Rozdział 76

Zdziwiło mnie, że im wszystkim chciało się do mnie przyjeżdżać… Byli Ignaczakowie, Zibi, Grzesiu z Kingą, Piotrek i Zatorski. Michał nie wydawał się zdziwiony, pewnie o wszystkim wiedział… Przywitałam się ze wszystkimi. Iwona zaczęła zasypywać mnie pytaniami o moje zdrowie. Przywiozła mi nawet jakieś owoce, żebym jadła dużo witamin. Najzabawniejsze było to, że każdy coś przywiózł. Grzesiek rosół, Zator jakąś zupę, Kinia ciasto, Piter „leczniczą miksturę jego mamy” (aż strach spróbować)... A Zbyszek? 0,7 na rozgrzewkę… Moja mina-bezcenna. Nie piję, ale jak kiedyś będzie jakaś okazja, to pewnie się przyda…

Długo siedzieliśmy i rozmawialiśmy. Brakuje mi sezonu reprezentacyjnego i tego, jak siedziałam z nimi, wygłupialiśmy się, realizowaliśmy głupie pomysły… Jednego byłam pewna. Gdyby nie Karola i Marcin, nigdy nie poznałabym tak wspaniałych ludzi i nie zyskałabym cudownych przyjaciół. Moje życie szczęśliwie połączyło się z siatkówką i miałam nadzieję, że tak już zostanie.

Paweł wracał do domu, ale resztę udało mi się namówić na nocowanie u mnie. Tata był nieźle zdziwiony, widząc tyle osób. Grzesiek i Kinga siedzieli do późna, ale potem zmyli się do mieszkania dziewczyny. Iwonie i Krzyśkowi zaproponowałam kanapę, a Bartman z Pitem musieli spać na materacu.

-Ja mam z nim spać?-oburzył się Zibi.

-Chcecie, żeby mnie wykorzystał?-zapytał Piotrek-Ja się go boję…

-To ty jesteś jakiś niepoczytalny…-przerwał mu atakujący-Ty w ogóle miałeś kiedyś jakąś dziewczynę? Nigdy cię z żadną nie widziałem, więc może ty jesteś…

-On mówi, że jestem nienormalnej orientacji!-krzyknął Piter palcem wskazującym mierząc w Zbigniewa.

Mieliśmy z nich niezły ubaw. Kłócili się z pół godziny. Na szczęście był rozejm i zgodzili się jedną noc „spędzić razem”. Iwona pomogła mi z przygotowaniem kanapek dla tego tłumu. Potem każdy szedł po kolei się kąpać, a reszta w tym czasie grała w karty.

-Symulowała-Igła wskazał na mnie-Widzicie, teraz jest zdrowa. Nie chciało ci się Rzeszowa odwiedzić, co?

-Ale ja naprawdę byłam chora… A ciebie, Krzysiu, zawsze chętnie odwiedzę-puściłam mu oczko.

-To cię porywamy i jedziesz z nami-uśmiechnął się.

-Niestety, sesja-wzruszyłam ramionami.

Graliśmy i rozmawialiśmy do pierwszej w nocy, potem Iwona rozgoniła nas do łóżek.

-Wiedziałeś, że przyjadą?-szepnęłam do Miśka, gdy już leżeliśmy w łóżku.

-Wiedziałem, ale chyba nie jesteś zła? Lubią cię i martwią się o ciebie…

-Nie jestem zła-pocałowałam go-Dobranoc, Misiu.

-Śpij dobrze, kochanie-w ciemnym pokoju widziałam tylko jego świecące się oczy, ale wiedziałam, że się uśmiechnął.

Rano obudziłam się i chciałam wstać z łóżka, ale uniemożliwiło mi to ramię przyjmującego, znajdujące się na moim brzuchu. Powoli zaczęłam unosić jego rękę i przesuwać się na brzeg łóżka.

