Rozdział 19

Odśpiewano hymny, zawodnicy weszli na boisko, a mnie zżerały nerwy. Na szczęście dla nas był to krótki mecz. Na początku gra była wyrównana, ale daliśmy radę i wygraliśmy pewnym 3:0. Wszyscy ogromnie się cieszyliśmy. Ten mecz nie miał jakiegoś ogromnego znaczenia, bo i tak wyszlibyśmy z grupy. Mimo to, dał chłopakom energię na kolejne spotkanie. A dzięki wygranej w trzech setach, zachowali więcej sił na jutrzejszy mecz półfinałowy. Teraz musimy czekać, by poznać przeciwników. Albo USA, albo Bułgaria.

Znów autobusem do hotelu i rozmasowywanie chłopakom mięśni. Szczerze to mogłabym się przyzwyczaić do takiej pracy. Chociaż nic nie jest idealne.

-Laura, może dokończymy ten masaż u mnie w pokoju?-Zbyszek charakterystycznie poruszył brwiami.

-Po moim trupie…-warknęłam.

-Nie daj się prosić. Obiecuję, że będzie ci dobrze.

-Zbyszek!

-Będziesz mogła krzyczeć moje imię przez całą noc-kontynuował uwodzicielskim głosem.

Chłopaki czekający na swoją kolej zaśmiewali się z nas w najlepsze.

-Na tylu facetów, na pewno nie wybrałabym tego z przerostem ego. Nadrabiasz braki w innych sferach? Swoją drogą ciekawa jestem kiedy poznam twoją dziewczynę… Magdę, tak?

Pochyliłam się nad Bartmanem tak, że moje usta musnęły płatek jego ucha i wyszeptałam:

-I jeszcze jedno, jeśli będziesz dalej się tak zachowywał, to pamiętaj, że nie jestem bezbronna-trochę mocniej niż było trzeba wygięłam jego rękę-Też umiem zadać ból.

Puściłam go i się odsunęłam. Na jego nadgarstku widniały ślady moich paznokci. Ze wściekłą miną wstał i ruszył do pokoju. Dziku z zaniepokojoną miną spojrzał na mnie, by po chwili ruszyć za przyjacielem.

-Świetnie-mruknęłam pod nosem-To kto następny?-dodałam głośniej.

Reszta nie drażniła się już ze mną, bo widzieli, że mogę być nieprzyjemna. Gdy skończyłam, podszedł do mnie Igła.

-Chodź ze mną-pociągnął mnie za rękę.

-Zostaw mnie-burknęłam.

-No chodź… Zaufaj mi.

-Ale gdzie?-nawet nie ruszyłam się z miejsca.

-Zobaczysz.

Zaciągnął mnie pod drzwi mojego pokoju.

-Ogarnij się trochę i ruszamy na miasto-rzucił Ignaczak.

-Że co proszę?

-Słyszałaś. Przyjdę po ciebie za 15 minut i masz być gotowa.

Szybko się wyszykowałam. Krzysiek wpadł do mojego pokoju akurat w chwili, gdy pakowałam telefon do torebki.

-Puka się-mruknęłam.

-Gotowa? To idziemy, bo nam wszystkie sklepy pozamykają-pociągnął mnie do drzwi.

-Jakie sklepy? I mógłbyś przestać mnie tak ciągać za sobą!?

-Bo chciałem, żebyś pomogła mi wybrać coś dla dzieciaków…-powiedział robiąc jednocześnie oczy kota ze Shreka-Bo ty znasz się na dzieciach i jak nie ty, to kto mi pomoże?

-Trzeba było tak od razu-zamknęłam drzwi na klucz-Idziesz, czy będziesz tak stać?

-Pomożesz mi?-rozpromienił się libero-Ja wiedziałem, że na ciebie zawsze możne liczyć w potrzebie…

Po drodze Krzysiek opowiadał mi o swoich dzieciakach. Większość sklepów zamykają dopiero o 22, więc mieliśmy trochę czasu na zakupy. Zajrzeliśmy do wszystkich sklepów z zabawkami i grami w okolicy. Obładowani wróciliśmy do hotelu.

-Dzięki, Laura. Jakbyś potrzebowała pomocy, to wiesz gdzie mnie szukać.

-Jasne, zapamiętam na przyszłość. Dziwi mnie tylko, czemu żonie nic nie kupiłeś…

-O kurde-Igła walnął się w czoło-Całkiem zapomniałem… Czemu mi wcześniej tego nie powiedziałaś?

