, morze… Ale takie góry też są niczego sobie.

Do domku wróciliśmy przed północą. Ja oczywiście nakupowałam pełno niepotrzebnych pamiątek, ale też pocztówki i prezenty dla bliskich. Misiek śmiał się, że do samochodu się nie zmieścimy, gdy będziemy wyjeżdżać.

Kolejny dzień postanowiliśmy poświęcić na spacer nad Morskie Oko. Słońce świeciło, mi było gorąco, a przy drodze wciąż leżał śnieg. Widoki były nieziemskie. Zrobiłam masę zdjęć, chłopak też cyknął mi kilka fotek. Zazwyczaj jak prosiliśmy kogoś o zrobienie nam razem zdjęcia, Michał musiał odwdzięczyć się autografem, ale ludzie nie rzucali się na niego zbytnio.

Chcieliśmy wybrać się nad Czarny Staw, ale tam było za dużo śniegu i niebezpiecznie by było, gdybyśmy tam we dwójkę poszli.

-Nie mam siły…-jęczał Kubiak, gdy już wróciliśmy do siebie.

-Ale jest jeszcze wcześnie, a przyjechaliśmy, żeby chodzić po górach…

-I odpocząć… Jeżeli chcesz, żebym jutro w ogóle wstał z łóżka…

-Dobra, mam pomysł-przerwałam mu-Co powiesz na to, żebyśmy pojechali kolejką na Gubałówkę?

-W sumie… To czemu nie.

Na Gubałówce zjedliśmy pizzę, zrobiliśmy sobie zdjęcie z facetem przebranym za niedźwiedzia i staliśmy patrząc na Tatry. Misiek obejmował mnie od tyłu.

-Pięknie tu-uśmiechnęłam się.

-Ładniejsze widoki mam, gdy budzę się rano z tobą u boku.

-Misiu…

-Kocham Cię.

Przez chwilę trwaliśmy w pocałunku. Dla mnie ta chwila mogłaby być wieczna, ale niestety trzeba było wracać. Michał umyślił sobie, że zjedziemy kolejką linową.

-No chodź, na co czekasz-gestem kazał mi podejść.

-Nie wsiądę na to…-spojrzałam nieufnie na chyboczące się krzesełka.

-Nic się nie stanie, obiecuję.

Zgodziłam się. Cały czas obejmował mnie ramieniem.

-Uśmiech-w wyciągniętej ręce trzymał aparat.

-Złap się, bo spadniesz!

-Miał być uśmiech, a nie mina w stylu „boję się, zaraz zginiemy”-pokręcił głową patrząc na zdjęcie-No to jeszcze raz.

Tym razem zrobił w miarę ogarnięte zdjęcie. Może było trochę wysoko i bałam się, że spadniemy, ale widoki zapierały dech w piersiach. Słońce zachodzące nad pasmem gór wyglądało niesamowicie.

-No i zeskakujemy-pociągnął mnie i stałam bezpiecznie na twardym podłożu.

Zmęczeni po całym dniu wrażeń wróciliśmy do siebie, ale nie po to, żeby od razu zasnąć…

-A mówiłeś, że jesteś tak zmęczony, że nie wstaniesz jutro z łóżka-uniosłam pytająco brew.

-To ty najwyżej też nie wstaniesz-posłał mi jeden z najpiękniejszych uśmiechów i rzucił moją koszulkę w kąt...
_____________________________________________
Udało mi się przed 23... To jakiś cud normalnie...


Cieszę się, że nie myślicie, że przynudzam ;]
Mam nadzieję, że ten rozdział też się spodoba ^^


Obiecuję, już niedługo więcej siatkarzy ;)


A pomysł na Zakopane przyszedł mi do głowy, gdy... myślałam o mojej wykładowczyni od matematyki :D
Raz miałam koszulkę z napisem "I <3 Zakopane" i teraz za każdym razem rzuca do mnie teksty o tym pięknym mieście :D
A dziś dostałam piąteczkę z egzaminu u niej ^^
Jestem happy, bo jeszcze tylko chemia :P


Oglądaliście dzisiejsze mecze? Brawo Sovia! Brawo JSW! Szkoda tylko Skry...
Ale ktoś musiał przegrać :/
Misiek debeściak ^^ MVP zasłużone :)


Nie przedłużam...
Czytajcie, komentujcie, obserwujcie i co tam jeszcze chcecie ;]
Całuję ;*