Rozdział 50

Odnalazłam odpowiednie piętro i zadzwoniłam dzwonkiem do drzwi z numerem 15. Po chwili otworzył mi uśmiechnięty Misiek. Nie czekałam na zaproszenie, od razu rzuciłam mu się na szyję.

-To może ja nie będę wam przeszkadzał-zza pleców Michała ktoś się odezwał.

Odkleiłam się od chłopaka i spojrzałam na kapitana drużyny.

-Laura, poznaj Michała. Łasko, to moja dziewczyna, Laura-przedstawił nas sobie.

-Bardzo mi miło cię poznać, Dziku opisywał cię w samych superlatywach-atakujący uścisnął moją dłoń, a ja spłonęłam rumieńcem na jego słowa.

-Jeśli mam być szczera, to o tobie nic nie mówił.

-Po czyjej ty jesteś stronie?-zaczął mnie łaskotać Kubiak.

-No ładnie… Ale ja już wam nie przeszkadzam, nacieszcie się sobą-Łasko wycofał się do drzwi-Do wieczora.

Gdy tylko drzwi się zamknęły, przyjmujący mocno mnie przytulił.

-Tak strasznie mi ciebie brakowało-wyszeptał w moje włosy-Jak płakałaś, a ja nie mogłem cię dotknąć, przytulić, to aż serce mi się krajało…

-Nie rozmawiajmy teraz o tym…

-Chodź, oprowadzę cię po mieszkaniu-uśmiechnął się i pociągnął w głąb pomieszczenia.

Nie powiem, nieźle się urządził. Przestronne, trzypokojowe mieszkanie, nowoczesna kuchnia, balkon, łazienka z wanną z hydromasażem… Mmm, trzeba przetestować… Wszystko było zaprojektowane wygodnie, praktycznie, ale też przytulnie. Miał zadziwiający porządek, ale to może dlatego, że wiedział, że przyjadę.

-Co chcesz robić?-zapytał.

-A co proponujesz?

-Może spacer? Pokazałbym ci okolicę…

-Dobra, ale pod jednym warunkiem-założyłam ręce na piersi.

-Już się boję… No, ale niech ci będzie-wzruszył ramionami.

-Jak wrócimy, to ugotujesz nam obiad-wyszczerzyłam się.

-Osz ty!-złapał mnie za nadgarstki i przygwoździł do ściany.

-Mam sobie jechać?-udawałam obrażoną.

-Nie zrobiłabyś tego…

-Bo?

Zamiast odpowiedzi, wpił się namiętnie w moje usta.

-Masz rację, może bym nie pojechała…

Zaśmiał się i poczochrał mnie po włosach.

-Chodź już na ten spacer. Zrobię ci ten obiad.

-Teraz to muszę się uczesać-wystawiłam język i zaczęłam grzebać w torbie w poszukiwaniu szczotki.

Za plecami usłyszałam tylko westchnięcie przyjmującego. To nie moja wina… Mógł nie zaczynać…

Po kilku minutach już szliśmy przed siebie, a Michał tłumaczył mi „co, gdzie i jak”. Trochę nam zeszło, bo wstąpiliśmy do marketu po niezbędne produkty do miśkowego obiadu. Postanowił się „wysilić” i zrobić spaghetti.

Koło 15 zjedliśmy obiad. Oczywiście przy gotowaniu musiałam Michałowi trochę poprzeszkadzać, tak jak on mi ostatnio. Z jego znajomymi z drużyny byliśmy umówieni na 20, więc mieliśmy jeszcze trochę czasu dla siebie. Skończyło się na oglądaniu filmu. Rozwaliliśmy się na kanapie w salonie i gapiliśmy się w telewizor… Ja leżałam na Michałowym torsie, a on miział mnie po plecach. Nie powiem, było to bardzo przyjemne… Ale film w końcu się skończył, a ja poszłam się szykować, bo zostało mi nie wiele ponad godzinę czasu.
Rzeczy rozłożyłam na łóżku w pokoju dla gości, a sama zamknęłam się w łazience. Zakręciłam włosy, umalowałam się mocniej niż zwykle i założyłam bardzo krótką sukienkę (idziemy do klubu, chyba mogę zaszaleć?). Michał czekał pod drzwiami do łazienki na swoją kolej. Jak tylko otworzyłam drzwi, spojrzał na mnie. Normalnie oczy miał jak pięciozłotówki. Uśmiechnęłam się i obróciłam.

