Rozdział 16

Przebrałam się w białą sukienkę, która po przygodzie z lodami wyprana wisiała w szafie. Włosy zaplotłam w warkocz. Rzęsy podkreśliłam tuszem i spryskałam się ulubionymi perfumami. Założyłam baleriny, do torebki schowałam telefon i klucze, po wcześniejszym zamknięciu za sobą drzwi. Po chwili zjeżdżałam już windą na dół. Nie ma co, tempo miałam ekspresowe. Siatkarz już na mnie czekał. Spojrzał na zegarek.

-Dwie minuty spóźnienia-zakomunikował mi z poważną miną.

-Oj, Michał, daj spokój… Bo nigdzie z tobą nie pójdę…

Jego twarz rozjaśnił uśmiech.

-Skoro tak ładnie dla mnie wyglądasz i założyłaś moją ulubioną sukienkę… to chyba mogę ci wybaczyć-zachichotał.

-To gdzie idziemy?

-Co powiesz na przytulną kawiarnię tuż za rogiem?

-Brzmi kusząco-uśmiechnęłam się do chłopaka i powoli ruszyliśmy.

Kubiak jak na prawdziwego gentelmana przystało otworzył mi drzwi wybranej kawiarni. Było tam bardzo przytulnie. Zajęliśmy stolik przy oknie.

-To na co masz ochotę?

-Hmm… Może cappuccino i szarlotkę.

-Cappuccino? Przecież ty nie pijasz kawy-zdziwił się Michał.

-Cappuccino to całkiem inna bajka-uśmiechnęłam się-A ty co bierzesz?

-To samo-mrugnął do mnie i złożył zamówienie.

Po chwili wrócił do stolika.

-I jak ci się podoba praca z nami?

-Po dwóch dniach trudno stwierdzić… Jest fajnie, ale ciężko jest się skupić…

-Jak się pracuje z takimi przystojniakami…-Michał zawadiacko się uśmiechnął, a ja się zaśmiałam.

-Raczej miałam na myśli to, że ciągle ktoś coś chce, każdy mnie zaczepia i zagaduje. Ale  nie powiem, jest na co popatrzeć, zwłaszcza jak ściągacie koszulki-teraz oboje się śmialiśmy.

-Coś mi się wydaje, że miałaś zajmować się pracą, a nie oglądać za siatkarzami.

-To ja może lepiej pójdę poszukać Olka, żeby dał mi jakieś zajęcie…-zaczęłam podnosić się z miejsca, ale Michał złapał mnie za rękę.

-Nie wygłupiaj się. Niosą już nasze zamówienie.

Usiadłam z powrotem. Kelnerka postawiła przede mną ciasto i cappuccino. Posłodziłam kawę i delikatnie wodziłam łyżeczką po filiżance. Kątem oka widziałam, jak Michał mi się przyglądał.

-Michał, dlaczego mnie tu zaprosiłeś?-widziałam, że zdziwiłam go tym pytaniem.

-No… Bo chciałem z tobą porozmawiać… Lepiej cię poznać…-odpowiedział zmieszany.

-To co chciałbyś o mnie wiedzieć? Obiecuję, że będę szczera-uśmiechnęłam się zachęcająco do siatkarza.

-Czym lubisz się zajmować?

-Lubię czytać książki, godzinami gadać z Majką, kibicować siatkarzom-przy tym do niego mrugnęłam-pomagać tacie w warsztacie, słuchać muzyki. Dobra, to było łatwe. Następne poproszę.

-W warsztacie?-tym to go zszokowałam.

-Mój tata pracuje w warsztacie samochodowym. Od dziecka lubiłam patrzeć, jak naprawia samochody, a z czasem zaczęłam mu pomagać-wytłumaczyłam ze spokojem-To o co chcesz jeszcze zapytać?

-Ulubiony kolor?

-Serio chcesz to wiedzieć?-potwierdził kiwając głową-Nie ma takiego… Chociaż tak najbardziej, to chyba niebieski.

-Jakie książki czytasz?

-Głównie przygodowe i kryminały, ale jak mam doła to nie pogardzę romansidłem.

Dawno nie zdarzyło mi się, żeby ktoś tak uważnie mnie słuchał i tak się mną interesował.

-Na razie tyle o mnie. Teraz twoja kolej.

-Masz rację, tak będzie sprawiedliwie. Dokończę przesłuchanie innym razem-wybuchnęliśmy śmiechem.

-Panie Kubiak, czym pan lubi się zajmować? Oczywiście poza siatkówką.

-Hm… Niezbyt często mam wolny czas, ale jak nadarzy się okazja, to chętnie…

Dalszą jego wypowiedź przerwało stukanie w okno, przy którym siedzieliśmy. Za nim ujrzałam kilku siatkarzy szczerzących się do nas. Po chwili wparowali do kawiarni i otoczyli nas.

