Rozdział 13

Wstałam po 10, ale spałabym dłużej, gdyby nie wiadomość o Mai.

„Cześć piękna ;) Pamiętaj, że dziś do Ciebie przyjdę, tylko coś zjem i już u Ciebie jestem :*”

No pięknie… Zapomniałam. Szybko wzięłam prysznic i się ubrałam. Gdy zadzwonił dzwonek do drzwi, ja już jadłam śniadanie. Otworzyłam, a przyjaciółka spojrzała na mnie za sceptyczną miną.

-Dopiero wstałaś. Zgadłam?

-Jakie dopiero… Już jem śniadanie.

Uściskałam ją i weszłyśmy do kuchni. Szybko skończyłam jeść, pozmywałam i zaczęłam opowiadać Majce o wrażeniach z ostatnich dwóch dni. Pominęłam jeden szczegół. Mianowicie akcję między mną, a Michałem.

-A i jutro wylatuję do Sofii.

Maja zakrztusiła się sokiem, który właśnie piła. Zaczęła strasznie kaszleć.

-Żartujesz?-wyszeptała ze łzami w oczach-Dopiero teraz mi o tym mówisz? Spakowana już jesteś?

-Nawet nie zaczęłam, nie miałam wcześniej czasu.

Majka wstała i poszła w kierunku schodów.

-Idziesz?

-Ale gdzie niby?

-Jak to gdzie? Musimy cię spakować!

Ruszyłam za przyjaciółką.

-Skoro finał jest w niedzielę, to trzeba cię spakować na tydzień, bo wygrają to i na pewno nie wrócicie wcześniej.

Zabrała się za wyrzucanie zawartości mojej szafy na łóżko.

-Gdzie masz walizkę?

Przyniosłam to, o co prosiła i patrzyłam jak mnie pakuje.

-Może ci pomóc? W końcu to ja wyjeżdżam, a nie ty…

-Musisz wyglądać nieziemsko, ale trochę na sportowo… Pakujemy szorty, bokserki, koszulki, ale nie za duży dekolt, bo będziesz ich rozpraszać… Może jakąś sukienkę, pewnie będziesz szła pozwiedzać miasto… Weź kosmetyki, a i jeszcze…

Moja przyjaciółka nadawała bez przerwy. Cały czas tłumaczyła, co do czego mam założyć, jakbym sama nie wiedziała… Walizka zapełniała się w zastraszającym tempie.

-Skąd masz koszulkę Kubiaka?

-Michał mi pożyczył.

-Michał ci pożyczył?-zapytała z chytrym uśmieszkiem.

-Tak, miałam mały wypadek i pożyczył mi, żebym się przebrała.

-Przebierałaś się u Michała Kubiaka? Ciekawe, co to za wypadek…

-Ubrudziłam się i nie chciałam chodzić z wielką plamą.

-Czemu wcześniej mi o tym nie powiedziałaś?-spojrzała na mnie podejrzliwie.

-Bo ja… zapomniałam. Tyle się działo. Spakuj tą koszulkę to mu oddam.

Widziałam, że nie do końca mi uwierzyła, ale nie ciągnęła mnie za język. Kiedy skończyła mnie pakować, walizka ledwo się zasuwała.

-To chyba wszystko… A i trzeba wybrać ci jakąś kieckę na jutro. Ta niebieska podkreśli kolor twoich oczu i do tego baleriny… albo lepiej koturny, przecież oni mają po dwa metry.

Wybrałyśmy ciuchy i zeszłyśmy na obiad. Tata czekał w kuchni ze schabowymi.

Usiedliśmy przy stole. Przez chwilę jedliśmy w milczeniu. Potem odezwała się Majka.

-Panie Wojtku, mogłabym jutro odwieźć Laurę na lotnisko?

Mało brakowało, a udławiłabym się kawałkiem kotleta. Mój tata spojrzał na nią zdziwiony.

-Oczywiście, tylko się nie spóźnijcie.

-Obiecuję, że Laura będzie na czas-mrugnęła do mnie, a ja dalej nie wiedziałam, o co jej  chodzi.

Po obiedzie Maja wracała do domu. Postanowiłam ją odprowadzić. Wytłumaczyła mi, że chce jechać, bo muszę ją zapoznać z siatkarzami. Wróciłam do siebie i jeszcze raz sprawdziłam, czy na pewno wszystko mam. Później siedziałam z tatą. Głównie oglądaliśmy telewizję, ale też trochę gadaliśmy o moim wyjeździe.

Wieczór minął spokojnie, wręcz leniwie. Tylko jedna rzecz mnie zaskoczyła. Dostałam sms od nieznanego numeru.

„Hej, jakie kwiatki lubisz? ;*”

Postanowiłam odpisać.

„Przepraszam, ale to chyba jakaś pomyłka.”

„Ty jesteś Laura, a ja piszę w imieniu Twojego wielbiciela. To co z tymi kwiatami?”

„Lubię róże, tulipany i bzy. A kto pyta?”

„Przyjaciel :] Dziękuję za informację.”

To było bardzo dziwne. Nie miałam pojęcia, kto mógł być tym „przyjacielem”. I po co chciał wiedzieć, jakie kwiaty lubię… Postanowiłam nie zaprzątać sobie tym głowy, bo jutro ważny dzień, a zagadka może sama z czasem się rozwiąże.

Rano biegałam po domu w tą i z powrotem, żeby zdążyć na samolot. Założyłam ciuchy, które wybrała mi wczoraj przyjaciółka. Pożegnałam się z tatą (oczywiście musiałam obiecać, że będę na siebie uważać) i razem z Mają ruszyłyśmy na lotnisko. Na miejscu byłyśmy przed czasem. Już z daleka widziałam tych olbrzymów.

-Cześć, chłopaki.

-Cześć-odpowiedzieli chórem.

-Chciałam wam przedstawić Maję, moją przyjaciółkę.

-To ta moja wielka fanka?-zapytał Zbyszek.

-Tak, dzięki za autograf-Maja wreszcie włączyła się do rozmowy.

Moja przyjaciółka łatwiej zawiera nowe znajomości, więc już po chwili rozmawiała z siatkarzami w najlepsze. Skończyło się tym, że koszulkę, którą miała na sobie, zdobiły podpisy całej drużyny. Ale nic nie trwa wiecznie. Musieliśmy już iść. Maja pożegnała się z siatkarzami, a potem rzuciła mi się na szyję. Pożegnałyśmy się i każda z nas ruszyła w swoją stronę.

______________________________________

No to lecimy do Bułgarii :]

Rozdział 13 w piątek trzynastego, ale mam nadzieję, że się podoba ;)

A skoro dzisiaj tyle trzynastek, to macie ode mnie naszą reprezentacyjną trzynastkę-Miśka ;]

Miłego weekendu ;*