-Myślałam, że już masz jakiś pomysł. Dziś już raczej nic nie kupisz, bo jest późno, ale jutro gracie później mecz, więc rano pójdę z tobą i na pewno coś znajdziemy-poklepałam go po ramieniu.

-Dzięki. Winiar miał rację, jesteś aniołem.

-Co?-nie powiem, trochę się zdziwiłam.

-Nie, nic. Dobranoc-uściskał mnie i z zakupami powlekł się do pokoju.

-Chyba nigdy ich nie zrozumiem-wzruszyłam ramionami.

Dziś półfinał. Chłopaki będą grali z gospodarzami, bo Stany Zjednoczone wygrały wczorajsze spotkanie. Rano z Krzyśkiem wyszliśmy poszukać czegoś dla Iwony. Zdecydowaliśmy się na śliczny komplet biżuterii. Igła był zachwycony, a ja byłam przekonana, że jego małżonce również się spodoba. Siatkarz wrócił do obowiązków, a ja ruszyłam dalej w miasto, żeby nie siedzieć bezczynnie w pokoju. Narzekam nie raz na siatkarzy, ale bez nich straszne nudy są. Wróciłam wcześnie i spokojnie przygotowałam się na mecz. Wyjeżdżaliśmy później, więc miałam chwilę, by popisać z Majką. Poinformowała mnie, że ma chłopaka. Pogratulowałam jej i oznajmiłam, że chcę go poznać. Cieszyłam się jej szczęściem, ale też trochę zazdrościłam. Bycie singlem ma swoje plusy, ale fajnie jest czasami się do kogoś przytulić, wiedzieć, że komuś na tobie zależy.

W końcu nadeszła pora wyjazdu. Jeśli dziś wygramy, to jutro zagramy z USA w finale. Chłopaki w bojowych nastrojach ruszyli na rozruch. Ja trochę się martwiłam. Chociaż obserwując resztę sztabu, zauważyłam, że inni też się denerwują. Wiem, że nasi chłopcy mogą to wygrać, ale myśl, że tak niewiele dzieli ich od finału podsycała we mnie zdenerwowanie. Na szczęście bezpodstawnie. Już w pierwszym secie nasza drużyna wyraźnie dominowała. W końcówce zrobiło się trochę nerwowo, ale wygraliśmy do 23. Druga partia skończyła się jeszcze szybciej, bo skończyliśmy go z pięciopunktową przewagą. Trzeci set był ostatnim dla Bułgarów w walce o finał. Nasza drużyna bez większych problemów rozgromiła gospodarzy, wygrywając do 18. W całym spotkaniu nie podobała mi się praca sędziów, którzy popełnili masę błędów i zachowanie bułgarskich kibiców. Nigdy nie spotkałam się z takim brakiem szacunku dla drużyny przeciwnej. Siatkarze musieli szybko schować się do szatni, bo zaczęto obrzucać ich butelkami i zapalniczkami. Zabrali mnie ze sobą, a reszta sztabu też się ukryła przed rozzłoszczonymi kibolami. Radość siatkarzy nie była taka, jak po ostatnich meczach. Wszystko przez atmosferę na hali. Byli zbulwersowani, tak samo jak ja.

-Co za ludzie! Jakby mogli, to pobili by nas za to, że ich drużyna przegrała-powiedział Bartek, chodząc w tą i z powrotem po szatni.

-Normalni kibice wspierają swoją drużynę, a nie wygwizdują i obrażają drużynę przeciwną-dodał Igła.

-No właśnie, normalni, a nie tacy…-zaczął Zibi, ale przerwał mu Możdżon.

-Dajcie spokój, to było skandaliczne, ale teraz się przebierzmy i wracajmy do hotelu. Jutro finał, więc nie zawracajmy sobie niepotrzebnie głowy.

Chłopaki zaczęli ściągać z siebie koszulki, a ja momentalnie się odwróciłam. Czułam, że policzki mi płoną.

-Przepraszam, ja chyba lepiej wyjdę…-głupio się czułam w jednym pomieszczeniu z bandą półnagich facetów.

-Dziewczyna nam się zawstydziła-zaśmiał się Kosa, a reszta mu zawtórowała.

-Wydawało mi się, że smerfy są niebieskie, a Laura zrobiła się strasznie czerwona-dodał Igła.

