Rozdział 12

Rano z wielkim trudem zmusiłam się do wstania z łóżka. Ale nie ma się co dziwić, jak się śpi trzy godziny. Przy śniadaniu myślałam o Michale. Doszłam do wniosku, że był mną zafascynowany tak samo, jak większość siatkarzy. Jego zachowanie było całkowicie normalne. Przecież to facet, a ja stałam przed nim w samej koszulce. Zresztą on jest siatkarzem i takich jak ja może mieć pełno. Często wyjeżdżałby na mecze, nie miałby dla mnie czasu, a hotki by mnie znienawidziły… Wmówiłam sama sobie, że nie warto zawracać sobie nim głowy, bo nic dobrego z tego nie wyniknie. Z takim przekonaniem ruszyłam do pracy.

Pani Iwona przed wyjściem do pracy zdążyła mnie jeszcze poinformować, że dziś przyjedzie Bartek z kilkoma kolegami. Już rozumiem, o co im chodziło z tym, że wcześniej się zobaczymy.

Kuba jeszcze spał, więc włączyłam telewizor i skakałam po kanałach. Nie było nic ciekawego, jak to zwykle bywa z naszą telewizją. Wyłączyłam plazmę i ruszyłam w kierunku biblioteczki. Wyciągnęłam spomiędzy książek jakiegoś harlequina i rozsiadłam się w fotelu. Chwilę po 9 obudził się Kuba. Na śniadanie zrobiłam mu omlety. Chyba mu smakowały, bo pochłonął je w zastraszającym tempie. Pobiegł grać na konsoli, a ja wróciłam do książki. Była bardzo nudna, więc moje myśli odbiegły daleko od Jessiki zakochanej w Richardzie. Może to te praktyki skierowały mnie na zastanowienie się nad moją dorywczą pracą. Zdarzało mi się zajmować dziećmi od dwóch do dziewięciu lat. Lubiłam opiekować się większymi dziećmi, bo są samodzielne i nie trzeba chodzić za nimi krok w krok. Ale małe dzieci są takie kochane, zawsze zadają dużo pytań i ciepło się robi na sercu, kiedy taki dzieciak podejdzie i cię przytuli. Lubiłam zostawać z dziećmi, bo one nie oszukują, są szczere do bólu. Chciałabym mieć kiedyś własne dzieci. Najlepiej trójkę. Doświadczenie już mam, co prawda nie zmieniam pieluch, ale wszystkiego można się nauczyć.

Moje rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi. Wpuściłam do środka Bartka, Pita, Łukasza, Winiara, Grześka i Igłę. Przywitałam się z chłopakami. Kuba bardzo ucieszył się na widok brata.

-Bartek, co się stało, że użyłeś dzwonka? Nauczyli cię?-zwróciłam się do chłopaka.

-Nie chciało mi się znów sprzątać.

Ja i przyjmujący zaczęliśmy się śmiać. Reszta nie wiedziała o co chodzi. Bartek opowiedział im, jak się poznaliśmy, a ja przyniosłam chłopakom soku.  Gadaliśmy i wygłupialiśmy się, ale w końcu przyszedł czas na obowiązki. Stałam w kuchni i zastanawiałam się, co można zrobić na obiad dla tylu wielkoludów. Poczułam czyjeś ramiona na swojej talii. Odwróciłam głowę i zobaczyłam Bartka.

-Nad czym tak myślisz?

-Zastanawiam się, co można ugotować dla tylu wygłodniałych facetów.

Bartek odwrócił się w stronę drzwi do salonu.

-Chłopaki, idziemy na pizzę!?-zapytał podniesionym głosem.

-Ja chcę z szynką i podwójnym serem.

-Ja wezmę bez oliwek.

-Wiejska jest dobra.

Chłopaki przekrzykiwali się, jaką kto zamówi pizzę. Spojrzałam na Bartka zdziwiona.

-I jak? Zadowolona?-siatkarz puścił mi oczko

-Jak ty to zrobiłeś?

-Trochę ich już znam…-ruszył w kierunku drzwi-A i jeszcze jedno… jakbyś mogła nie wspominać o tym przy Anastasim…

-Jasne, chodźmy już na tą pizzę.

-Pizza? Gdzie?-ze swojego pokoju wybiegł Kuba.

