Rozdział 111

Było trochę wujków i ciotek, których nie widziałam od lat, przyjechała ciocia Agata i wujek Hubert z synami Bartkiem i malutkim Antosiem, był pan Darek z Karolą i Marcinem, dziadek Jan z babcią Różą… Do tego rodzina Małgorzaty. Pełno ludzi, a każdemu wypadało poświęcić chociaż chwilę.

Tata wniósł swoją żonę przez próg, wszyscy zaśpiewali „Sto lat”, a potem wznieśliśmy za nich toast. Kucharka podała obiad. Para młoda zatańczyła pierwszy taniec. Potem polała się wódka i goście zrobili się bardziej chętni do zabawy i salon wypełniły wirujące pary. Po wyniesieniu mebli, zrobiło się nawet sporo miejsca, ale gdy pojawili się weselnicy, bałam się, że będzie za ciasno. Kilka osób po obiedzie jechało od razu do domu, starsze osoby raczej nie pchały się, żeby wyginać się w rytm muzyki, więc moje obawy się nie sprawdziły. Ja przetańczyłam z Michałem jedną piosenkę, a potem co chwila ktoś porywał mnie lub jego. Zostałam zasypana masą pytań przez wujków. Mojego narzeczonego dręczyła żeńska część rodziny, ale nie tylko, bo jak poznali w nim siatkarza, to nie miał już w ogóle spokoju. A mi gratulowali, że trafił mi się taki facet. Tylko babcia Róża go nie wychwalała, bo mimo zaproszenia na nasz ślub, dalej nie pałała do niego zbytnią sympatią…

Dawid z zespołem świetnie się spisywali, jedzenie smakowało, alkohol lał się strumieniami, więc nawet humory mojej babci nie mogły zepsuć mojego świetnego nastroju.

-Dziękuję-tata uśmiechnął się do mnie ciepło, gdy tańczyliśmy.

-Za co?-zdziwiłam się.

-Za wszystko. Za to, że zorganizowałaś to przyjęcie, że zawsze mnie wspierałaś, nawet gdy było nam bardzo ciężko, że zaakceptowałaś Gosię…

-Tato…-przytuliłam go mocno-Nie masz za co dziękować... Chcę, żebyś był szczęśliwy. Ty chcesz tego samego dla mnie, więc…-gula rosnąca w moim gardle i wzruszenie nie pozwoliły mi kontynuować-Tak strasznie cię kocham-szepnęłam.

-Ja ciebie też, skarbie. Teraz leć do niego, bo przecież oszaleje…-zaśmiał się.

Spojrzałam w tym samym kierunku co on. Michał otoczony przez wianuszek starszych pań, które chciały go zagadać na śmierć, spoglądał błagalnie w naszym kierunku. Pokręciłam głową z uśmiechem, ale zaraz do nich podeszłam.

-Kochanie, mogłabym cię prosić?-zapytałam słodko.

-Wybaczą panie? Kobieta wzywa…

Odeszliśmy kawałek i chłopak odnalazł moje usta.

-Dziękuję. Uratowałaś mi życie…

-Nie przesadzaj-szturchnęłam go w ramię i zostałam uciszona kolejnym pocałunkiem.

-Narzeczeństwo to nie to samo co ślub! A takie sceny nie powinny się odbywać przy ludziach… Tu są dzieci!-przerwał nam nie kto inny, jak babcia Róża.

-Nie przesadzaj, to przecież nic takiego…-wtrąciła się jej córka.

-Czy już nie ma dla was żadnych świętości? Najpierw ślub, potem dzieci…

-Ale od całowania nikt jeszcze w ciążę nie zaszedł-przerwał jej mój ojciec.

-Ja was pod sercem nosiłam, a wy mi wnuczkę do grzechu namawiacie?-starsza pani była oburzona-Może i jestem niedzisiejsza, ale niektóre zachowania przekraczają granice moralności, już nie mówiąc o kulturze…

-Bardzo kulturalne jest robienie scen na weselu własnego syna-wypaliłam.

-Młoda damo! Czy ty…-nie dowiedziałam się, co ja, bo przerwała jej Karolinka.

-Pani jest stara. Powinna pani iść do muzeum, bo tu pani psuje humor wszystkim. A Laura i Michał to zakochana para, więc muszą się całować!

Wśród zgromadzonych rozległy się chichoty, a babcia wyglądała, jakby miała za chwilę eksplodować.

-Co? Widzicie, co narobiliście? Dziecku się w głowie pomieszało od patrzenia na was…

-Powinna pani zjeść snickersa, bo strasznie pani gwiazdorzy…-siedmiolatka po raz kolejny wywołała radość ogółu i konsternację mojej babki.

-Janek! Wychodzimy!

Dziadek nie miał najmniejszego zamiaru ruszać się z miejsca, ale na szczęście Różę udało się przekonać, żeby poczekała chociaż do podania tortu. Siedziała naburmuszona w kącie i narzekała do każdego, kto przechodził, ale nikt się nią nie przejmował.

