Rozdział 11

Z jednego z łóżek przyglądał mi się Zbyszek.

-Co ty tu robisz? Przecież to pokój Michała…

-Tak się składa, że mamy wspólny pokój. To ja powinienem zapytać, czemu ty tu jesteś. I to w dodatku w samej koszulce Miśka.-zaśmiał się, a ja poczułam gorąco na policzkach-Dobra, nie musisz się tłumaczyć. Już mi wszystko powiedział.

-A gdzie jest Kuba?

-Coś marna z ciebie niańka… Nie martw się, zaprowadziłem go do Bartka.

Nagle drzwi się otworzyły i do pomieszczenia wszedł Kubiak. Widziałam jak spojrzał na moje nogi. Faceci… wszyscy tacy sami. Jak nie Zbyszek, to Michał. Ale muszę się przyzwyczaić, w końcu będę z nimi współpracować…

-Mam podręczną apteczkę. Pokaż, zaraz to opatrzymy.

Usiadłam na łóżku, a Michał zajął się oglądaniem mojej ręki.

-Ja pójdę zobaczyć, co u Zatora-Zbyszek skierował się do drzwi-A... Laura?

-Hm…?-podniosłam wzrok na atakującego.

-Przepraszam za moje zachowanie na treningu. Nie powinienem był tego robić.

Kubiak przyglądał mu się badawczo. Bartman nic więcej nie dodał, tylko uśmiechnął się do mnie i wyszedł.

-Teraz polejemy ranę wodą utlenioną-Michał powrócił do mojej ręki.

Poczułam pieczenie i mimowolnie syknęłam z bólu.

-Cii-chłopak zaczął delikatnie dmuchać na ranę, żeby nie bolało-Już lepiej?

Przytaknęłam głową. Siatkarz skończył opatrywać ranę.

-Zareagowałaś, jakby ci ktoś rękę odrąbał.

-Po prostu… Ja nie lubię widoku krwi. Zaraz robi mi się słabo, nawet gdy chodzi o kilka kropel.

Michał przyjrzał mi się uważnie. I zaczął delikatnie wodzić ręką po opatrunku.

-Do wesela się zagoi.

Spojrzałam w jego oczy, które wciąż się we mnie wpatrywały… Widziałam w nich ciekawość, zainteresowanie i jeszcze coś…

Drzwi otworzyły się z wielkim hukiem. Do pokoju wpadł Bartek, a za nim kilku innych siatkarzy i Kuba.

-Jak się czujesz? Co się stało? Żyjesz?-takie pytania padły z ust Winiara, Łukasza Żygadły i Igły.

-Nic mi nie jest, Michał opanował sytuację.

Widać było, że się o mnie martwili. Nie spodziewałam się, że wzbudzę takie zainteresowanie.

-Laura, rodzice dzwonili i pytali, kiedy wrócicie. Powiedziałem, że zaraz wyjeżdżacie-zwrócił się do mnie Bartek z ponaglającą nutką w głosie.

Zerwałam się z łóżka.

-Która godzina?

-Już po dwudziestej-Winiar spojrzał na zegarek i mnie uświadomił.

-Czemu mi wcześniej nie powiedzieliście, że już tak późno?-siatkarze popatrzyli po sobie-Teraz na pewno mnie zwolnią… Jestem beznadziejna…-Zaczęłam głośno myśleć, co zaowocowało uśmiechami na twarzach siatkarzy.

-Spokojnie, nikt cię nie zwolni. My już się o to postaramy-Igła mrugnął do mnie.

-Nie chcę cię wyganiać, ale lepiej już jedź-Kosok pociągnął mnie w stronę drzwi.

-Ale… moja sukienka…

-I tak nie zdąży wyschnąć-wtrącił Kubiak-Musisz jechać w mojej koszulce.

-Po prostu super-mruknęłam zrezygnowana i dałam się wyprowadzić z pokoju.

-Nie martw się, odzyskasz sukienkę w poniedziałek.

Na parkingu nie chciałam się żegnać z każdym z osobna, bo za długo by zeszło. Rzuciłam tylko do siatkarzy:

-Do zobaczenia w poniedziałek.

-Może nawet wcześniej.

Nie wiedziałam o co im chodzi, ale nie miałam czasu pytać. Odpaliłam samochód i już miałam odjeżdżać, kiedy drzwi mojego auta otworzył Dziku.

-Michał, dziękuję za wszystko, ale spieszę się…

-To niesprawiedliwe. Pit za komplement dostał buziaka, a ja za uratowanie ci życia tylko marne dziękuję?

Odpięłam pas i wysiadłam z auta. Przytuliłam go i szepnęłam mu na ucho dziękuję. Chłopak objął mnie mocno. Pocałowałam go w policzek.

-Jedź-odgarnął mi włosy z twarzy i puścił mnie.

Wsiadłam do samochodu i szybko ruszyłam. Patrzyłam we wsteczne lusterko na Michała, dopóki nie zniknął za zakrętem.

Rodzice Kuby nie byli zachwyceni, ale kazali mi przyjść jutro na siódmą do pracy. O dziwo, nie robili żadnych uwag pod adresem mojego stroju.

Wróciłam do domu. Tata już spał, a ja na razie nie miałam ochoty, ani siły rozmawiać o dzisiejszym dniu z Mają. Padłam na łóżko, ale nie mogłam usnąć. Zamiast spać, długo jeszcze rozmyślałam o wszystkich wydarzeniach tego popołudnia. Za każdym razem, gdy opadły mi powieki, widziałam wpatrujące się we mnie oczy Michała. Cały czas czułam boski zapach jego perfum i czułam jego silne, ciepłe ramiona otaczające moje ciało.

Zasnęłam nad ranem, myślami będąc przy Michale Kubiaku…

_______________________________________

Przepraszam, że tak późno, ale miałam ważny wyjazd. 3 godziny w jedną stronę do Krakowa i powrót... Po prostu padam... Ale wszystko załatwiłam i już jestem ;)

Taki trochę krótki wyszedł... Ale mam nadzieję, że się spodoba :)

Zachęcam do komentowania... Przysięgam, to nie boli :]
A... zapomniałabym... Dziękuję za ponad tysiąc wyświetleń. Jesteście kochani! <3

Buziaki ;*