-Chodź, dzisiaj będzie na obiad-młody wydawał się zdziwiony, ale nie miał nic przeciwko.

Siatkarze pochłonęli jej ogromną ilość. Każdy wybrał ulubioną. Kuba był w raju. Normalnie nie odstępował Bartka na krok. Po jedzeniu poszliśmy do parku. Igła wpadł na genialny pomysł, a konkretnie zdjęcia. Wiedzieli, że jestem fanką siatkówki, więc słit focie z nimi były wskazane. Z chłopakami nie da się nigdzie wyjść. Rozdawali autografy, albo zachowywali się, jak dzieci. Mimo to świetnie się razem bawiliśmy. Wygłupiałam się jak nigdy. Winiar wziął mnie na barana, a ludzie na nas patrzyli jak na kosmitów. W parku był plac zabaw. Nie do opisania jest to, jak ponad dwumetrowy facet (czyt. Pituś) wygląda w małym kolorowym domku dla dzieci. Ziomek i Kosa zajęli koniki Bartek i Kuba próbowali się bujać na równoważni. Igła latał dookoła nas wszystkich z aparatem. Ale i tak wszystkim najbardziej podobała się karuzela. Żygadło z Nowakowskim nas kręcili, Krzysiek dalej robił za fotoreportera. Kręciliśmy się tak szybko, Kuba musiał zejść. Śmiechu i radości było co nie miara.

W końcu padnięci wróciliśmy do domu państwa Kurków. Po odprowadzeniu Kuby mogłam już iść do domu.

-Laura, masz czas, czy robiłaś jakieś plany na dzisiejszy wieczór?

-Nic nie planowałam. A co znowu wykombinowaliście?

-My? Nic. A może wyskoczymy do kina?

Spojrzeniu Winiarskiego nie da się oprzeć, więc musiałam się zgodzić. Mieliśmy się spotkać pod kinem o 19.30. Pojechałam do domu i trochę się ogarnęłam. Przebrałam się w krótką sukienkę bez ramiączek i pociągnęłam rzęsy tuszem, a usta błyszczykiem. Powiedziałam tacie, że nie wiem o której wrócę i poszłam na spotkanie z siatkarzami. Już na mnie czekali.

-Wow, Laura… Świetnie wyglądasz-Winiarowi oczy zaświeciły się na mój widok.

-Ekstra-powiedzieli jednocześnie Łukasz i Grzesiek.

-To dla nas się tak ubrałaś?

-Nie… Wiesz Piotrek, umówiłam się tu z takim jednym, zaraz powinien przyjść…

-Ślicznie-Bartek szepnął mi na ucho i ruszyliśmy w kierunku kasy biletowej.

Chłopaki, mimo moich protestów wybrali jakiś horror. Kupiliśmy popcorn, który co jakiś czas leciał w moim kierunku. Przez większość filmu siedziałam z zamkniętymi oczami. Mieli ze mnie niezły ubaw. Tylko Pit nie nabijał się ze mnie, ale podejrzewam, że on też nie przepada za takimi filmami. Odetchnęłam z ulgą, gdy na ekranie wyświetliły się napisy końcowe. Siatkarze chcieli wyciągnąć mnie jeszcze na spacer.

-Nie dzisiaj, może innym razem. Jest już późno, a ja dzięki wam boję się, że coś mnie zaatakuje.

-To my cię odprowadzimy-zaoferował Ziomek.

I tak ruszyliśmy przez miasto w kierunku mojego domu. Gdy dotarliśmy na miejsce, chłopaki rozsiedli się w altance przed domem i nie mieli zamiaru iść do siebie. Siedzieliśmy tam i opowiadaliśmy sobie kawały. Gdy zaczęłam zasypiać na siedząco Bartek stwierdził, że muszą już iść. Podziękowałam mu w duchu i pożegnałam się z nimi. Kolejny dzień pełen wrażeń. Poszłam do łóżka i zasnęłam tak jak stałam.

_____________________________________

Kolejny rozdział pozostawiam Waszej ocenie ;)

Chłopaki odwiedzili Laurę i spędzili z nią cały dzień, taka mała integracja przed wspólną pracą... :D

Co tu dużo pisać... Rozdział, jaki jest, każdy widzi :P

Jak zwykle zachęcam do komentowania ;)

Pozdrawiam :*