-Karolino, czy mógłbym prosić?-Michał ukłonił się przed dziewczynką.

-Z przyjemnością-uśmiechnęła się i już po chwili wariowali w rytm muzyki.

Mnie porwał mój szesnastoletni brat cioteczny. Rzadko się widujemy, więc musiałam dowiedzieć się, jak przed egzaminem gimnazjalnym, co robił w ferie, czy ma dziewczynę… Przy ostatnim trochę się speszył, ale zaczął opowiadać o jakiejś Dominice, która jest jego wielką miłością.

Potem ucięłam sobie pogawędkę z panem Darkiem. Jego żona zgodziła się na rozwód i odpuściła sobie walkę o prawa do opieki nad dziećmi, a teraz siedziała na jakiejś tropikalnej wyspie z kochankiem. Ciężko się tego słuchało, bo pani Sabina zawsze wydawała się w porządku.

-Uśmiechnij się i nie martw się o moje małżeństwo-z rozmyślań wyrwał mnie pan Czajkowski-Mam dwójkę cudownych dzieci, a za nią nie mam zamiaru płakać-uśmiechnął się-Więc ty się nie przejmuj za mnie.

Jego pozytywne nastawienie było cudowne. Potem patrzyłam, jak tańczy z córką, rozmawia z synem i zastanawiałam się, czemu takiemu fajnemu facetowi trafiła się taka żona.

Z wybiciem północy wniesiono tort, znów „po raz pierwszy” odśpiewaliśmy „Sto lat” młodej parze. Pokroili wypiek i rozdali gościom. Nie chcieli żadnych zabaw, ale Michał z Dawidem się zmówili i nasz muzykant odczytał opowiadanie o karecie.  Śmiechu było co nie miara, ale bynajmniej nie mi, bo miałam najgorsze miejsce i cały czas musiałam biegać w kółko. Wszystko zostało uwiecznione, nawet to, jak wujek Hubert zbierał się z podłogi po zbyt ostrym zakręcie.

Nikt nie narzekał, wszyscy zachwalali organizację, jedzenie, muzykę, ale i tak wszystko przebiła ciocia Agata, zapraszając nas na chrzest małego Antosia.

Ostatnie osoby pożegnaliśmy koło 4 nad ranem.

-Tyle przygotowań, a po kilku godzinach zostaje tylko masa sprzątania…

-I cudowne wspomnienia-Michał włączył jakąś wolną piosenkę i zbliżył się do mnie-Pozwolisz?

Zarzuciłam mu ręce na szyję o zaczęliśmy się delikatnie poruszać w rytm muzyki.

-Skoro twój tata jest w domu małżonki i świętują noc poślubną…-poruszył zabawnie brwiami.

-Facetom to tylko jedno w głowie-przewróciłam oczami.

-Ja cię do niczego nie zmuszam-wzruszył ramionami.

-Czy ja mówię, że zmuszasz?-uniemożliwiłam mu odpowiedź, wpijając swoje wargi w jego.

Wylądowaliśmy w sypialni… Po wszystkim Michał pytał, czy już wiadomo, co z ostatnim wypadkiem, ale nadal nie wiedziałam. Umówiliśmy się, że sprawdzę, jak będę za tydzień u niego na półfinale z Halbankiem. Słońce już dawno rozpoczęło swoją wędrówkę po niebie, a my dopiero zasnęliśmy…

Wstaliśmy w porze obiadowej, ale tylko dlatego że Koksik skamlał pod drzwiami.

-Ja z nim wyjdę-Misiek wstał, założył na siebie koszulkę i spodenki-Hej, futrzaku, sorry, że zajęliśmy ci łóżko, ale wiesz… Prawa natury…

-Głupku, miałeś z nim wyjść, a nie uświadamiać-rzuciłam w niego poduszką.

-Ale ta twoja pani jest nerwowa…

Siatkarz wziął yorka na dwór, a ja zwlekłam się z łóżka, żeby odgrzać coś na obiad. Schabowe z pieczarkami, a do tego ryż, bo nie chciało mi się ziemniaków gotować, ale to wystarczyło, żeby Michał od razu wkroczył do kuchni.

-Jak zimno na tym dworze… A niby słońce świeci… Co tak ładnie pachnie? To dla mnie? Jesteś aniołem-gadał jak najęty.

-Jak na połowę marca, to jest bardzo ciepło. Smacznego-pocałowałam go w policzek i podałam talerz.

Wsypałam trochę karmy zwierzakowi i zajęłam miejsce naprzeciwko narzeczonego. Michał zjadł w mgnieniu oka.

-Ten twój kotlet to jakiś większy był od mojego…-zaczął podjadać moją porcję.

-Chcesz to mogę ci odgrzać jeszcze jednego…

-No co ty! Muszę dbać o linię-wystawił mi język-Z resztą i tak nie jestem głodny…

-To co robi twój widelec w moim talerzu?

-No nie wiem właśnie… Może zabłądził?

