Rozdział 2

-Niespodzianka!

W salonie było ze 20 osób. Krzyknęli na mój widok, oślepił mnie błysk flesza i każdy rzucił się w moją stronę z życzeniami. Cały czas byłam zdezorientowana i niewiele do mnie docierało. Moi znajomi nie zwracali na to uwagi. Ściskali mnie, dawali prezenty i życzyli wszystkiego, co najlepsze. Od koleżanek z roku dostałam koszulkę Bartka Kurka z autografem. Normalnie nie wiem, jak udało im się ją zdobyć. Dziewczyny są świetne, nie mam pojęcia jak się im odwdzięczę. Hm… koszulka Bartka, a pomyśleć, że dopiero co spotkałam jego młodszego brata…

W końcu podeszła do mnie Majka.

-Sto lat, sto lat, solenizantko. Jak ci się podoba niespodzianka?-zapytała z wielkim uśmiechem

-Jest świetna, tylko czy ja nie jestem na takie rzeczy za stara? I nadal nie wiem, jak udało ci się to przede mną ukryć. I jak wciągnęłaś w to mojego tatę?

-Ty? Stara? No proszę cię, 22 lata to bardzo młody wiek i możesz robić to, na co masz ochotę-mrugnęła do mnie-Pamiętasz, jak ostatnio Baśka wyciągnęła cię do kina? Ja wtedy zabrałam się za organizację. Nie było łatwo ukryć to przed tobą, ale warto dla twojej miny-zaśmiała się- Zośka zrobiła zdjęcie. A z twoim tatą nie było problemu, przekonałam go. Wiesz przecież, że ma do mnie słabość.

-Jesteś niesamowita, naprawdę bardzo ci dziękuję-wiedziałam, że przyjaciółka musiała się nieźle natrudzić, żeby to przede mną ukryć. Mocno ją uściskałam.

-Ale to jeszcze nie wszystko. Mam coś dla ciebie.

Majka wyciągnęła w moją stronę małe pudełeczko. Otworzyłam je, a moim oczom ukazał się śliczny wisiorek w kształcie Mikasy.

-Jest cudowny. Dziękuję, ale naprawdę nie musiałaś-przyjaciółka tylko wzruszyła ramionami i cmoknęła mnie w policzek.

-Idź zabawiać gości, nie zatrzymuję dłużej-uśmiechnęła się i ruszyła w stronę kuchni.

Podeszłam do taty, bo siedział zamyślony w kącie. Nie widział, jak podchodziłam. Z zaskoczenia rzuciłam mu się na szyję.

-Wiesz, że jesteś najlepszym tatą na świecie?

-Ile razy będziesz mi to jeszcze dziś powtarzać?-uśmiechnął się do mnie-To przyjęcie nie jest moją zasługą, tylko twoich przyjaciół.

-Ale ty się zgodziłeś.

-Jakby ciebie Majka tak dręczyła, to też byś się zgodziła dla świętego spokoju-zaczął się śmiać.

Dawno nie widziałam go tak wesołego. To było dla mnie najlepszym prezentem. Na drugim miejscu był bilet na mecz, za który jeszcze raz mu podziękowałam.

-To jeszcze nie koniec niespodzianek na dzisiaj skarbie-mrugnął do mnie, ale nie chciał nic więcej zdradzić.

Postanowiłam trochę poszaleć ze znajomymi. Zośka pokazała zdjęcie, które mi zrobiła, gdy weszłam do pokoju. Miałyśmy z niego niezły ubaw. Kilka osób tańczyło, bo Dawid, mój sąsiad postarał się o muzykę. Śmialiśmy się i żartowaliśmy. Tańczyłam z kilkoma osobami. Udało mi się wyciągnąć na parkiet nawet mojego ojczulka, ale gdy tylko zaczęliśmy tańczyć, ktoś wyłączył muzykę. Do pokoju weszli Majka i Dawid z wielkim tortem w kształcie koszulki siatkarskiej z moim nazwiskiem. Niby sama nie grałam, ale wszyscy wiedzieli, jak bardzo kocham tan sport. Nigdy nie widziałam ładniejszego tortu. Znajomi zaczęli śpiewać mi sto lat. Kilku kumpli z uczelni zajęło się otwieraniem i podawaniem szampana. Wznieśliśmy toast za mnie. To były chyba najlepsze urodziny w moim życiu.