-A ty dokąd? Uciekasz mi?-momentalnie złapał mnie i z powrotem przyciągnął do siebie.

-Myślałam, że śpisz…

-I chciałaś wykorzystać sytuację?-otworzył jedno oko.

-Ja? No co ty… Nigdy bym cię nie zostawiła-uśmiechnęłam się.

Obdarzył mnie pocałunkiem, a potem pozwolił mi wygramolić się z pościeli.

-Wstałbyś, 11 dochodzi, a na przecież mamy gości…

-Jakich gości?-zdziwił się.

-Iwonę i chłopaków przecież…

-E tam, oni sobie poradzą…

-Michał!

-No dobra, już wstaję…

Znalazłam jakieś ciuchy i miałam iść się przebierać, ale on nadal spał. Wskoczyłam na niego.

-Michał! Pobudka!

-Zwariowałaś?

-Może trochę-zaśmiałam się.

-Skoro tak, to trzeba zjeść śniadanie.

Pociągnął mnie na łóżko, a sam wstał. Zanim zdążyłam zareagować, przerzucił mnie sobie przez ramię i wyszedł z pokoju. Śmiejąc się zeszliśmy (ja zostałam zniesiona) do kuchni.

-O, wstały nasze gołąbeczki-zaśmiała się Iwona-Chodźcie, zaraz wam zrobię tostów.

-Ale nie trzeba, sama mogę zrobić-zaczęłam, wisząc głową w dół.

-Co to się wczoraj działo, że dziś tak pospaliście?-poruszył brwiami Igła.

-Będą chrzciny?-zapytał Piotrek.

-To chyba my powinniśmy spytać o to ciebie i Zibiego-zaśmiał się Michał.

Chłopaki przekomarzali się, a ja zostałam odstawiona i spokojnie zajadałam się tostami. Iwona, to anioł po prostu. Zrobiła śniadanie dla wszystkich i umyła naczynia. Po kilku minutach dołączył do mnie Kubiak. Jedliśmy, a chłopaki się nam przyglądali.

-Czemu się tak patrzycie? Nie można zjeść w spokoju? Jak jesteście jeszcze głodni, to się częstujcie…-próbowałam odkryć, o co im chodzi-No co?-zapytałam, gdy nie było z ich strony żadnej reakcji.

-To będzie coś z tego?-Igła nawet nie mrugał.

-Z czego?-zdziwił się Michał.

-Dziku, nie mów mi, że mam cię uczyć, jak się dzieci robi…

-Igła!-jednocześnie krzyknęłam ja, przyjmujący i Iwona.

Libero dostał op od swojej żony, a chłopaki się z niego nabijali. Zanim się obejrzałam, już trzeba było szykować obiad. Z Iwonką szybko się uwinęłyśmy. Niestety gdy już wszyscy wszystko zjedli, a Zibi (!) umył talerze, nasi goście musieli wracać do domu. Nie zatrzymywałam ich, bo czekała ich długa droga, a jest zima, ślisko… Na dodatek Ignaczakowie mieli dziś odebrać dzieciaki od dziadków. Pożegnałam się z nimi i wtulona w Michała, stałam w oknie, aż zniknęli mi z oczu.

-Też będę musiał dziś wracać-chłopak zrobił smutną minę.

-No tak… W sobotę Delecta sama się nie pokona…

-Przyjedziesz na mecz?-trącił nosem mój nos.

-Mhm.

Smutno mi było, że Michał musiał dziś wracać. Ale treningi są jego obowiązkiem, a siatkówka pasją i ja nie mogłam go od niej odciągać. Ostatni tydzień minął mi zadziwiająco szybko i nawet nie myślałam tak o…

-Stało się coś?-przyglądał mi się.

-Nie… Tak sobie właśnie myślałam… Muszę iść do kościoła, za godzinę msza…

-Ale wszystko w porządku?

-Tak, idę się przygotować.

Szybko się przebrałam i usiadłam na łóżku, wpatrując się w okno.