-Wstydzę się-mruknął Zator.

-A ja czuję się molestowany-dorzucił Pit.

-Mam dziewczynę-zawołał Zbyszek.

Ruszyłam do drzwi.

-Dajcie jej spokój!

Poczułam, jak ktoś łapie mnie za nadgarstek. Odwróciłam się, patrzyłam na czyjąś klatę, powędrowałam wzrokiem wyżej i zatrzymałam się na zaniepokojonym spojrzeniu Michała Kubiaka.

-Zostań tutaj. Bułgarzy mogą się tam kręcić, a jak dowiedzą się, że jesteś od nas, mogą coś ci zrobić.

Skinęłam tylko głową. Odwróciłam się. Po chwili chłopak puścił moją rękę, by dołączyć do reszty. Już się mnie nie czepiali. Rozmawiali o jutrzejszym meczu. Po jakimś czasie przyszedł do nas Andrea i poinformował, że musimy poczekać na eskortę policji, bo przed halą zebrali się Bułgarzy.

W końcu wróciliśmy do hotelu. Wszyscy mieliśmy dość wrażeń, jak na jeden dzień, więc rozeszliśmy się do swoich pokoi. Już zasypiałam, gdy w hotelu rozległy się krzyki. Niechętnie wyszłam z ciepłego łóżka i uchyliłam drzwi. Na korytarzu kłócili się Michał i Zbyszek.

-…całkiem ci odwaliło!? Zawsze musisz być takim chamem!?-krzyczał na przyjaciela Kubiak.

-Znalazł się ten, co niby wiecznie jest miły i grzeczny!-z ironią odpowiedział Zibi.

Coraz więcej drzwi się otwierało i na korytarz zaczęli wychodzić inni siatkarze.

-Jedna ci nie wystarczy? Nie, bo ty i to twoje zasrane ego musicie się wszędzie wpieprzyć!-wyrzucał z siebie Dziku.

-Przecież mnie znasz… Zresztą jesteśmy do siebie podobni! I nie zrobiłem nic złego!

-Traktowałem cię jak brata! Najlepszy kumpel nie odstawia czegoś takiego!

-Dla mnie nasza przyjaźń zawsze była bardzo ważna! Nie moje wina, że ty miałeś to w dupie!-warknął Zbyszek i popchnął przyjaciela.

Michał nie wytrzymał i rzucił się na niego. Na szczęście reszta w porę zareagowała. Krzysiek z Kosą trzymali Zbyszka, a Jarosz i Ziomek odciągnęli Dzika.

-Co z wami? Co wy wyprawiacie? Jutro mecz, a wy się chcecie bić?-zrugał chłopaków El Capitano.

Zbyszek wyszarpnął się i ruszył w kierunku pokoju.

-Odwalcie się wszyscy-warknął ze złością i zatrzasnął za sobą drzwi.

-Dobra, teraz wszyscy spać. Nie wygramy ze Stanami zasypiając na boisku-Możdżon zaczął rozganiać chłopaków-Dobranoc!

-Chodź Misiek, my z Łukaszem cię przenocujemy-Igła pociągnął kolegę z drużyny.

Gdy przechodzili koło mnie spojrzałam na Michała. Zachowywał kamienną twarz, ale w jego oczach można było zauważyć ból…

____________________________________

Przepraszam, że tak późno, ale miałam problemy z prądem :(

Przepraszam za ten rozdział, bo jest taki sobie :(

Mam nadzieję, że posiadacie odrobinkę cierpliwości, która wystarczy Wam do następnego rozdziału ;)

Dziękuję za komentarze, jesteście kochani <3

Odpadliśmy z ME ;( Nie będę rozpisywać się na ten temat, bo zajęłoby to więcej miejsca niż rozdział. Zresztą każdy ma swoje zdanie w tej sprawie...

Z jednym wszyscy się zgodzą... Tak cholernie szkoda tych mistrzostw... Po ostatniej akcji nie byłam w stanie powstrzymać łez napływających do oczu ;(

Może coś weselszego na koniec.

Oglądaliście mecz towarzyski Złotek i Reprezentacji? Nasze mistrzynie grały świetnie :)

A Liliana jaka już duża. Jej wejście na boisko było pięknym gestem w stronę jej matki. Fantastyczny mecz i świetna atmosfera. A autograf Liliany... boski :]

To tyle ode mnie na dzisiaj... Trzymajcie się ;*