Wieczór minął szybko. Majka została dłużej, żeby pomóc w sprzątaniu. Miałam świetną okazję, żeby pochwalić się najnowszą rewelacją.

-Majka muszę ci coś powiedzieć. Padniesz z wrażenia. Zgadnij, kto wybiera się na mecz Ligi Światowej? I to nie byle jaki, tylko Polska-Brazylia-uśmiechnęłam się do przyjaciółki. Chciałam zobaczyć jej reakcję.

-No co ty, nie żartuj. To fantastycznie, ale musisz mi obiecać autograf Zbyszka Bartmana.

-Nie ma sprawy-zaczęłyśmy się śmiać. Cała Majka, teraz muszę zrobić wszystko, żeby zdobyć ten autograf, bo inaczej nie da mi żyć. Właśnie za to ją kochałam. Zawsze wiedziała czego chce, pomagała mi w każdej trudnej sytuacji, po prostu była. Traktowałyśmy się jak siostry, więc obiecałam jej autografy, kogo tylko będzie chciała.
Powiedziałam jej też o koledze Marcina, który okazał się bratem jednego z naszych orzełków. Majka była zachwycona i święcie przekonana, że Kuba na pewno przychodzi czasem na plac zabaw ze starszym bratem i na pewno go poznam. Wiedziałam, że to mało prawdopodobne, ale Maja zawsze była optymistką.

Dokończyłyśmy sprzątanie i Majka została u mnie na noc. Nie chciałam jej pozwolić, żeby sama wracała w nocy do domu. Z resztą i tak miała u mnie trochę swoich ciuchów, a ja u niej, bo często nam się zdarzało u siebie nocować. Położyłyśmy się, ale jak zwykle nie mogłyśmy się nagadać i zasnęłyśmy nad ranem.

Przez następne dni nie mogłam się na niczym skupić. Cały czas myślałam, co powinnam spakować na wyjazd do Finlandii. Torbę z rzeczami przepakowywałam kilkanaście razy. Gdyby nie Maja całkiem zapomniałabym o projekcie, który miałam zrobić na studia. Na zajęciach byłam tylko ciałem. W duchu już wyobrażałam sobie niesamowitą atmosferę na hali w Tampere i naszych cudownych siatkarzy w akcji. W piątek po prostu nie mogłam usiedzieć na miejscu. Tata nie mógł wytrzymać i zadzwonił po Majkę. Ona wyciągnęła mnie do kina. Nie wiem, o czym był film. Całą drogę powrotną moja najlepsza przyjaciółka nawijała o jakimś super przystojnym Marku. Przytakiwałam od czasu do czasu, ale wiedziałam, że wie, że jej nie słucham. W końcu się poddała. Życzyła mi udanej podróży i oczywiście przypomniała o podpisie Bartmana, który mam dla niej zdobyć. Wieczorem nie mogłam usnąć, w skutek czego rano zasypiałam żywcem. Tata odwiózł mnie na lotnisko. Jeszcze raz mu podziękowałam, obiecałam, że będę na siebie uważać i wsiadłam do samolotu.

_________________________________

Niestety nie pojawił się Bartek, tylko jego koszulka :P

Laura wsiadła do samolotu i leci na wymarzony mecz... Czy uda jej się porozmawiać z którymś z siatkarzy? A może nie zwrócą na nią uwagi i dziewczyna zwątpi w swoich idoli?

Zapraszam do odwiedzenia zakładki, która dopiero się pojawiła => Bohaterowie

Dziękuję za komentarze ;) Dzięki Wam wiem, że ktoś to czyta :*