Rozdział 73

Nawet nie wiem, kiedy ten czas zleciał, a już był piątek po południu. Mecz Michała zbliżał się z każdą minutą, a mi znowu nie pozwolono jechać… Wszyscy uważali, że powinnam jeszcze odpocząć, a na następny na pewno pojadę. Ten tydzień Michał miał mieć wolny i obiecał, że przyjedzie do mnie. Krzysiek pewnie też mnie odwiedzi, bo nie darowałby sobie, że tego nie zrobił.

O 18 siedziałam w jego koszulce i patrzyłam, jak zawodnicy wbiegają na boisko. Grali w Olsztynie, ale grupa kibiców dzielnie ich wspierała. Już w pierwszym secie chcieli doprowadzić mnie do zawału… Grali na przewagi. Do ostatniej piłki ani jedna, ani druga drużyna nie odpuszczała. Na szczęście szala zwycięstwa przechyliła się na naszą stronę. Trochę się martwiłam, bo jeżeli gospodarze będą dalej trzymać taki poziom, to może być ciężko… Kolejna część zbliżyła nas do zwycięstwa, dzięki dziesięciopunktowemu prowadzeniu.

-Jeszcze jeden-szepnęłam do siebie.

Niestety tego seta przywłaszczyli sobie Olsztynianie.

-Ostatni… No, Misiek, dawaj!-gadanie do telewizora jest z pewnością normalne…

Może i mnie nie słyszał, ale chyba pomogło, bo moja ulubiona drużyna nie dopuściła do tie-break’a. Wygraliśmy 3:1. Cieszyłam się jak głupia. MVP powędrowało do Tischera, ale uważam, że zasłużenie, bo naprawdę pokazywał klasę na boisku.

Późnym wieczorem rozmawiałam jeszcze z Kubiakiem, który siedział w olsztyńskim hotelu. Nie wiem, jak namówił trenera, ale wracać mieli jutro przez Łódź i obiecali go podrzucić po drodze do mnie. Cały tydzień przyjmujący miał spędzić u mnie. Położyłam się spać, nastawiając wcześniej budzik, bo jutro czekała mnie masa roboty…

Od samego rana stałam przy garach. Wpadłam na pomysł ugotowania obiadu, dla sztabu i zawodników, żeby jakoś odwdzięczyć się za to, że nadkładali drogi. Tata pomógł mi w struganiu ziemniaków, ale do kuchenki go nie dopuszczałam, bo z jego talentem zaraz coś by się spaliło, wylało… ewentualnie wybuchło… Upiekłam też ciasto, ale czym jest jeden marny sernik na tylu facetów? Bez drugiego się nie obeszło.

Gdy wyciągałam drugie ciasto z piekarnika usłyszałam szczekanie Koksa. Wyjrzałam przez okno i ujrzałam autobus zatrzymujący się przed domem. Wybiegłam i zaprosiłam wszystkich do środka. Nie spodziewali się tego, tylko Michał, który przelotnie cmoknął mnie w policzek, o wszystkim wiedział. Trochę ciasno było, ale gdy każdy już jakoś się usadowił, zaczęłam podawać jedzenie. Chłopaki pomogli mi, podając talerze z rąk do rąk, bo przez to zbiorowisko kończyn, chyba bym ich nie doniosła… W końcu każdy był najedzony, zadowolony i zaczęło się wychwalanie mojej kuchni, podziękowania, a niektórzy chcieli płacić…

-Jeżeli zostawicie jakieś pieniądze, to się obrażę-skrzyżowałam ręce na piersi-A teraz… Kto ma ochotę na deser?

Odpowiedział mi chóralny okrzyk. Uśmiechnęłam się tylko i rozdałam talerzyki z sernikiem. Chłopaki zjedli i do kuchni władowała mi się „ekipa sprzątająca”. Mianowicie Łasko, Tischer, Popiwczak, Bontje i Holmes zaczęli zmywać naczynia, wycierać, odkładać na miejsca, Wojtaszek wyszedł wynieść śmieci, a Bernardi ich nadzorował. Czarny dokuczał Koksowi, Martino dręczył pianino, mój tata rozmawiał zawzięcie z Polańskim i Gierczyńskim, a Michał stanął za mną i objął mnie w pasie.

-Teraz wszyscy będą mówić, że mam najcudowniejszą dziewczynę pod słońcem-pocałował mnie w policzek.

-To chyba dobrze…

-Muszę cię pilnować, żeby mi cię nie ukradli-szepnął, a ja nagle zesztywniałam.

-Michał-niepohamowane łzy wezbrały w moich oczach.

-Przepraszam, nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało-patrzył na mnie przerażony.

-Ja muszę… na chwilę wyjść…

Zamknęłam się w łazience i płakałam. Jedno głupie zdanie, a ja znów myślałam o ostatnich wydarzeniach. Po kilku minutach ktoś zaczął pukać do drzwi.

-Laura? Laura, przepraszam. Wpuścisz mnie?

