Rozdział 58

Chłopaki wybrali się do sklepu po zakup procentów, a ja z resztą dziewczyn udałyśmy się prosto do domu Michała Łasko. Gdy tylko dotarłyśmy Milena nas oprowadziła. Byłam pod wrażeniem. Wszystko urządzone nowocześnie, ale też przytulnie i z pomysłem. Na mojej twarzy mimowolnie pojawił się wielki uśmiech, jak tylko spojrzałam na ścianę z odciśniętymi dłońmi. Idealnie wkomponowała się w wystrój. Po obejrzeniu mieszkania chciałyśmy zrobić kanapki, bo przecież chłopaki po meczu pewnie są głodni, ale odezwał się telefon Martyny, dziewczyny Radka Zbierskiego.

-Chłopaki pytają jaką chcemy pizzę-powiedziała po chwili rozmowy.

40 minut później do domu wpadła banda wielkoludów, podzwaniając butelkami i wnosząc zapach pizzy.

-Co wy? Monopolowy okradliście?-wytrzeszczyłam oczy na widok ilości trunków zakupionych przez siatkarzy.

-Spokojna głowa-mrugnął do mnie Czarnowski-Jutro mamy wolne, niedziela, dzień odpoczynku.

Z głośników poleciała głośna muzyka, ale było jeszcze słychać dźwięk otwieranych puszek z piwem. Trochę poplotkowałam z dziewczynami, które popijały drinki, ale ja odmówiłam, bo chciałam wrócić z Michałem do jego mieszkania. Miło nam się rozmawiało, ale musiałyśmy siedzieć w kuchni, bo było za głośno, żeby w salonie normalnie gadać. Nie powiem, wydawały się miłe i szybko złapałam z nimi dobry kontakt.

-Tu jesteście!-do kuchni wpadł Łasko-A my was szukamy i szukamy… Rozumiem, że niektórzy faceci uważają, że miejsce kobiet jest w kuchni, ale ja nie jestem taki-zarzekał się nieźle wstawiony kapitan.

-Jak już musicie siedzieć w kuchni, to nie wszystkie naraz-wtrącił się stojący za nim Bontje-Ja wiem, że was naturalnie ciągnie do garnków i patelni…

-Ej! Bez takich mi tu!-oburzyła się Milena.

-Sorry-podniósł ręce w obronnym geście.

-To idziecie do nas?

Poszłyśmy z nimi do reszty, gdzie oznajmili nam, że będą grać w butelkę. Na fanty… Kategorycznie odmówiłam, ale inne dziewczyny nie miały nic przeciwko. No prawie nic… Dopóki Martyna nie została w samej bieliźnie i znów na nią padło.

-Koniec zabawy!-wstała i zgarnęła swoje ciuchy i biżuterię i poszła się ubrać.

-Ale dopiero zaczęło robić się ciekawie…-jęknął Tischer.

-To gramy dalej, ale już bez niej-zarządził gospodarz.

Kolejne kręcenie butelką i padło na Russella, który był już w samych bokserkach. Wstał i chwycił za gumkę od bielizny. Wszyscy zatkali oczy, część wybiegła z krzykiem, a ja ze śmiech spadłam z brzegu kanapy, na której siedziałam.

-Stop! Koniec zabawy!-obwieścił Polański.

Zdziwiony Holmes poprawił bieliznę i wciągnął na siebie spodnie. Następnie podszedł do mnie z wyciągniętą dłonią, bo nadal leżałam na dywanie.

-Nic ci nie jest?

-W porządku, ale trochę przegiąłeś z tym striptizem-zaśmiałam się, a on mocno pociągnął mnie z podłogi.

W ułamku sekundy byłam w pozycji pionowej. Siatkarz użył tyle siły, że zatrzymałam się na jego umięśnionym, nagim torsie.

-Przepraszam, ale jesteś leciutka-uśmiechnął się.

Nadal jedną ręką trzymał mój nadgarstek. Drugą podniósł i delikatnie odgarnął włosy spadające na moją twarz. Czułam żar bijący od jego ciała…

-Laura!-do pomieszczenia wszedł Łasko.

Szybko odsunęłam się od środkowego.

-Yyy… Jest mały problem z Michałem…-wydukał kapitan.

-Już idę-rzuciłam jeszcze jedno spojrzenie na Russella i wyszłam do chłopaka.

-Nie bądź głupi! Ona jest z Kubiakiem…-usłyszałam jeszcze za plecami.

Okazało się, że mój kochany chłopak zasnął na krześle w kuchni. Postanowiłam, że najwyższa pora się zbierać. Nie pomógł mi w tym fakt, że moje kochanie było bez butów, jednej skarpetki i koszulki, a do tego pod wpływem… Łatwo nie było, ale z moją pomocą założył na siebie brakujące części garderoby. Wrzuciłam do torebki jego pasek, bo już nie chciałam męczyć ani siebie, ani jego. Pożegnałam się ze wszystkimi. Wojtaszek pomógł mi odholować go do samochodu i ruszyliśmy do Żor.

-Jedno piwo?-mruknęłam zerkając na chłopaka.

-Przepraaaszaaam…

Dojechaliśmy szybko, bo w środku nocy nie ma ruchu na drodze. Wysiadłam i otworzyłam drzwi przyjmującego.

-Wysiadka-oznajmiłam.