-Idziemy?-zamyślenia wyrwał mnie głos ukochanego.

-Ale gdzie?

-No do kościoła-uśmiechnął się.

-Ale przecież ty nie chodzisz do kościoła-zdziwiłam się.

-Raz mi nie zaszkodzi.

Przeszliśmy się spacerkiem do kaplicy. Widziałam, że Michał trochę głupio się czuje, więc delikatnie chwyciłam jego dłoń. Nie wiedziałam, czemu tu ze mną przyszedł, ale cieszyłam się, że to zrobił.

Oczami Michała K. ;)

Nie chciałem, żeby Laura sama chodziła po mieście. Może jutro nie będę z nią, ale dziś jeszcze mogę nie spuszczać jej z oka. Zresztą miałem jedną rzecz zrobić. Może i nie jestem wierzący, ale przyszedłem do kościoła, by podziękować Bogu, że ją uratował. Gdy trzymałem ją nieprzytomną w ramionach i błagałem o pomoc, ona się zjawiła. Nie wiem czemu, ale stojąc tu i ściskając ciepłą dłoń blondynki, jakoś wydawało mi się, że moje prośby zostały wysłuchane.

Po nabożeństwie wróciliśmy do domu. Trochę posiedziałem, a potem niestety musiałem wracać do szarej rzeczywistości. Pożegnanie było dla nas obojga bardzo trudne. Nie pomagała myśl, że za tydzień zobaczymy się na meczu. Musiałem ją zostawić. Nie będę przez kolejne dni czuł ciepła jej skóry, patrzył w jej niebieskie oczy, czy słuchał jej perlistego śmiechu… Widziałem łzy przysłaniające jej lazurowe spojrzenie, gdy złączyliśmy swoje wargi i gdy musiałem wsiąść do autobusu. Przyjechałem tu po meczu z chłopakami i musiałem jakoś wrócić do siebie. Laura chciała mnie odwieźć, ale nie mogłem pozwolić, żeby jeździła sama po nocy.

Wpatrywałem się w malejącą postać, a jedna nieproszona łza, spłynęła po moim policzku.

Perspektywa Laury :]

Michał musiał jechać. Jeszcze kilka minut po tym, jak odjechał, stałam i płakałam. W końcu zebrałam dość siły, żeby wrócić do domu. W końcu jeszcze nie wyzdrowiałam do końca, a na dworze zimno… Straszna cisza panowała wszędzie. Nawet Koks nie poprawił mi humoru. Zaczęłam czytać notatki, czekając, aż Michał dojedzie. W końcu zadzwonił. Przez kamerkę nie mogłam go dotknąć, pocałować, ani nawet poczuć jego perfum, ale ta rozmowa trochę mnie uspokoiła. Zasnęłam przed północą, myślami będąc przy przyjmującym…

___________________________________________

Jedno wielkie PRZEPRASZAM :(

Nie wyrobiłam się... Tak to jest, jak wypadnie coś nieplanowanego...

Egzamin skończył się później niż myślałam, potem matematyka z kolegą, naleśniki, problemy mojej kochanej współlokatorki z laptopem (musiałam jej życie uratować, pożyczając swój) i tak mi zleciał ten czas, że już jest jutro... :P

Mam nadzieję, że się nie obraziliście...

Teraz rozdziały powinny pojawiać się już normalnie, bo to co najgorsze już za mną ;) (raczej zdane :D )

Ten jest jakiś taki krótki, ale przy następnym obiecuję poprawę ;)

Dzuzeppe <3 Dziękuję Ci bardzo! Jesteś kochana ^^
Nadal uważam, że trochę przesadzasz, ale miło jest poczytać tak miłe słowa na swój temat ;]


No dobra, lecę spać, bo jutro zajęcia (co prawda na 10:30, ale i tak się nie wyśpię :P )
Do soboty!
Buziaki ;*