Uchyliłam drzwi, przez które momentalnie wparował Kubiak. Przytulił mnie i pocałował w czubek głowy. Nie opierałam się. Doszłam powoli do siebie, poprawiłam makijaż i wyszliśmy.

-Uuu, a co wy tam we dwójkę robiliście?-zaczął Patryk.

Widziałam kątem oka, jak Michał delikatnie kręci głową.

-Może będziemy się już zbierać?-wtrącił się Damian Wojtaszek-Wszyscy są zmęczeni, a przed nami jeszcze kawał drogi…

Głupio mi się zrobiło, bo to z mojego powodu postanowili jechać. Każdy mi dziękował, a trener to chyba mnie ubóstwiał, bo kazał Michałowi przywozić mnie na treningi jak najczęściej, a jeśli potrzebowałabym pracy, mam dzwonić o każdej porze dnia i nocy. Cieszyłam się, że chociaż w pewnym stopniu wynagrodziłam im fatygę. Ja z Michałem wyszliśmy ich odprowadzić do autobusu. Zdziwiłam się, że przyjmujący wpakował się do niego razem z nimi.

-Zostawiasz mnie?-zapytałam.

-Zaraz wracam-puścił mi oczko i zniknął wewnątrz pojazdu.

Po chwili wyszedł trzymając futrzaną kulkę na rękach.

-Koks? Ale co on tam…

-Patryk go sobie pożyczył-zaśmiał się Michał, widząc moją zdezorientowaną minę-Wiedział, że widziałem, jak go zabierał. Chciał ci zrobić kawał.

Popukałam się w czoło patrząc na Czarnego przy szybie. Przytuliłam yorka i razem z Miśkiem patrzyliśmy za odjeżdżającym autobusem.

-No, to jesteśmy sami-mrugnął.

-Nie licząc Koksa i mojego taty-uśmiechnęłam się-Która godzina?

-Chwila po piątej…

-Mecz!-pobiegłam ze śmiechem w stronę domu, zostawiając chłopaka samego.

Gdy wszedł do środka ja już patrzyłam na poczynania Resoviaków. Grali w Kielcach i… przegrali.

Zdziwiło mnie to ogromnie i po raz kolejny uświadomiło, że nie wolno lekceważyć przeciwników. Effector zgarnął dwa punkty, ale MVP otrzymał Nikolay. Smutno mi było, że chłopakom się nie udało, ale teraz ten tydzień wolnego pozwoli im się zrelaksować… Nie miałam czasu zastanawiać się nad meczem, bo moją uwagę odwrócił Michał. Zaproponował, że zrobi naleśniki na kolację i właśnie żonglował jajkami. Oczywiście wiedziałam, jak to się skończy…  Po chwili on ścierał podłogę, a ja kąpałam Koksika, któremu się nieszczęśliwie oberwało. Gdy skończyłam walczyć z małym i suszarką, w domu roznosił się smakowity zapach kolacji. Trochę dokuczałam Miśkowi z powodu tych jajek, ale nie był zły, wręcz przeciwnie, sam się z siebie śmiał.

Po kąpieli wgramoliłam się do łóżka. Trochę dziwnie się czułam, gdy chłopak się do mnie przytulił, ale szybko odpłynęłam do krainy Morfeusza…

-Laura! Spokojnie, to ja. Cichutko…

-Przepraszam-cała zapłakana wyskoczyłam z łóżka-Znowu krzyczałam?

-Znowu?-przyjrzał mi się bacznie-Jak często ci się to zdarza?

Odwróciłam wzrok. Całkiem odechciało mi się spać. Usiadłam na brzegu łóżka i tylko ocierałam łzy.

-Śpij, Misiu. Wszystko jest w porządku…

Wyszedł z łóżka i przytulił mnie, chociaż chciałam go odepchnąć.

-Nic nie jest w porządku-zaczęłam jeszcze bardziej płakać-Spokojnie-posadził mnie na swoich kolanach-Jestem tu z tobą i obiecuję, że nie stanie ci się żadna krzywda.

Oczami niewyspanego i strasznie zmartwionego Michała…

Nie wiedziałem, że on jej się śni. Nie miałem pojęcia, jak jej pomóc. Przytulałem jej drobne ciało. Czułem, że powolutku się uspokaja. W końcu zasnęła w moich ramionach. Delikatnie położyłem ją i odgarnąłem włosy z twarzy. Schudła ostatnio strasznie. Ciuchy na niej wisiały. Jedno złe słowo i płakała. Krzyczała w nocy. Pan Wojtek mówił, że robi straszne sceny, jak ma iść do psychologa, a potem zamyka się w pokoju. Podobno większość czasu spędza u siebie lub grając na pianinie. A Igła mówił, że podarła zdjęcia, na których był ten zwyrodnialec. Musiałem coś zrobić. Musiałem pomóc. Na pewno jest jakiś sposób, tylko trzeba go odkryć… I to szybko…