Nie było mu do śmiechu, kiedy zarządziłam, że trzeba zacząć sprzątać po imprezie. Masa naczyń do umycia, stoły i krzesła do wyniesienia, obrusy do prania, worki śmieci… Tata z Małgosią dołączyli do nas i powoli nasz dom wracał do stanu używalności.

Wieczorem Michał musiał wracać do Żor, bo jutro rano miał trening. Jak zwykle nie mogliśmy się rozstać, ale jak mus, to mus. Byle do soboty i do meczu.

Najbliższe dni minęły bardzo szybko, bo cały czas znajdywało się coś, co trzeba było jeszcze odłożyć na miejsce, wyrzucić, oddać, schować… Do tego kolokwium, więc pouczyć się też musiałam.

-Tato, a ty nie w pracy?-zdziwiłam się, wchodząc do kuchni.

-Kochanie, jest sobota.

Wzięłam z blatu telefon i sprawdziłam. Gdzieś mi zginął jeden dzień, bo byłam przekonana, że dopiero piątek, a zanim się obejrzałam, nastał sobotni poranek.

-Małgosia jeszcze śpi?

-Już nie-od strony drzwi dobiegł mnie kobiecy głos-To dziś jedziesz do Michała?

-Tak, lecę się pakować i się zbieram-cmoknęłam ojca w policzek, przytuliłam macochę i pobiegłam do siebie.

Szybko się spakowałam, pożegnałam się, wzięłam Koksika i pędziłam do Żor.

Otworzyłam drzwi do mieszkania przyjmującego, bo były zamknięte na klucz, a na pukanie nie reagował.

-Nie ma go, czy jak?-zadałam pytanie retoryczne psu.

W salonie pusto, w kuchni nic, cisza wszędzie. No, prawie… Z sypialni rozlegało się ciche pochrapywanie. Najciszej jak umiałam, weszłam na brzeg łóżka i położyłam się obok niego.

-Ileż można spać?-zapytałam, a on od razu otworzył oczy.

-Laura? Co ty tu robisz?-przetarł zaspane oczy.

-Idę spać?

-Zwariowałaś? Wstawaj, ile można spać?

Zaśmiałam się tylko i skierowałam swe kroki do kuchni, by zrobić mu jakieś śniadanko. Odświeżony i ubrany wszedł akurat, gdy stawiałam tosty i jajecznicę na talerzu.

-Moja kochana…

-Z tobą jest jak ze studentem, wystarczy dać ci trochę jedzenia, a ty jesteś zachwycony-pocałowałam go i patrzyłam jak wcina.

Testy ciążowe postanowiliśmy zrobić po meczu, a przed nim mieliśmy jeszcze trochę czasu, więc leniuchowaliśmy przed telewizorem. Potem trzeba było się zbierać na halę.

O 17 rozpoczął się mecz. Niestety gospodarze nie dali rady tureckiej drużynie. Przegraliśmy w trzech setach. Cała drużyna z Jastrzębia i hala pełna ubranych na pomarańczowo kibiców była niepocieszona, ale niestety taki jest sport.

Michał miał kiepski nastrój, ale gdy wróciliśmy do domu i wyciągnęłam z torby trzy testy, od razu się ożywił. Wykonałam je i w ramionach narzeczonego w napięciu czekałam te kilka minut dłużących się w nieskończoność…

________________________________________________

Nie zapomniałam o Was!
Kompletny brak czasu na początku tygodnia, a potem świąteczne zamieszanie...
Chyba każdy wie, jak to jest ze świętami. Masa rzeczy do zrobienia, żeby przez dwa dni siedzieć w wysprzątanym na błysk domu i jeść potrawy, na które zazwyczaj nie ma czasu...
Dziś (no w sumie to już wczoraj) wszystko było ugotowane, upieczone, sprzątnięte (Tak, wiem, Mamo, że mogłoby być lepiej...), więc miałam czas, żeby włączyć laptopa, otworzyć Worda i usiąść przed pustą stroną z migającym kursorem. Chyba wyszłam z wprawy jeśli chodzi o pisanie, bo już dawno nie poświęciłam tylu godzin na napisanie rozdziału, a powstało takie coś :/
No, ale nic...
Jestem wredna i dalej będę Was trzymać w niepewności :P

Czy Andrea będzie bawił małe Kubiątka? :P

Dobra, to by było na tyle... Postaram się poprawić, bo w końcu sama zapomnę, o czym jest to opowiadanie... A do Was zajrzę na pewno i wszyściutko nadrobię ;]
A tymczasem...
W te piękne Święta, gdy Pan Zmartwychwstanie, życzę smacznych jajek na śniadanie, żółtego kurczaczka, białego zająca i oby te święta trwały bez końca, tęczowych pisanek, na stole pyszności, mokrego Dyngusa i wspaniałych gości, niech to będzie czas uroczy, życzę miłej Wielkiej Nocy!!!

Wesołych Świąt! :*

Ps. Zapomniałabym!
Resovia w finale!!! Łiiiiiiiiiii!!! <3