-Rany… Ale ja mam piękną dziewczynę…-wykrztusił.

-No chyba w to nie wątpiłeś?

-Nigdy… Słuchaj, może jednak zostaniemy w domu?-poruszył charakterystycznie brwiami.

-Idź się lepiej szykuj-zaśmiałam się, popychając go do łazienki-Musisz jakoś się prezentować.

Oczywiście się spóźniliśmy, bo Michał starał się „nie wyglądać gorzej ode mnie”. W tłumie ludzi nietrudno było odnaleźć siatkarzy. Wyróżniali ponadprzeciętnym się wzrostem.
Nie mogłam uwierzyć, że jednego wieczoru poznałam aż tylu siatkarzy… I jeszcze z każdym z nich tańczyłam. Kiedyś marzyłam o ich autografach, a teraz traktowali mnie jakbym była jedną z nich. Łasko, Popiwczak, Malinowski, Czarnowski, Bontje, Wojtaszek, a nawet Holmes (którego okropnie uwielbiałam, oczywiście zanim pojawił się w moim życiu Michał), niektórzy byli z dziewczynami. Połowa drużyny przyszła tu specjalnie, żeby mnie poznać. Misiek strasznie się cieszył, że ich polubiłam i to z wzajemnością. Gdy już z każdym zatańczyłam, to on nie dawał mi odpocząć. Bawiliśmy się, zapominając o całym świecie.

-Misiek, Laura, co powiecie, żeby przenieść imprezę do mnie?-zapytał Czarny.

Zgodziliśmy się. Niestety zabawa u Patryka polegała na słuchaniu muzyki, piciu piwka, a w przypadku dziewczyn-plotkowaniu. Trochę nudno się zrobiło… Może dlatego, że byłam za trzeźwa, jak na to towarzystwo?

-Zwijamy się?-szepnął Michał, przytulający mnie od tyłu.

-A nie obrażą się?

-Co ty, nawet nie zauważą…

Postanowiliśmy wrócić do klubu. Misiek nic nie pił, więc nie było problemu z przejazdem. Tańczyliśmy bardzo długo. Liczył się tylko on.

-Smakować będę cię, każdy kęs, całą ciebie chcę mieć…-Michał śpiewał piosenkę, którą właśnie puścili.

Jego ręce wędrowały po moim ciele. Nie pozostawałam mu dłużna…

-Misiu, może przetestujemy twoje łóżko?

Nie musiałam dwa razy powtarzać. Pół godziny później przekroczyliśmy próg jego mieszkania. Objęłam rękami jego szyję, a nogi zaplotłam jego na biodrach. Zachłannie odszukując swoje usta, trafiliśmy do sypialni. Michał cały czas nucił… „Upajać się, szukać miejsc, w których najsmaczniej jest…”.
To była długa noc, a ta piosenka… Hm, chyba była motywem przewodnim dla Michała…
Zasnęłam wtulana w mężczyznę, którego (byłam pewna) kocham nad życie…

__________________________________________

No i 50.

Miało być tak pięknie, miałam dodać o 20, napisać jakiś do przodu...

Ale "miało". Oczywiście nic z tego nie wyszło...

Od 8 rano na uczelni... Kolos z chemii. Ostatni wykład do 19:45, ale film przedłużył go tak do 20:10, a potem mnie i dwie znajome zagadał profesor. Miałyśmy propozycję wyjazdu w Himalaje :D Tylko musimy zasadzić drzewa w doniczkach :P Ten facet, jak zacznie gadać, to nie może skończyć...

I w mieszkaniu na 21 :(
A rozdział... Miałam wczoraj napisać, ale (zawsze jakieś głupie ale) zaczęłam oglądać vloga jednej dziewczyny na yt.

Dziękuję, że jesteście :*
Jeszcze raz ogromnie Was przepraszam...

To już 50 rozdział, taka okrągła liczba, to chciałabym prosić, aby każdy kto to przeczyta, coś po sobie pozostawił. Po prostu chciałabym sprawdzić, ilu jest czytelników...
Uwielbiam Was i już nie zanudzam ;]
Buziaki, dobranoc, siatkarskich, czy co tam jeszcze...

Wasza Niezapominajka ;*