Patrzyłem na twarz ukochanej, oświetloną blaskiem księżyca. Długo jeszcze nie mogłem spać, ale w końcu i o mnie upomniał się Morfeusz…

Rano obudziłem się, gdy Laura wychodziła z łóżka. Pociągnąłem ją za rękę tak, że upadła na mnie. Krzyknęła, ale to nie był krzyk radosnego zaskoczenia, ale strachu. Głupi ją przestraszyłem…

Po śniadaniu słuchałem, jak gra. To chyba był najlepszy prezent, jaki mogłem jej sprawić. Widać, że ogromnie jej się to podoba. Skończyła, gdy trzeba było przygotować obiad. Dzielnie jej pomagałem, potem zaoferowałem się, że pozmywam. Wyciągnąłem ją też do kina, żeby się nie nudziła. Komedia podobała się nam obojgu. Potem zamiast wracać, poszliśmy na spacer. Jak mijaliśmy jakichś facetów, to Laura mocniej ściskała moją dłoń. Nie komentowałem tego, bo potrzebowała czasu, żeby zaufać światu. W domu byliśmy koło 20, a ona czmychnęła do pokoju, oznajmiając, że musi się przygotować na jutro. Całkiem zapomniałem, że ma zajęcia. Nie chciałem jej przeszkadzać, więc oglądałem z jej ojcem telewizję, czasami tylko zaglądając do niej i przynosząc jej herbatę, jakieś ciastka, cukierki… Poszliśmy wcześniej spać, bo miała być na 8 na uczelni.

Znów obudził mnie jej krzyk w nocy, ale nie dopytywałem, tylko mocno przytuliłem ją do piersi. Czekałem, aż zaśnie, żeby samemu zrobić to samo, z myślą, że jest bezpieczna.

Perspektywa Laury

Rano wstałam cicho, nie chcąc budzić Michała i wyszłam na uczelnię. Sesja za pasem, teraz sezon kolokwiów, a ja miałam masę zaległości. Dziewczyn już dawno nie widziałam, więc ucieszył mnie ich widok.

-O, Laura! Wróciłaś? Podobno…-zaczęła Baśka, ale Zosia walnęła ją łokciem w żebra.

-Fajnie, że jesteś-uściskała mnie ta druga-Brakowało nam ciebie.

Dziewczyny opowiadały mi, co u nich, skarżyły się na wykładowców i tłumaczyły mi, co przegapiłam. Wszystko niby ładnie pięknie, ale przed ostatnim wykładem dowiedziałam się, że połowa uczelni obgaduje mnie za plecami. Nie wiem, skąd wiedzieli. W sumie to mnie to nie obchodziło. Wybiegłam stamtąd z płaczem.

Nie chciałam tam być, ale w domu też nie. Usiadłam na huśtawce w parku. Zimno już po chwili dało się we znaki, ale może to mi pomoże…

-Tu jesteś…-usłyszałam za sobą zasapany głos.

-Zosia, proszę, zostaw mnie…

Nie odeszła. Usiadła obok i zaczęła mówić. Podobno Majka opowiedziała swoim koleżankom, co się stało, a one to rozpowiedziały. Maja. Moja najlepsza przy… STOP! Była najlepsza przyjaciółka. Zośka dała mi się wypłakać, a potem zabrała na gorącą czekoladę i odprowadziła do domu.

-Może wejdziesz?-zaproponowałam.

Wahała się tylko chwilę, a potem przedstawiłam ją Michałowi. Mój kochany chłopak przygotował obiad, więc Zosia zjadła z nami. Potem jej uwagę przyciągnął Koks. Stwierdziła, że jest „sweetaśny i taki kochany”. Przypadli sobie do gustu. Niestety ona musiała jechać, a mi tata kazał szykować się na kolejną wizytę u psychologa…

____________________________________________

I jak? Może być? ^^

Staram się, żeby nie było zbyt nudno... Laura nadal cierpi, ale teraz jest u niej Michał...

Jeszcze ta uczelnia...

Dziękuję wszystkim osobom, które zaczęły czytać mojego bloga i którym chce się go czytać od początku :P Kochani jesteście <3

Nie dziękuję (żeby nie było pecha :P ), za to, że życzycie mi powodzenia i trzymacie kciuki ;)
Chyba pomogło, bo trzy kolokwia za mną i jestem zadowolona ;]
W piątek matma, a od środy pierwsze egzaminy...

Resovia wczoraj wygrała, dziś Jastrzębski... Nic tylko się cieszyć ^^

Jeszcze jedna sprawa... Jeśli macie chwilę, zachęcam do polubienia tej strony na facebook'u. Poryczałam się, jak oglądałam filmik o tym chłopcu ;(

Przepraszam, że późno... Rozdział byłby trochę wcześniej, ale tłumaczyłam koleżance jak ma zrobić projekt na jutro (bay the way zadany przed świętami -.- ).
Lecę spać...
Pozdrawiam ;*