-No co tam, gołąbeczki?-wypalił Igła.

-Czyżbyśmy przeszkadzali w randce?-dodał Pit.

-To nie jest randka!-zaczęłam nas bronić.

-Ale ja głupi jestem-Piotrek walnął się w czoło-Przecież stolik dla dwojga, kawa i ciasto w romantycznej kawiarni, wcale nie kojarzą się z randką. A dorzucając do tego wasze czułe spojrzenia…

-Piotruś, radę ci się przymknąć… Chyba nie chcesz mieć we mnie wroga?-zapytałam patrząc groźnie na Nowakowskiego.

-Oj, Laura, daj spokój. Co ty na żartach się nie znasz?

-Już mamy zacząć się śmiać?-wtrącił Kubiak.

Chłopaki dosunęli drugi stolik, dostawili krzesła i się do nas dosiedli.

-To co tu mają dobrego?-Winiar zaczął zastanawiać się, co zamówić.

-Będziesz to jeszcze jadła?-Piotrek wskazał na moją niedokończoną szarlotkę.

-Nie, jak chcesz to zjedz. Ja i tak już miałam iść, bo zmęczona jestem-dopiłam cappuccino i wstałam.

-To ja cię odprowadzę-Dziku spojrzał na Pita pochłaniającego moje ciastko i ruszył w moją stronę.

-To na razie chłopaki-pomachałam siatkarzom i poszłam zapłacić.

Nie obyło się bez krótkiej sprzeczki z Michałem, który uparł się zapłacić za mnie. Oczywiście postawił na swoim.

-Naszą rozmowę dokończymy przy najbliższej okazji-obiecał przyjmujący.

Nim się obejrzałam, staliśmy już na hotelowym korytarzu.

-Szkoda, że chłopaki pojawili się, jak zwykle nie tam gdzie trzeba. Ale widzisz, tym razem twoja sukienka wyszła ze spotkania ze mną bez szwanku-zauważył siatkarz.

-Nie jest źle, dobrze, że po ostatnim razie się doprała-uśmiechnęłam się.

-Misiek!-z pokoju obok wypadł Bartman-Sorry, nie chciałem wam przeszkadzać-mieszał się chłopak.

-W niczym nam nie przeszkadzasz. Właśnie szłam do siebie-wytłumaczyłam atakującemu-Mam nadzieję, że to jeszcze powtórzymy-przytuliłam Michała i wróciłam do swojego pokoju.

Oparłam się o drzwi i przymknęłam oczy, myśląc o zapachu jego perfum, lazurowych oczach i zabójczym uśmiechu. Wzięłam zimny prysznic, żeby trochę ochłonąć i położyłam się w miękkiej pościeli.

Otworzyłam oczy. W pokoju było ciemno. Musiałam zasnąć. Nawet nie wiem, co mnie obudziło. Zapaliłam lampkę przy łóżku. Zegarek wskazywał 01:37. Obok lampki leżał kawałek ciasta i karteczka. Od razu się rozbudziłam. Chwyciłam za kartkę i rozłożyłam ją z ciekawością.

„Nie dane ci było, zjeść w spokoju szarlotki w kawiarni, więc ciastko przyszło do Ciebie. Smacznego :*

                                                                          Twój Wielbiciel

PS. Na przyszłość zamykaj drzwi od pokoju na klucz, nie chcę, żeby coś Ci się stało.”

Wpatrywałam się w liścik. Nie mam pojęcia, kto mógł to przynieść. Możliwe, że ten „wielbiciel” wyszedł chwilę przed moim przebudzeniem. Pewnie mnie obudził. Ja sobie spałam, a tu ktoś łazi po moim pokoju. Wstałam z łóżka i zamknęłam drzwi na klucz. Lepiej późno niż wcale. Jedząc ciastko zastanawiałam się, kto mógł je przynieść. Jedynym wnioskiem jaki udało mi się wyciągnąć, było to, że musiał to być któryś z siatkarzy, którzy wpadli do kawiarni, jak siedziałam tam z Michałem. Ewentualnie ktoś, komu powiedzieli. Kręciłam się na łóżku, przez pół nocy, nie mogąc zasnąć.
_________________________________________
No to się wyjaśniło ;)
Chłopaki przerwali im "przesłuchanie", ale może jeszcze będzie okazja, żeby dokończyć tą rozmowę...
Przepraszam, że dziś trochę później, ale jestem u cioci i nie dałam rady nic wcześniej wstawić... :(
Za to, że musieliście czekać, łapcie ode mnie naszą kochaną reprezentację :*
Do soboty ;)