Rozdział 42

-Ale o czym?

-To z nią powinieneś o tym porozmawiać. Ale proszę, zrób to po kolacji. Nie chciałbym, żeby to zepsuło atmosferę, bo Laurze bardzo zależy, żeby wszystko dobrze wyszło…

-Dobrze-byłem strasznie ciekawy, ale coś mi podpowiadało, że to nie będzie wesoła historia.

Po chwili dołączyła do nas Laura. Była taka radosna. Kolacja była przepyszna, rozmawialiśmy o wszystkim. Jej tata to naprawdę sympatyczny człowiek, ale wciąż mnie nurtowało, co z jej mamą. Koło 21 jej tata oznajmił, że jest zmęczony i że idzie się położyć. Laura dała mu leki przeciwbólowe i pomogła mu dojść do pokoju.

-Daj, pomogę ci-zaoferowałem się, gdy zaczęła sprzątać po kolacji.

Szybko się z tym uporaliśmy i usiedliśmy na kanapie kończąc wino.

-Laura, mogę o coś zapytać?

-Jasne, Misiu-wtuliła się w moje ramię.

-Czemu na kolacji nie było twojej mamy? Nigdy nawet o niej nie wspomniałaś…

Wyprostowała się nagle i zapatrzyła w przestrzeń.

-Laura, co się stało? Wiesz, że mi możesz powiedzieć o wszystkim.

-Moja mama nie żyje…-trochę mnie zamurowało-Wcześniej mieszkaliśmy w domku na wsi, mieliśmy spore gospodarstwo, konie… Kiedyś, jak byłam z mamą sama w domu, bo tata musiał pilnie jechać do pracy, rozpętała się straszna burza. Strasznie się bałam. Nagle piorun uderzył w naszą stajnię. Od razu zajęła się ogniem…-przerwała na chwilę-Mama wybiegła, żeby wypuścić konie, żeby mogły uciec. Ja poszłam za nią, ale kazała mi wrócić i dzwonić do taty, bo po straż już dzwoniła…-złapała kilka głębszych oddechów-Byłam na schodach… Odwróciłam się i zobaczyłam, jak jeden z koni wybiega, a po chwili… Stajnia się zawaliła… Nie mogłam jej pomóc… Ona tam była… Pod tymi płonącymi belkami…

Byłem w szoku. Wypadek samochodowy bym zrozumiał, ale to…

-Kiedy to się stało?

-Jak miałam 10 lat, ale nie mogę o tym zapomnieć… Ten widok będzie mnie prześladował już zawsze…

-Byłaś mała, nic nie mogłaś na to poradzić…

Odwróciła się w moją stronę, a ja zauważyłem, że jest cała zapłakana.

-Ciii, spokojnie… Nie płacz już…

-To dlatego w Londynie się tak zachowywałam. Ja cię przepraszam, ale jak zobaczyłam piorun uderzający w to drzewo…

-Rozumiem… Już spokojnie…

Płakała jeszcze chwilę, a potem jak gdyby nigdy nic pościeliła mi łóżko, tłumacząc, że muszę tu spać, „bo tata”. Nie sprzeciwiałem się. Każde z nas się położyło u siebie. Nie mogłem zasnąć, cały czas nie dawała mi spokoju sprawa mamy Laury. To straszne, że małe dziecko musiało patrzeć na coś takiego. Laura jest dzielna i silna… Poradziła sobie z tym, a z czasem przejęła obowiązki swojej rodzicielki. Pomagała tacie, jak tylko mogła. Po jakiejś godzinie wpatrywania się w mrok, usłyszałem kroki na schodach. To na pewno nie pan Wojtek, bo on szedłby o kulach.

-Laura? Jeszcze nie śpisz?

-Nie mogłam zasnąć.

-Ja właśnie też…

-Mogę spać z tobą?

-Wskakuj.

Już po chwili gramoliła się obok. Poczułem dziwną ulgę, czując bliskość jej ciała. Wsłuchałem się w jej miarowy oddech. Zasnęła, była taka spokojna, bezbronna… Strasznie ją kocham, muszę się starać, żeby nie miała powodów do smutku, bo wiele już wycierpiała…

Perspektywa Laury ;)

Rano obudziłam się w ramionach Michała. Spaliśmy we dwójkę, na tej okropnie niewygodnej kanapie. On jeszcze spał. Nie chciałam go budzić, więc się mu przyglądałam. Po paru minutach nagle się poruszył i pocałował mnie w nos.

-Michał-zaśmiałam się.

-Długo już nie śpisz?-przeciągnął się.

-Chwilkę, ale trzeba wstawać, bo tata zaraz się obudzi…

Jak powiedziałam, tak zrobiłam. Michał ze smutną minką wstał z łóżka, a ja zabrałam się za śniadanie.

-Chyba się nie wyspałeś…

-Co? Czemu?-zdziwił się.

-Nie dość, że musiałeś spać na tej niewygodnej kanapie, to jeszcze ja ci się tam wcisnęłam…

-Oj, Laura, z tobą mógłbym spać zawsze i wszędzie-pocałował mnie w policzek i udał się do łazienki.

Zrobiłam nam śniadanie i poszłam się ubrać.

-Ale mam śliczną dziewczynę-uśmiechnął się, gdy weszłam z powrotem do kuchni.

-Nie słodź mi tak…

-Jedz, bo musimy na samolot zdążyć.

-Przecież jem-wystawiłam mu język.

Tak się wygłupialiśmy, że nawet nie zauważyliśmy, że w progu stanął mój tata.

-Dzień dobry-spojrzeliśmy na niego, a on uśmiechnął się promiennie.

-Cześć, tato… Chodź, zrobiłam kanapki…

Zjadł z nami. Był bardzo wesoły. Powiedziałam mu, że Maja przyjdzie z obiadem.

-My musimy się już zbierać…-zaczął Michał-Samolot…

-Tak, oczywiście… Tylko opiekuj się nią dobrze-poklepał go po ramieniu, a mnie mocno wyściskał.

-Obiecuję, że ze mną nic złego jej się nie przytrafi-Misiek objął mnie ramieniem i poszliśmy po bagaże-Co się tak zarumieniłaś, jak twój tata wszedł?-wyszczerzył się, jak już byliśmy sami.

-W końcu to mój tata…

-Niech się przyzwyczaja-przerwał mi z uśmiechem.

-Wariat…

-Ale twój.

Podróż samolotem minęła bez problemów. Wysiedliśmy i odebraliśmy nasze bagaże.

-To najwyższa pora zacząć wakacje-uśmiechnął się Misiek-To będzie nasza wspólna przygoda.

_________________________________________ 

No i jest kolejny ;)
Co nieco się wyjaśniło...
Znów późno, ale cały dzień mnie nie było i nie miałam kiedy napisać :(
Ale... Lepiej późno niż wcale (podobno) :P

Buziaki ;*