Nie mógł poradzić sobie z odpięciem pasa. Westchnęłam przeciągle i schyliłam się nad nim, żeby mu pomóc. Zaczął mnie całować po szyi.

-O nie! Tak się nie bawimy!-wyprostowałam się szybko.

Trochę za szybko, bo uderzyłam głową w dach samochodu, aż łzy mi do oczu napłynęły.

-Ała!-jęknęłam-Wysiadaj i do domu-warknęłam, rozmasowując bolące miejsce.

Weszliśmy do środka. Michał ściągnął koszulkę, stojąc na środku korytarza i podszedł do mnie.

-Nie.

-Ale…

-Nie, koniec kropka. Boli mnie głowa, bo ty musiałeś za dużo wypić! Idź spać!

Wyminęłam go szybkim krokiem, wyciągnęłam z zamrażalnika jakąś mrożonkę i usiadłam na kanapie w salonie. Całkowicie ode chciało mi się spać. Przykładałam zimny okład do bolącego miejsca. Usłyszałam szum wody w łazience.

-Tylko się nie utop…-mruknęłam pod nosem.

Po kilku minutach trzasnęły drzwi od łazienki i po chwili poczułam ogromne dłonie na moich ramionach.

-Przepraszam. Bardzo boli?-zapytał odsuwając okład i składając delikatny pocałunek w tym miejscu.

-Już nie. Miałeś iść spać.

-Sam się boję. Przepraszam, że zachowałem się jak ostatni palant.

-Jak ty to zrobiłeś? Przed chwilą ledwo stałeś na nogach, a teraz jesteś prawie trzeźwy-zdziwiłam się.

-Zimny prysznic i łzy w oczach ukochanej kobiety potrafią postawić na nogi-uśmiechnął się.

I jak można się na niego gniewać? No nie można… Poszliśmy do łóżka, bo Misiek po tym prysznicu był bardzo zmarznięty. Mocno go przytuliłam i po chwili zasnęłam.

Obudziliśmy się w porze obiadowej. Nie chciało nam się gotować. O dziwo mnie głowa bolała bardziej niż Michała, ale to przez guza, którego sobie nabiłam… Postanowiliśmy zjeść pierogi, które były tą mrożonką, co w nocy „uratowała mi życie”. Misiek miał pełno mrożonego jedzenia, bo babcia się o niego martwiła. Wystarczyło słowo babcia i dalsze wyjaśnienia były zbędne.

Po siedzieliśmy trochę przed telewizorem, a później Michał wpadł na pomysł, żeby zadzwonić do Łasko i spytać, jak się trzyma. Po kilku sygnałach odebrała Milena. Okazało się, że nadal była u niej większość drużyny i że dopiero zaczęli wstawać. W tle było słychać jęki. No tak. Kac morderca. Było mi głupio, że dziewczyna została sama z tym wszystkim, więc razem z przyjmującym pojechaliśmy jej pomóc w sprzątaniu.

Wszędzie opakowania po pizzy, puszki po piwie, części garderoby… Zastanawiałam się, co mogło się tam dziać po naszym wyjściu. Ja sprzątałam śmieci, a Misiek kolegów. Część zabrała się z tymi, którzy mieli dziewczyny, a resztę wsadził do taksówek. Milena strasznie nam dziękowała za pomoc. Łasko nadal spał, więc po uprzątnięciu wszystkiego ulotniliśmy, żeby nie przeszkadzać.

-Naprawdę jesteś cudowna-uśmiechnął się Michał, gdy przekroczyliśmy próg jego mieszkania.

-Czemu niby?

-Ledwo ich znasz, widziałaś dwa czy trzy razy na oczy, a tak pomagasz…

-Polubiłam ich-wzruszyłam ramionami.

-I bardzo mnie to cieszy-mrugnął.

Niestety koło 20 stwierdziłam, że najwyższa pora wracać do domu. Michał strasznie jojczył, żebym została, ale rano musiałam być na uczelni. Znów żegnałam się z nim na tydzień. Obiecałam, że choćby nie wiem co, przyjadę na ich następny mecz. Za tydzień w niedzielę mieli grać w Rzeszowie. Nie odpuściłabym tego meczu, bo długo nie widziałabym się z Michałem, a po drugie wreszcie była okazja zobaczyć Pitera, Igłę, Zibiego, Kosoka… Co z tego, że dzwonili, jak żaden mnie nawet nie odwiedził?

Znów zaczęłam odliczać godziny (bo nawet nie dni) do kolejnego meczu...

__________________________________________

No hejka ;)

Mam nadzieję, że ten rozdział wyszedł mi minimalnie ciekawszy niż poprzedni :P

 Impreza u Łasko, Russell, pijany Misiek... Chyba nie było źle ;]

A w następnym mecz z Sovią :D

Jutro wracam do domu, więc rozdziały, które się u Was pojawią w weekend przeczytam prawdopodobnie w poniedziałek lub wtorek ;]

W końcu idą święta, trzeba co nieco posprzątać...

Biorę się za pisanie rozdziału na sobotę, bo jak wrócę do siebie, to nie będę miała na to czasu :P

Nie zrobiłam tego wcześniej, bo kupiłam sobie książkę, od której nie mogłam się oderwać ^^

Uwielbiam takie książki ;D

Nie przynudzam, lecę pisać ;]

Buziaki ;*