Rozdział 64

-Co się stało?-szybko wyplątałam się z pościeli i wybiegłam na korytarz.

-Uważaj!

Zaliczyłam ślizg przez całą długość korytarza. Dobrze, że Michał mnie złapał, bo wylądowałabym na podłodze. Z kuchni wyszedł zadowolony z siebie psiak.

-Chyba pożałuję, że ci go dałem-Misiek narzekał pod nosem na stworzonko.

-Chodź do mnie Koksik.

-Kto?-chłopak uniósł pytająco brwi.

-No Koksik, Koks. Tak będzie miał na imię.

-Koks?-zapytał niedowierzając.

Po moim potwierdzeniu zaczął się strasznie śmiać. Dołączyłam do niego. Potem śmialiśmy się z tego, że taki mały pies potrafi zrobić tak dużą kałużę. W końcu się ogarnęliśmy. Zmyłam podłogę, zjedliśmy, a potem wyszliśmy z Koksem na spacer.

Po południu Michał wpadł na genialny pomysł. Mianowicie poszliśmy na łyżwy. Trochę protestowałam, bo co będzie, jak mi się ten olbrzym połamie? Obiecał, że umie jeździć, więc się zgodziłam. Bawiłam się świetnie. Miśkowi szło lepiej niż mi, przez co kilka razy śmiał się, gdy zaliczyłam glebę. Koks został u sąsiadów, a my ścigaliśmy się po lodowisku.

Gdy już myślałam, że nogi mi odpadną, postanowiliśmy wracać. Michał zabrał mnie jeszcze po drodze na gorącą czekoladę. Rozmawialiśmy o świętach i Sylwestrze. Niestety trzeba się było zbierać, bo czekała mnie jeszcze długa droga.

Siatkarz pomógł mi spakować rzeczy. Koksika posadziłam na przednim siedzeniu, pożegnałam się z chłopakiem i powoli ruszyłam w stronę domu. Było ślisko, musiałam jechać wolno i droga strasznie mi się dłużyła. Od czasu do czasu zerkałam na śpiącego w fotelu obok szczeniaczka, a na mojej twarzy od razu pojawiał się uśmiech.

Dojechałam do domu koło północy. Tata już spał, więc wzięłam rzeczy i Koksa do mojego pokoju. Zmęczona zasnęłam w ciepłej pościeli.

Po trzeciej nad ranem obudziło mnie skomlenie.

-Koks, weź się zamknij… Koks! Ja rano muszę wstać na zajęcia!

Skończyło się na tym, że musiałam wziąć psinę do łóżka, bo inaczej nie było mi dane się wyspać.

Po przebudzeniu czekała na mnie niespodzianka. Mój krzyk słyszeli chyba sąsiedzi… Mój śliczny, słodki Koksik… narobił mi pod drzwiami. Jak na niego krzyczałam, schował się pod łóżkiem. Sprzątnęłam po nim i zeszłam na dół. Tego małego drania musiałam znieść, bo jeszcze był za mały, żeby chodzić po schodach.

-Laura, skarbie, co się stało? Czemu tak krzyczałaś?-tata zasypał mnie lawiną pytań.

-Przez niego-wyciągnęłam w jego kierunku dłonie, w których trzymałam Koksika.

Przy śniadaniu wytłumaczyłam tacie, dlaczego krzyczałam i skąd mam tego łobuza. Na szczęście nie miał nic przeciwko. Oczywiście pod warunkiem, że nauczę go, żeby wołał, jak będzie musiał iść na dwór.

Kolejne dwa tygodnie dłużyły mi się niemiłosiernie. W sobotę chłopaki grali w Gdańsku, więc mecz mogłam sobie wybić z głowy. Czekałam na kolejną sobotę, bo wtedy mieli grać u siebie i to z Resovią. I to ostatni mecz przed świętami.

Byłam z Andrzejem w kinie, kilka razy wyszliśmy na spacer. Koks za każdym razem na niego warczał… Psa uczyłam wychodzenia na dwór i wykonywania prostych komend. W połowie ostatniego tygodnia przed świętami odwiedziła mnie Maja z wielkim miśkiem. Przeprosiła za swoje zachowanie, powiedziała, że rozumie swój błąd i chciała znów być moją przyjaciółką. Ulżyło mi, że się pogodziłyśmy. Może to ta magia świąt pomogła?

W domu było już posprzątane, więc z czystym sumieniem mogłam w piątek, 21 grudnia jechać do Żor. Pogoda, delikatnie mówiąc, była niesprzyjająca, ale jakoś dojechałam. Z Michałem długo się nie widziałam, więc po prostu siedzieliśmy przytuleni na kanapie i cieszyliśmy się swoją obecnością. A już jutro mecz! Widziałam, że Michał się denerwował. Może dlatego, że miał grać przeciwko najlepszemu przyjacielowi.

Nim się obejrzeliśmy, minął poranny trening, rozgrzewka i wybiła godzina 17. Obie drużyny wyszły na boisku. Ja w Michałowej koszulce i szaliku Resovii wspierałam Kubiaka, nie zapominając o przyjaciołach z drużyny przeciwnej. Jastrzębski Węgiel wygrał w trzech setach! Ostatni grali na przewagi, ale nie dali szansy drużynie z Rzeszowa i nie przedłużyli meczu. Wbiegłam na boisko i pocałowałam chłopaka. Potem przytuliłam każdego ze smutnych Resoviaków. Pocieszyłam ich, że z kimś innym zdobędą trzy punkty. Igła pytał mnie czy jutro będę w domu, ale nie chciał zdradzić, po co mu te „poufne” informacje. Porozmawiałam trochę z chłopakami, a potem życzyłam wszystkim wesołych świąt i czekałam aż Michał wróci z szatni. Musiałam się z nim pożegnać, bo ja wracałam do domu, pichcić potrawy wigilijne, a on jechał do rodziców. Złożyłam mu najszczersze życzenia, upewniłam się, że w pierwszy dzień świąt przyjedzie do mnie i ruszyłam w kierunku Łodzi.

Humor mi dopisywał, bo bardzo lubiłam święta. W radiu rozbrzmiewały świąteczne piosenki, a mnie jutro czekało gotowanie. Choinka już stała ubrana (Koks tak pomagał, że stłukł kilka bombek i ściągnął łańcuch z choinki), więc czuło się już tą niezwykłą atmosferę.

W niedzielę obudziłam się wcześnie i po szybkim śniadaniu, założyłam jakieś stare ciuchy, związałam włosy i zaczęłam urzędować w kuchni. Tata mi nie pomagał, bo jego strach dopuścić do jakichkolwiek garnków. Gotowania nie było jakoś strasznie dużo, bo to Wigilia dla dwóch osób. Od śmierci mamy zawsze tak ją spędzaliśmy, mimo że rodzina zawsze nas zapraszała.

Kończyłam smażyć rybę, gdy usłyszałam dzwonek do drzwi.

-Tato, otworzysz?

Nie słyszałam, z kim rozmawiał w korytarzu. Wróciłam do przerwanej czynności, podśpiewując sobie piosenkę „Dong dong”.

-Laura, do ciebie.

Odwróciłam się i zobaczyłam spory tłum…

_______________________________________

Cześć :]

Stęskniłam się za Wami, więc jestem ;)

Jak myślicie, kto przyszedł?

Piesek Koks... :D To pomysł mojej mamy :D Mały york, a taki koksu :P

Jak po świętach?

Ja zaraz jadę do cioci na kilka dni, ale jak będziecie ładnie komentować, to rozdział pojawi się w poniedziałek ;) Jak nie to po Nowym Roku...

Pozdrawiam Was serdecznie ;*